Muziekjaar 2021

 

Ik heb U de afgelopen maanden regelmatig deelgenoot gemaakt van mijn strooptochten langs platenbeurzen, opslagloodsen en stoffige ouwe platenzaakjes en de grote hoeveelheden ouwe meuk die ik daar gescoord heb. Luister ik dan helemaal niet naar hedendaagse muziek? Maar natuurlijk wel! Sterker nog, ik moet zeggen dat ik 2021 een uitzonderlijk goed muziekjaar vond. Hierbij een overzicht van voor mij de topreleases van het jaar.

Midwife - Luminol

‘Heaven Metal’, zo omschrijft Madeline Johnston de melancholische klanken van haar soloproject Midwife, al moet je daarbij ondanks de af en toe vervaarlijk aanzwellende gitaren niet zozeer aan metal als genre denken. De zwaarte zit ‘m vooral in de atmosfeer en de algehele thematiek. Lang verhaal kort, mevrouw Johnston worstelt met ‘de dingen’. De plaat is vernoemd naar het goedje dat rechercheurs gebruiken om bloedsporen op plaatsen delict zichtbaar te maken. Nee, een partyrockplaat is dit bepaald niet maar wat geeft ’t als het resultaat zo wonderschoon is? 

 

Backxwash - I LIE HERE BURIED WITH MY RINGS AND MY DRESSES

 

Ook bepaald geen lachebekje is de Zambiaans-Canadese rapper Backxwash met haar topzware mix van hiphop, metal en industrial. Woedend is ze. Ziedend! Des duivels! En iedereen mag weten waar ze mee worstelt (depressies, zelfbeschadiging, het leven als zwarte transvrouw, you name it). Je voelt als luisteraar het rondspattend mondschuim bijna uit je boxen komen. Dit heeft dus alles in zich om een deprimerende plaat te zijn, ware het niet dat het allemaal wel verdomd catchy is en lekker in het gehoor ligt. 

 

Nick Cave & Warren Ellis - Carnage

Op het meest recente werk van ome Nick is van zijn begeleidingsband alleen Warren Ellis nog over. Ergens een logische stap want die laatste drie platen met zijn Bad Seeds waren al tamelijk minimalistisch, in ieder geval vergeleken met eerder werk. Van een rock-idioom is eigenlijk allang geen sprake meer, het geheel neigt meer naar gospel, spoken word en de diverse filmsoundtracks die de heren al op hun naam hebben staan. Afijn, welk stickertje men er ook op wenst te plakken, het is er allemaal niet minder apocalyptisch door. Fijne plaat weer. 

 

Deafheaven – Infinite Granite 

 

Met name bij puristisch ingestelde black metal-liefhebbers is Deafheaven een behoorlijk gehate band, dit vanwege het gegeven dat ze ‘hipster black metal’ zouden spelen. Best gek eigenlijk want een echte black metal-band is Deafheaven m.i. überhaupt nooit geweest. Op hun meest recente werkje is zanger George Clarke nog meer clean gaan zingen en hebben de krijszang en blastbeats grotendeels plaatsgemaakt voor de shoegaze-invloeden die altijd al aanwezig waren. Voor hun metal-credibility zal het geen wonderen verrichten maar o wat een mooie plaat. 

 

Gazelle Twin & NYX - Deep England

The Holy Family – The Holy Family

 

Even twee plaatjes tegelijk. Folk Horror is hot momenteel. En aangezien ik erg gesteld ben op dit subgenre en al jaren roep dat The Wicker Man (die uit 1973, niet dat Nicholas Cage-prul) de beste film aller tijden is vind ik dat natuurlijk helemaal niet erg, maar bijzonder is het wel. Goed, Robert Eggers’  The VVitch: A New England Folktale en Ari Aster’s Midsommar zijn twee mooie recente toevoegingen aan het genre, maar dat zijn eigenlijk meer filmhuisfilms dan het soort ‘horror’ waar de gemiddelde bioscoopbezoeker graag een kaartje voor koopt. Toch zien we de invloed ervan zowaar terug in recente videoclips van popartiesten als Lorde, Lady Gaga en Radiohead. Muziek speelde een grote rol in de oorspronkelijke The Wicker Man, de film ontleent zijn kracht en charme voor een groot deel aan de op het eerste gehoor luchtige folkdeuntjes die erin gezongen worden. The Wicker Man is eigenlijk helemaal geen enge film en er zitten ook geen monsters, geen liters bloed en geen rondvliegende ledematen in. The Wicker Man is vooral een intens gemene film. En ergens toch ook weer niet, omdat ze het allemaal zo goed bedoelen, die heidense boerenkinkels en de vreselijke dingen die ze moeten doen om volgend jaar toch maar weer een goede oogst te krijgen.

Anyway, dit jaar verschenen er twee platen met een mooie hedendaagse variant op het verwrongen wereldbeeld van The Wicker Man en co. The Holy Family is het nom de plume van een zekere David J. Smith die hier muzikaal bijgestaan wordt door o.a. Kavus Torabi (Cardiacs, Gong, Knifeworld en nog een honderdtal andere projectjes). Elizabeth Bernholz schijnt onder de naam Gazelle Twin al langer electronische muziek te maken maar ik kan niet zeggen dat ik tot nu toe heel erg bekend was met haar werk. Op deze plaat laat ze zich vergezellen door een dameskoor genaamd NYX. Beide platen zijn absolute aanraders voor liefhebbers van het meer sferische werk. 

 

The Body & Big Brave – Leaving None But Small Birds

The Body begonnen ooit als zompige sludgemetal maar zijn langzaamaan steeds meer opgeschoven richting een soort van duistere electronica. Constante factor in hun muziek is wel een gevoel van intense zwaarmoedigheid en de ijselijke, door merg en been gaande krijszang van Chip King. En ook de logge, zich voortslepende post-rock van het Canadese Big Brave is zo’n beetje het tegenovergestelde van luchtig en dansbaar. Een samenwerking tussen deze twee bigfoots moet wel een ontzettend heftige plaat opleveren, toch? Niet dus, want beide bands doen voor deze plaat weloverwogen en doelbewust een stapje terug in volume. Naar het schijnt betreft het hier (her)bewerkingen van diverse oude folksongs en hymnes. Ik ben niet bekend genoeg met de originelen om te zeggen in hoeverre deze versies zich hiertoe verhouden maar dat maakt ook helemaal niet uit want wat een wonderschone plaat is dit geworden. 

 

The Armed – Ultrapop

Niemand schijnt echt te weten wie de leden van The Armed zijn. Het zou een project van Converge-gitarist Kurt Ballou betreffen. De ietwat markant ogende mensen die in hun tamelijk hallucinante videoclipjes figureren zouden stiekem ook niet de echte bandleden zijn. Wat wel als een paal boven water staat is dat ze een nieuwe plaat hebben die Ultrapop heet en dat die zijn naam eer aandoet. Want er wordt hier inderdaad een soort van pop gemaakt. Denk ik. Het ultra-gedeelte zit ‘m in de productie. Het geluid van Ultrapop is extreem gecomprimeerd. Druk. Vol. Zoemende keyboards, sissend bekkengeweld en gitaarlawaai strijden om voorrang maar dit alles wel in dienst van heuse liedjes. “Hoort dit zo?” vroeg vrouwlief fronsend toen ondergetekende deze plaat voor het eerst via Spotify luisterde. Inmiddels ligt de vinyllen versie hier in huis en ja, dat hoort dus zo. Is The Armed één grote grap? Een parodie op het genre? Of meerdere genres? Een raar stuk performance-art? Hoe het ook bedoeld is, het eindresultaat is in ieder geval de minst poppy popplaat van het jaar. 

 

Imperial Triumphant – Alphaville

“Maar Robbert” hoor ik sommigen van jullie nu zeggen, “jij was toch van de metal?”. Dat klopt wel, of dat is in ieder geval waar ik vandaan kom, en ik heb nog steeds wel een voorkeur voor muziek die heavy en duister en intens is maar ik ben steeds minder geïnteresseerd in genres. Veel muziek die genre-technisch gezien onder het kopje ‘metal’ wordt uitgebracht boeit me eigenlijk geen fluit. Ieder het zijn/hare maar ik kan persoonlijk niets met Sabaton, Amon Amarth of Korn. En de metal die me wel aanspreekt is dan vaak van het soort die bij de gemiddelde metalhead de wenkbrauwen doet fronsen. Case in point, Imperial Triumphant met hun krankzinnige combi van brute progressieve death metal, Robert Fripp-achtige dissonanten en jazz. Het is geen plaatje dat lekker makkelijk wegluistert, als achtergrondmuziek is het totaal ongeschikt. Je moet er echt even voor gaan zitten, met artwork en tekstvel erbij, om de dystopische thematiek van het totaalpakket dat Alphaville is goed op je in te laten werken. Als je daartoe bereid bent is het een zeer dankbare luisterervaring. Stilistische referenties zijn Gorguts en Voivod (wiens Experiment hier wordt gecoverd) maar in muzikaal opzicht is dit echt next level shit. 

 

Low - HEY WHAT 

Er kan er maar echter één de beste zijn natuurlijk, en wat mij betreft is dat deze laatste van Low. Nog meer dan hun vorige plaat Double Negative is dit een zwaar ontregelende cocktail van wonderschone samenzang en krakende, knarsende, piepende, schurende en op den duur behoorlijk hypnotiserende klereherrie. Naar het schijnt is Low-duo Alan Sparhawk en Mimi Parker lid van de Mormoonse kerk. Hun religieuze beleving is echter duidelijk die van het Apocalyptische soort en zo klinkt hun zeer eigenzinnige en ondefinieerbare muziek ook. Laat dat einde van de wereld maar komen als dit de begeleidende soundtrack is. Meesterwerk!

Goed, dat zijn in ieder geval de platen die ik beluisterd heb. De laatste werkjes van Årabrot, Tribulation, Perturbator en Godspeed You! Black Emperor staan ook in de kast maar om de een of andere reden zijn ze daar ook een beetje blijven staan. Mijn favo folkzanger Richard Dawson heeft een plaat uitgebracht met het Finse rariteitenkabinet Circle maar die moet ik nog beluisteren, evenals de laatste releases van Mastodon, Idles en Converge. Dé plaat van het jaar had natuurlijk het carrière-overzicht van mijn ouwe hardcore-bandje Sjølmord moeten zijn maar die is er door allerlei gedoe (of gebrek daaraan) nog steeds niet. Gaat in ieder geval dit jaar niet meer gebeuren denk ik.

Qua concertbezoek mag 2021 geen naam hebben. De online-editie van het leukste festival op aarde Roadburn was erg genietbaar en benaderde zelfs een heel klein beetje het live-gevoel. Met mijn eigen bandje Harbour of Souls mochten we spelen op Roosendaal Open Air. Daar had ik het zo naar mijn zin dat ik zelfs even de pit in ben gegaan bij Rectal Smegma, en dat terwijl dit soort lollige grindcore doorgaans toch echt niet aan mij besteed is. Vrouwlief en ondergetekende togen nog een keer naar Utrecht om ouderwets de voetjes los te gooien bij de Turkse retro-wavers She Past Away, en ook de show van het poppy doomgezelschap Frayle in Terneuzen was alleszins onderhoudend. En toen ging de boel alweer op slot…. 

Optimistisch als we zijn hebben we voor 2022 al kaartjes gekocht voor Godspeed You! Black Emperor, Future Islands, Ghost, Gary Numan, KISS, Baroness, The Cure, en vanzelfsprekend Roadburn. Het is natuurlijk afwachten wat er allemaal doorgaat of niet. Er komt in ieder geval een nieuwe plaat van Voivod uit dus dat is alvast een mooi vooruitzicht.