En dan is vandaag echt de laatste dag aangebroken van deze prachtige laatste editie. Het was een geslaagd feestje gisterenavond dus ietwat katerig kruipen we ons tentje uit en gaan we om beurten het blubberige pad over naar de doucheruimtes. Hoe mooi het festival zelf ook is geweest de afgelopen paar dagen, dat klammige kampeergebeuren in combinatie met het druilerige weer is voor ons duidelijk echt een gepasseerd station. Ik opper dat ik het prima zou vinden om vanavond na Cave In ons boeltje in de auto te gooien en terug naar het Zeeuwse te rijden. Vrouwlief vindt dit ook. Volgend jaar doen we weer lekker een hotelletje. Dan maar duur.
Net zoals vorig jaar zijn de verslagjes van de afgelopen dagen in zekere zin mislukt. Ik heb me vooral gefocust op shows die ik in zijn geheel heb gezien. Dat waren er nog best veel dus in die zin ben ik best tevreden. Maar door de overdaad van het programma is het natuurlijk onvermijdelijk dat er ook dingen zullen worden gemist. Van de flarden die ik heb meegekregen van de shows van John Cxnnor, White Boy Scream, David Eugene Edwards en Ossaert had ik best meer willen zien. Het is me op de één of andere manier gelukt om helemaal niets te zien van Oiseaux-Tempète en Sangre de Muèrdago, de twee artists in residence. Door de combinatie van het slechte weer, mijn pijnlijke voeten en het feit dat het best wel uit de richting lag heb ik ook het hele Paradox-programma wederom gemist. En ook Bo Ningen, Grift, France, Judasz & Nahimana, Jerusalem In My Heart, Bad Breeding, Sierra, Mütterlein en Mamaleek had ik best graag willen zien maar ja, ik kan mezelf nu eenmaal niet opsplitsen. Nog niet. Misschien ooit nog eens….
Maar dat zijn luxeproblemen. Dat speciale Roadburn-gevoel, ik heb het op mijn blogje van vorig jaar geprobeerd in woorden te vatten maar dat is me voor mijn gevoel nog steeds niet goed gelukt. Het samenzijn met medeburners, het jezelf als het ware vier dagen lang onderdompelen in muziek, ook tussen de bands door. Het is iets wat ik op geen enkel ander festival ooit ervaren heb, en ik ga letterlijk al bijna heel m’n leven naar festivals. Het is heerlijk om even tussen shows door te relaxen of ergens rond te lopen en muziek te horen van zulke uiteenlopende artiesten als Suicide en Silver Apples en Einstürzende Neubaten en Jawbox en Björk en Drab Majesty en Mazzy Star en Pixies of juist iets totaal onbekends, en om dan je Shazam aan te slingeren en erachter te komen dat het wellicht een goed idee is jezelf eens te verdiepen in de oeuvres van artiesten als o.a. Flyying Colours, Uboa, Songs: Ohia of Babe Rainbow. Het zal vast een nerdy dingetje zijn maar ik geniet er gewoon ontzettend van om rond te lopen op een festival waar muziek geen bijzaak is. Een beetje zoals een Trekkie met puntoren zich moet voelen op een Sci Fi Convention, dat gevoel. Tsja, wat kan ik zeggen? Ik ben een nerd en ik ben er trots op.
Maar Roadburn is nog niet klaar. Er staat ons vandaag ook nog het nodige moois te wachten. We beginnen echter educatief, of ik althans. Terwijl vrouwlief nog even chillt op de camping besluit ik de Q&A met Roadburn-organisatoren Walter Hoeijmakers en Becky Laverty te bezoeken. De terugblik over hoe deze editie tot stand is gekomen is tamelijk ontluisterend. Het kostte moeite om bands te krijgen. Bands waren niet beschikbaar, of opeens drie tot vijf keer zo duur, of konden om diverse andere redenen niets toezeggen. Die veertien bands die begin november werden aangekondigd waren weliswaar fantastisch (Deafheaven, Julie Christmas, Brutus, Wolves In The Throne Room), het waren ook letterlijk nog maar de enige namen die ze hadden. Het doorgaan van deze editie heeft letterlijk op losse schroeven gestaan en het mag een klein wonder heten dat ze er nog zo’n goed programma uit hebben weten te persen. Wel leuk om te horen dat ze kennelijk met The Jesus & Mary Chain in gesprek zijn geweest om o.a. Psychocandy integraal te spelen. Helaas ging de band toen zelf met sabbatical.
Ook de online backlash die Roadburn m.n. uit de stoner- en metalhoek heeft gekregen naar aanleiding van dit programma komt ter sprake. Roadburn zou met hun missie om ‘heaviness’ te willen herdefiniëren de metalwereld willen veranderen (“I don’t think we have that power” grapt Becky) en ze worden verraders genoemd of erger. Ik heb er zelf ook het een en ander van meegekregen, en in de Roadburners-groep op facebook af en toe ook gereageerd op enkele nogal venijnige berichtjes uit het puristische kamp. Omdat ik gewoon echt niet snap waar men moeilijk over doet. Roadburn is al jaren geen stoner- en doomfestival meer, als dat überhaupt al zo was. Folk, elektronica en andere moeilijk te definiëren muziek die nu onderdeel is van het programma is een ontwikkeling die al jaren gaande is. Ik denk dat ik wel weet waar ik het over heb te dezent want ik kom al sinds 2005 op dit festival. En als het je ding niet meer is, dan ga je toch gewoon niet meer? Hoe moeilijk kan het zijn? Gelukkig geeft artistiek leider Walter aan dat hij trouw aan zichzelf zal blijven en de experimentele lijn van deze editie zal voortzetten zonder zich iets aan te trekken van anderen. En dat lijkt me gezien deze editie alsook het enthousiasme van de aanwezigen goed nieuws. Dus alsjeblieft, ga zo door, Walter!
Maar goed, we komen hier uiteindelijk voor muziek. Ik besluit als eerste alsnog Elizabeth Colour Wheel te checken die vandaag hun commissioned project gaan spelen in samenwerking met Ethan Lee McCarthy (Primitive Man, Many Blessings). Veel bands op Roadburn beginnen hun optreden met een soort van drone, zo vaak dat het een beetje een cliché dreigt te worden. Elizabeth Colour Wheel doet het anders. Die openen met een korte grindcore-eruptie, met de Chinees-Amerikaanse furie Lane Shi Otayonii als snerpend middelpunt. Allemachtig, wat een stem heeft deze vrouw! Na dit brute openingssalvo neemt de band direct gas terug en laten ze zich van hun ingetogen en breekbare kant zien. Mensen die altijd zo hoog opgeven over de hard-zacht-dynamiek bij grunge zouden echt eens een show van Elizabeth Colour Wheel moeten bijwonen. Ik kan en wil er verder niet teveel over zeggen behalve dat het buitengewoon intens en razendknap is wat hier neergezet wordt. Kunst met een grote K. In een recent interview met Invisible Oranges heeft Lane Shi al aangegeven dat er sowieso een nieuwe plaat opgenomen gaat worden. Dat is voor mij reden tot grote blijdschap. In de grote zaal treffen vrouwlief en ondergetekende elkaar weer want hier gaat Imperial Triumphant zo aan hun show beginnen. Die sloten Roadburn een paar jaar geleden af in het inmiddels niet meer bestaande Patronaat en dat was toen best indrukwekkend. Imperial Triumpant speelt een drukke en complexe combi van death metal, progrock en jazz. Stilistisch verwante bands als Voivod en Gorguts klinken bijna poppy vergeleken met wat deze heren doen, en op plaat mag ik ze graag horen. Als bassist Steve Blanco echter het podium komt opgehuppeld blijkt dat zijn cape aan één van de hoorns van zijn duivelsmasker vastzit. Tijdens een moment dat hij tegenover gitarist Zachary Ilya Ezrin staat moet laatstgenoemde dit voor hem verhelpen. Dit alles oogt tamelijk koddig en dat contrasteert nogal met de kille, dystopische wereld die ze met behulp van de fraaie Metropolis-achtige animaties op het scherm achter ze proberen neer te zetten. Ze herstellen hier niet helemaal van. Een overbodige bassolo vanuit de zaal, een meneer met een schuiftrompet die tot twee keer toe mee komt jammen en het feit dat het geluid een wat gruizige brij is, het helpt allemaal niet om dit gevoel van koddigheid te verdrijven. Slecht wordt het overigens geen moment, het songmateriaal is en blijft ijzersterk, er wordt op hoog niveau gemusiceerd en we zien de show moeiteloos uit, maar het wordt niet de overdonderende progmetalnachtmerrie waar ik persoonlijk op gehoopt had.
We besluiten om nog wat aan de inwendige mens te doen en even een laatste rondje over het merch-gedeelte te struinen. De Roadburn-hoodies zijn helaas uitverkocht. Jammer maar begrijpelijk want erg leuk. We zien een gedeelte van de oerdegelijke black metal van Ossaert en pakken we eenmaal terug in de zaal nog even een stuk mee van de show Big Brave. De verrassing is er inmiddels wel een beetje af maar hun zware sleepmuziek luistert op zijn geheel eigen wijze best lekker weg. In de kleine zaal pakken we nog een stukje mee van de show van de in een poppenjurkje gehulde Nicole Dollanganger. Achter haar sferische fluisterpop gaat een wereld van perversie en duistere praktijken schuil. Voor de hand liggende referentiepunten zijn Lana del Rey, Cocteau Twins en volgens vrouwlief (die hier meer in thuis is) de Cranes. En natuurlijk kan ik ook niet om de associatie met Julee Cruise en de wereld van Twin Peaks heen, al is de naam Dollanganger een verwijzing naar iets heel anders namelijk een reeks horrorboeken van Virginia Andrews uit de jaren 80. Haar bedrieglijk lief klinkende liedjes zijn een aangenaam tijdverdrijf in afwachting van Zola Jesus.
Zola Jesus speelde in 2018 al op Roadburn. Het pakte me toen niet gelijk dus ik heb haar show toen niet afgezien maar ik heb sindsdien ontdekt dat ik haar op plaat erg goed vind. Ik wil het dus graag nog eens proberen maar dat pakt helaas niet helemaal goed uit. Waar haar muziek normaal gesproken elektronisch van aard is heeft ze nu een soort van rockband om zich heen verzameld, waardoor Lost (de opener van haar sterke laatste plaat Arkhon) nu voorzien is van een ronkend fuzzende baslijn. Dat heeft het nummer m.i. niet nodig maar soit, het staat een artiest vrij om haar eigen repertoire te interpreteren zoals ze dat wil natuurlijk. De technische problemen waardoor het geluid af en toe hapert, daar kan de band natuurlijk niets aan doen. En wellicht is dat deels de oorzaak van het onstrakke en onvaste spel van m.n. de ritmesectie maar dat maakt het hoe dan ook geen prettige luisterervaring. Als ik na een korte sanitaire stop terugkeer heeft Zola Jesus herself inmiddels plaatsgenomen achter de piano om het prachtige Desire te zingen maar ik heb er niet zo’n vertrouwen meer in en begeef me richting kleine zaal. Ik hoor later van vrouwlief dat de het laatste gedeelte van de set beter was.
Ik zag Circuit des Yeux ooit in het voorprogramma van Liturgy. Een jongedame achter een keyboard met een diepe en zware stem als een door het leven getekende oude vrouw. Dat is wat ik er nog van weet maar ik moet het destijds erg goed gevonden want ik heb wel de plaat gekocht die ze toen bij zich had (In Plain Speech). Tijdens de Q&A vanochtend kwam naar voren dat Haley Fohr (zoals mevrouw des Yeux in het echt heet) zelf heel graag op Roadburn wilde spelen dus ik ben benieuwd wat ze ons gaat brengen. Ze heeft vandaag een kleine begeleidingsband bij zich bestaande uit een drumster en een violiste. En vanaf de eerste noot pakt ze me volledig in. Haar duistere, ergens tussen Nico en krautrock laverende art-pop is ronduit beklemmend, met momenten wonderschoon en wordt met veel intensiteit gebracht. En dan die stem hè. Ongelooflijk dat er uit zo’n tengere dame zo’n diepe baritonstem kan komen. Hè fijn, op de valreep nog even de verrassing van het festival.
En dan gaan we afronden. Op het grote podium speelt Cave In integraal hun fijne laatste plaat Heavy Pendulum. Het kreng duurt zo’n 70 minuten maar daar merk je helemaal niks van. Er staat niet één slecht nummer op en hun ambachtelijke heavy rock wordt retestrak en perfect uitgevoerd. Cave In is wat mij betreft één van de beste rockbands van dit moment en in een rechtvaardige wereld zouden ze minstens net zo groot moeten zijn als de Foo Fighters of Muse. Het kan maar gezegd zijn.En dan is het tijd om te vertrekken. De koffers staan al ingepakt klaar op de camping. Die hoeven alleen nog maar in de auto gezet te worden. Ik zou best nog wel de zojuist aangekondigde verrassingsshow van Duma willen zien, of elektro-act Filmmaker in de Hall of Fame maar het is goed zo. Je moet een feestje altijd verlaten als het nog aan de gang is. Tijdens het verlaten van de zaal raak ik aan de praat met een bekende medebezoeker die aangeeft het leuk te vinden dat wij na al die jaren nog steeds komen, aangezien veel van de meer metal-georiënteerde oude garde is afgehaakt. Nu moet ik zeggen dat ik deze persoon ook altijd een beetje zo ingeschat had maar dat blijkt een vergissing. We zijn kennelijk allebei groot geworden met bands die een beetje aan de periferie van de harde genres opereerden (Warrior Soul, King’s X, Jane’s Addiction) en hij blijkt ook een liefhebber te zijn van oude hardcore en elektronische muziek. De reden voor hem om nog steeds naar Roadburn te komen is de avontuurlijke benadering van harde muziek. Op een recent festival dat hij met zijn vaste vriendenclub bezocht stond in werkelijk iedere zaal een stonerband te spelen. Dat dat op Roadburn niet het geval is zien we allebei als een positief iets, dus waarschijnlijk zien we elkaar volgend jaar wel weer.
En dan is het nu echt klaar en zit ik nu al een paar dagen thuis deze verslagjes te typen. De post-Roadburn-blues valt me erg mee momenteel. Ik neem Roadburn een beetje mee naar huis tegenwoordig en zit gewoon nog erg na te genieten. Ik vond het weer een voorrecht om bij deze muzikale hoogmis aanwezig te zijn, en mensen die vinden dat ik daarmee overdrijf zijn er gewoon nog nooit geweest.
Traditiegetrouw is het einde van een verslagje als dit een wensenlijstje dus bij deze zou ik op Roadburn 2024 graag zien:
Zulu, Xiu Xiu, Moor Mother, Algiers, Richard Dawson (al dan niet met Circle), Lankum, Stick In The Wheel, Sonja, Model/Actriz, Ragana, Fire-Toolz, Poppy, The Necks, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, The Budos Band, Titan To Tachyons, Death Grips, Unto Others, Cult Leader, The Lord Weird Slough Feg, SQÜRL, Jozef van Wissem, DOOL, Mario Batkovic, John Carpenter, War on Women
Artists in residence: Colin Stetson, John Zorn, The Bug
Full album sets:
Colin Stetson & Sarah Neufeld - Never Were The Way She Was
Gorguts - From Wisdom To Hate
Mercyful Fate - Don’t Break The Oath
Voivod – Angel Rat
En ja, Swans, Backxwash, Brutus, Twin Temple, Carpenter Brut, Perturbator, HEALTH en Godspeed You! Black Emperor mogen wat mij betreft allemaal terugkomen.
Maar ik houd natuurlijk ernstig rekening met de mogelijkheid dat niets hiervan gaat uitkomen en dat er een programmering komt die helemaal niemand ziet aankomen. En dat is helemaal prima wat mij betreft.
See you all at Roadburn 2024!!
