Hoewel ik altijd een filmliefhebber geweest ben merk ik dat ik het op de één of andere manier steeds moeilijker vind om mezelf er toe te zetten. Dat kan een paar oorzaken hebben. Na een lange werkdag ben ik vaak moe in m’n hoofd en is anderhalf tot twee uur gewoon even teveel gevraagd. En op de dagen dat ik vrij ben heb ik vaak al andere dingen te doen. Een aflevering van een serie kijkt dan lekkerder weg of nog beter, een boek. Daarnaast is er maar een klein gedeelte van het aanbod dat me daadwerkelijk interesseert. Met rom-coms of de nieuwe James Bond hoef je bij mij niet aan te komen, sorry hoor.
Wel verschijnen er elk jaar een handjevol films die ik per sé wil zien, zo ook afgelopen jaar. Julia Ducournau’s uitzinnige bodyhorror-festijn Titane zagen we in Cinecity en dat was een heerlijk ontregelende ervaring. David Lowery’s The Green Knight was een gelaagd en mysterieus meesterwerk. Denis Villeneuve’s Dune was in visueel opzicht prachtig maar ook wat droogjes. En Anders Thomas Jensen’s Riders of Justice was een zwartkomische en heerlijk van de pot gerukte samenzweringsthriller met veel van die lekker ongemakkelijke momenten.
Maar ja, dan verschijnen er in december altijd de eindejaarslijstjes, zoals die van Schokkend Nieuws (het enige tijdschrift waar ik een abonnement op heb) en dat werkt dan op de een of andere manier toch een beetje aanstekelijk. Zeker als je zoals ondergetekende het jaar begint met een weekje vrij. Ik had de afgelopen week de smaak van het filmkijken dus weer een beetje te pakken. Een greep:
Volgens Schokkend Nieuws was Malignant eigenlijk de film van het jaar. Een film die ik een beetje vermeden heb omdat ik dacht dat het wel weer van die typisch Amerikaanse spookhuishorror à la Annabelle of The Conjuring zou zijn en daar vind ik doorgaans geen reet aan. Maar goed, als de critici van een blad dat ik erg hoog aansla zo unaniem zijn…. Ik vond ‘m echter nog een beetje te prijzig op Pathé dus daarom maar gekozen voor Seance. Groep studentes doet een nep-seance, één van de studentes komt te overlijden, nieuwe studente neemt haar plaats in, en dan wordt er iemand vermoord. En nog iemand. Gevolgd door een plottwist. En nog een moord. En nog een plottwist. Met een brute en bloederige climax. Deze giallo voor tieners moet het vooral van het lekkere jaren 70-sfeertje hebben. Next!
Sfeervolle spookvertelling die geheel gedragen wordt door de sterke hoofdrol van Rebecca Hall, die hier een vrouw speelt die getraumatiseerd is door de recente en onverklaarbare zelfmoord van haar echtgenoot, die er wat duistere geheimen op na blijkt te hebben gehouden. De vreselijke schrikmomenten waar de recensies over reppen werken bij mij niet meer, daarvoor heb ik echt teveel gezien. Maar ach, een best wel goed verhaal en sterk neergezette personages zijn ook wat waard.
Streamingdienst Amazon Prime houdt er ook nog allerlei sub-kanaaltjes op na. Waar je ook weer apart voor moet betalen natuurlijk maar goed, er zitten toch verdomd leuke dingen tussen. Zo hebben ze ook een eigen arthouse-kanaal, en daar kwam ik dit fraaie Japanse griezelsprookje uit 1953 tegen. Ik kan daar op z’n tijd erg van genieten, van dit soort ouwe meuk, met zo’n lekker kabbelend verteltempo en in prachtig zwart-wit. Voor m’n gevoel word ik dan even letterlijk meegenomen naar een andere wereld, iets wat ik maar zelden ervaar bij hedendaagse films (al kwam The Green Knight in dat opzicht aardig in de buurt).
“Iets met schieten en tieten”, zo noemen vrouwlief en ik het als we een keer iets willen kijken waarbij niet teveel denkwerk vereist is. Je kunt er theoretisch gezien van alles op aan te merken hebben, er wordt in deze film niet op een onschuldig mensenleventje meer of minder gekeken bijvoorbeeld, maar dan zou je een beetje het punt missen van dit soort platte maar desondanks zeer kundig gemaakte pulp. Bak chips en een drankje erbij en gaan!
…en helemaal aan het andere eind van het spectrum is er dus zoiets als dit, waarin Anthony Perkins op 83-jarige leeftijd de rol van zijn leven speelt. De film is gebaseerd op een toneelstuk en dat is er ook aan af te zien maar in dit geval is dat geenszins storend, integendeel. Je wordt als kijker deelgenoot gemaakt van de ervaringen van een dementerende oude man. De brok in je keel is tegen het einde van de film niet meer weg te slikken. Mooi maar hartverscheurend.
Rare combi van Sex Education en The Purge die met opgeheven vingertje iets lijkt te willen zeggen over op zich best wel ernstige zaken als cyberbullying, sextortion, digitaal ramptoerisme, Trumpisme en sensatiezucht, maar het wel erg nadrukkelijk in beeld gebrachte blote buikvlees en hoog opgetrokken cameltoe-broekjes van hoofdrolspeelster Odessa Young alsook het feit dat de vier dames waar het om draait als uit het niets transformeren van gewone scholieren naar een soort manga-superheldinnen doen mij een beetje twijfelen aan de oprechtheid van de makers te dezent. Al met al een onderhoudend rommeltje.
Al reeds in 1984 maakte David Byrne met zijn Talking Heads de lekker gestoorde concertfilm Stop Making Sense. Dat blijkt achteraf gezien maar een vingeroefening geweest te zijn voor wat hij hier neerzet. David Byrne’s American Utopia is een door Spike Lee geregisseerde verfilming van Byrne’s gelijknamige voorstelling, en dat is een echt razendknap gemaakte combi van muziek en choreografie. Hij laat zich hier begeleiden door een 11-koppige band bestaande uit muzikanten die niet alleen hun instrumenten moeten beheersen, ze moeten ook nog een aardig mopje kunnen zingen en dansen. Alle bandleden, inclusief percussie en toetsen, hebben hun instrumenten aan hun lijf hangen. Als ik me bedenk hoe ontzettend moeilijk dit moet zijn om te doen en hoe vanzelfsprekend het er allemaal uitziet kan ik niet anders dan met open mond van bewondering hiernaar kijken. Byrne praat de nummers aan elkaar met zijn filosofische en vaak humoristische kijk op de dingen. Naarmate de film vordert wordt hij activistischer van toon. Colin Kaepernick en de BLM-beweging komen voorbij en hij covert Janelle Monáe’s protestlied Hell You Talmbout. Ach ja, hij zal Spike Lee niet voor niets als regisseur gevraagd hebben. Desondanks slaagt de film erin niet zwaar op de hand te worden. Ik kan dit niet anders kwalificeren dan als Kunst met een grote K.
Nou, het filmjaar 2022 is alvast voortvarend begonnen. Er
schijnt eindelijk weer een nieuwe David Cronenberg-film aan te komen. De trailer van Robert Eggers’ nieuwste film The Northman ziet er erg goed uit.
Waar ik momenteel echter het meest benieuwd naar ben is deze IJslandse
schapenhorror:
