Muziekjaar 2021

 

Ik heb U de afgelopen maanden regelmatig deelgenoot gemaakt van mijn strooptochten langs platenbeurzen, opslagloodsen en stoffige ouwe platenzaakjes en de grote hoeveelheden ouwe meuk die ik daar gescoord heb. Luister ik dan helemaal niet naar hedendaagse muziek? Maar natuurlijk wel! Sterker nog, ik moet zeggen dat ik 2021 een uitzonderlijk goed muziekjaar vond. Hierbij een overzicht van voor mij de topreleases van het jaar.

Midwife - Luminol

‘Heaven Metal’, zo omschrijft Madeline Johnston de melancholische klanken van haar soloproject Midwife, al moet je daarbij ondanks de af en toe vervaarlijk aanzwellende gitaren niet zozeer aan metal als genre denken. De zwaarte zit ‘m vooral in de atmosfeer en de algehele thematiek. Lang verhaal kort, mevrouw Johnston worstelt met ‘de dingen’. De plaat is vernoemd naar het goedje dat rechercheurs gebruiken om bloedsporen op plaatsen delict zichtbaar te maken. Nee, een partyrockplaat is dit bepaald niet maar wat geeft ’t als het resultaat zo wonderschoon is? 

 

Backxwash - I LIE HERE BURIED WITH MY RINGS AND MY DRESSES

 

Ook bepaald geen lachebekje is de Zambiaans-Canadese rapper Backxwash met haar topzware mix van hiphop, metal en industrial. Woedend is ze. Ziedend! Des duivels! En iedereen mag weten waar ze mee worstelt (depressies, zelfbeschadiging, het leven als zwarte transvrouw, you name it). Je voelt als luisteraar het rondspattend mondschuim bijna uit je boxen komen. Dit heeft dus alles in zich om een deprimerende plaat te zijn, ware het niet dat het allemaal wel verdomd catchy is en lekker in het gehoor ligt. 

 

Nick Cave & Warren Ellis - Carnage

Op het meest recente werk van ome Nick is van zijn begeleidingsband alleen Warren Ellis nog over. Ergens een logische stap want die laatste drie platen met zijn Bad Seeds waren al tamelijk minimalistisch, in ieder geval vergeleken met eerder werk. Van een rock-idioom is eigenlijk allang geen sprake meer, het geheel neigt meer naar gospel, spoken word en de diverse filmsoundtracks die de heren al op hun naam hebben staan. Afijn, welk stickertje men er ook op wenst te plakken, het is er allemaal niet minder apocalyptisch door. Fijne plaat weer. 

 

Deafheaven – Infinite Granite 

 

Met name bij puristisch ingestelde black metal-liefhebbers is Deafheaven een behoorlijk gehate band, dit vanwege het gegeven dat ze ‘hipster black metal’ zouden spelen. Best gek eigenlijk want een echte black metal-band is Deafheaven m.i. überhaupt nooit geweest. Op hun meest recente werkje is zanger George Clarke nog meer clean gaan zingen en hebben de krijszang en blastbeats grotendeels plaatsgemaakt voor de shoegaze-invloeden die altijd al aanwezig waren. Voor hun metal-credibility zal het geen wonderen verrichten maar o wat een mooie plaat. 

 

Gazelle Twin & NYX - Deep England

The Holy Family – The Holy Family

 

Even twee plaatjes tegelijk. Folk Horror is hot momenteel. En aangezien ik erg gesteld ben op dit subgenre en al jaren roep dat The Wicker Man (die uit 1973, niet dat Nicholas Cage-prul) de beste film aller tijden is vind ik dat natuurlijk helemaal niet erg, maar bijzonder is het wel. Goed, Robert Eggers’  The VVitch: A New England Folktale en Ari Aster’s Midsommar zijn twee mooie recente toevoegingen aan het genre, maar dat zijn eigenlijk meer filmhuisfilms dan het soort ‘horror’ waar de gemiddelde bioscoopbezoeker graag een kaartje voor koopt. Toch zien we de invloed ervan zowaar terug in recente videoclips van popartiesten als Lorde, Lady Gaga en Radiohead. Muziek speelde een grote rol in de oorspronkelijke The Wicker Man, de film ontleent zijn kracht en charme voor een groot deel aan de op het eerste gehoor luchtige folkdeuntjes die erin gezongen worden. The Wicker Man is eigenlijk helemaal geen enge film en er zitten ook geen monsters, geen liters bloed en geen rondvliegende ledematen in. The Wicker Man is vooral een intens gemene film. En ergens toch ook weer niet, omdat ze het allemaal zo goed bedoelen, die heidense boerenkinkels en de vreselijke dingen die ze moeten doen om volgend jaar toch maar weer een goede oogst te krijgen.

Anyway, dit jaar verschenen er twee platen met een mooie hedendaagse variant op het verwrongen wereldbeeld van The Wicker Man en co. The Holy Family is het nom de plume van een zekere David J. Smith die hier muzikaal bijgestaan wordt door o.a. Kavus Torabi (Cardiacs, Gong, Knifeworld en nog een honderdtal andere projectjes). Elizabeth Bernholz schijnt onder de naam Gazelle Twin al langer electronische muziek te maken maar ik kan niet zeggen dat ik tot nu toe heel erg bekend was met haar werk. Op deze plaat laat ze zich vergezellen door een dameskoor genaamd NYX. Beide platen zijn absolute aanraders voor liefhebbers van het meer sferische werk. 

 

The Body & Big Brave – Leaving None But Small Birds

The Body begonnen ooit als zompige sludgemetal maar zijn langzaamaan steeds meer opgeschoven richting een soort van duistere electronica. Constante factor in hun muziek is wel een gevoel van intense zwaarmoedigheid en de ijselijke, door merg en been gaande krijszang van Chip King. En ook de logge, zich voortslepende post-rock van het Canadese Big Brave is zo’n beetje het tegenovergestelde van luchtig en dansbaar. Een samenwerking tussen deze twee bigfoots moet wel een ontzettend heftige plaat opleveren, toch? Niet dus, want beide bands doen voor deze plaat weloverwogen en doelbewust een stapje terug in volume. Naar het schijnt betreft het hier (her)bewerkingen van diverse oude folksongs en hymnes. Ik ben niet bekend genoeg met de originelen om te zeggen in hoeverre deze versies zich hiertoe verhouden maar dat maakt ook helemaal niet uit want wat een wonderschone plaat is dit geworden. 

 

The Armed – Ultrapop

Niemand schijnt echt te weten wie de leden van The Armed zijn. Het zou een project van Converge-gitarist Kurt Ballou betreffen. De ietwat markant ogende mensen die in hun tamelijk hallucinante videoclipjes figureren zouden stiekem ook niet de echte bandleden zijn. Wat wel als een paal boven water staat is dat ze een nieuwe plaat hebben die Ultrapop heet en dat die zijn naam eer aandoet. Want er wordt hier inderdaad een soort van pop gemaakt. Denk ik. Het ultra-gedeelte zit ‘m in de productie. Het geluid van Ultrapop is extreem gecomprimeerd. Druk. Vol. Zoemende keyboards, sissend bekkengeweld en gitaarlawaai strijden om voorrang maar dit alles wel in dienst van heuse liedjes. “Hoort dit zo?” vroeg vrouwlief fronsend toen ondergetekende deze plaat voor het eerst via Spotify luisterde. Inmiddels ligt de vinyllen versie hier in huis en ja, dat hoort dus zo. Is The Armed één grote grap? Een parodie op het genre? Of meerdere genres? Een raar stuk performance-art? Hoe het ook bedoeld is, het eindresultaat is in ieder geval de minst poppy popplaat van het jaar. 

 

Imperial Triumphant – Alphaville

“Maar Robbert” hoor ik sommigen van jullie nu zeggen, “jij was toch van de metal?”. Dat klopt wel, of dat is in ieder geval waar ik vandaan kom, en ik heb nog steeds wel een voorkeur voor muziek die heavy en duister en intens is maar ik ben steeds minder geïnteresseerd in genres. Veel muziek die genre-technisch gezien onder het kopje ‘metal’ wordt uitgebracht boeit me eigenlijk geen fluit. Ieder het zijn/hare maar ik kan persoonlijk niets met Sabaton, Amon Amarth of Korn. En de metal die me wel aanspreekt is dan vaak van het soort die bij de gemiddelde metalhead de wenkbrauwen doet fronsen. Case in point, Imperial Triumphant met hun krankzinnige combi van brute progressieve death metal, Robert Fripp-achtige dissonanten en jazz. Het is geen plaatje dat lekker makkelijk wegluistert, als achtergrondmuziek is het totaal ongeschikt. Je moet er echt even voor gaan zitten, met artwork en tekstvel erbij, om de dystopische thematiek van het totaalpakket dat Alphaville is goed op je in te laten werken. Als je daartoe bereid bent is het een zeer dankbare luisterervaring. Stilistische referenties zijn Gorguts en Voivod (wiens Experiment hier wordt gecoverd) maar in muzikaal opzicht is dit echt next level shit. 

 

Low - HEY WHAT 

Er kan er maar echter één de beste zijn natuurlijk, en wat mij betreft is dat deze laatste van Low. Nog meer dan hun vorige plaat Double Negative is dit een zwaar ontregelende cocktail van wonderschone samenzang en krakende, knarsende, piepende, schurende en op den duur behoorlijk hypnotiserende klereherrie. Naar het schijnt is Low-duo Alan Sparhawk en Mimi Parker lid van de Mormoonse kerk. Hun religieuze beleving is echter duidelijk die van het Apocalyptische soort en zo klinkt hun zeer eigenzinnige en ondefinieerbare muziek ook. Laat dat einde van de wereld maar komen als dit de begeleidende soundtrack is. Meesterwerk!

Goed, dat zijn in ieder geval de platen die ik beluisterd heb. De laatste werkjes van Årabrot, Tribulation, Perturbator en Godspeed You! Black Emperor staan ook in de kast maar om de een of andere reden zijn ze daar ook een beetje blijven staan. Mijn favo folkzanger Richard Dawson heeft een plaat uitgebracht met het Finse rariteitenkabinet Circle maar die moet ik nog beluisteren, evenals de laatste releases van Mastodon, Idles en Converge. Dé plaat van het jaar had natuurlijk het carrière-overzicht van mijn ouwe hardcore-bandje Sjølmord moeten zijn maar die is er door allerlei gedoe (of gebrek daaraan) nog steeds niet. Gaat in ieder geval dit jaar niet meer gebeuren denk ik.

Qua concertbezoek mag 2021 geen naam hebben. De online-editie van het leukste festival op aarde Roadburn was erg genietbaar en benaderde zelfs een heel klein beetje het live-gevoel. Met mijn eigen bandje Harbour of Souls mochten we spelen op Roosendaal Open Air. Daar had ik het zo naar mijn zin dat ik zelfs even de pit in ben gegaan bij Rectal Smegma, en dat terwijl dit soort lollige grindcore doorgaans toch echt niet aan mij besteed is. Vrouwlief en ondergetekende togen nog een keer naar Utrecht om ouderwets de voetjes los te gooien bij de Turkse retro-wavers She Past Away, en ook de show van het poppy doomgezelschap Frayle in Terneuzen was alleszins onderhoudend. En toen ging de boel alweer op slot…. 

Optimistisch als we zijn hebben we voor 2022 al kaartjes gekocht voor Godspeed You! Black Emperor, Future Islands, Ghost, Gary Numan, KISS, Baroness, The Cure, en vanzelfsprekend Roadburn. Het is natuurlijk afwachten wat er allemaal doorgaat of niet. Er komt in ieder geval een nieuwe plaat van Voivod uit dus dat is alvast een mooi vooruitzicht.  

 

I Have Returned!

 

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets geschreven heb. December om precies te zijn. Best bijzonder eigenlijk, want er was toch genoeg gaande in de wereld om over te schrijven zou je denken en ik ben dit blogje toch ooit begonnen om lekker ongenuanceerd m’n eigen meninkjes te spuien en me niet meer mee te laten slepen in onzinnige non-discussies op facebook en dergelijke.

Dat laatste lukt me eigenlijk steeds beter, en dat is ongetwijfeld een raar bij-effect van het hele coronagebeuren. Hoe inconsequent de overheidsmaatregelen vaak ook zijn, dat weegt wat mij betreft niet op tegen de vele volstrekt van de pot gerukte complottheorieën en andere ongefundeerde wappiekolder die ik op mijn facebook- en twittertijdlijnen steeds vaker voorbij zie komen, ook van mensen die ik dacht te kennen. In een wereld waarin mensen oprecht en zonder enige schaamte applaudisseren voor types als Lange Frans en Willem Engel zijn zaken als een capitoolbestorming, een liegende minister-president, versplinterende extreemrechtse partijtjes, de nimmer aflatende ellende in Israël of een vrouwenmeppende neprapper eigenlijk helemaal niet gek of raar. De duiding erover laat ik wel over aan sites als De Kanttekening of Frontaal Naakt. Die kunnen dat veel beter en ik heb er verder weinig aan toe te voegen dus beperk ik me even lekker tot schrijven over dingen die ik zelf leuk of zinvol vind.

Dus laat ik het maar hebben over wat ik de afgelopen tijd zoal heb gedaan. En wat heb ik zoal gedaan dan de afgelopen tijd? Gewerkt natuurlijk, dat heb je met een fulltimebaan. Gemusiceerd met mijn bandje waarbij we momenteel een nieuwe drummer aan het inwerken zijn. Materiaal verzameld voor een nog te verschijnen CD met muziek van mijn ouwe hardcore-band Sjølmord. Diverse series en films gekeken en mooie boeken gelezen. Een heel gaaf online-festival 'bezocht'. En o ja, geheel conform de tijdgeest ben ik natuurlijk ook ziek geweest. En heb ik me een kleine week geleden laten injecteren met 5G-nanobots.

Maar buiten dat alles heb ik vooral platen gekocht. Véél platen. Schofterig, onfatsoenlijk, gênant veel platen. Die ik hier echt niet allemaal ga posten dus bij deze een kleine greep:

In 1985 zou Billy Joel een gastbijdrage leveren aan Twisted Sister’s Come Out and Play-plaat. “I know heavy metal’s not your thing, Billy” begon een ongetwijfeld goedbedoelende Dee Snider, om prompt het spreekwoordelijke deksel op de neus te krijgen van een furieuze meneer Joel: “Heavy metal’s not my thing? Who the fuck do you think you’re talking to? I was playing heavy metal when you were in fucking diapers!”. Aldus valt te lezen in Dee Snider’s zeer amusante biografie Shut Up and Give Me the Mic. En Billy had gelijk want er zullen in 1970 niet heel veel platen zijn uitgebracht die harder waren dan de plaat die hij dat jaar uitbracht met de tweemansformatie Attila. De destijds nog langharige Piano Man poseert in middeleeuwse outfit tussen karkassen aan haken en schreeuwt op de plaat de longen uit zijn lijf, zichzelf begeleidend op een orgel dat gekoppeld is aan allerhande gierende en ronkende effectpedalen. Hoewel dhr. Joel in interviews aangeeft er met weinig liefde op terug te kijken vind ik de lawaaierige freakrock op deze plaat zeer genietbaar. Ik was er dan ook al een tijdje naar op zoek en ben blij dat ik hem eindelijk gevonden heb, een originele persing ook nog, in prima staat en voor een zeer schappelijk prijsje.

Naar ik heb begrepen was The Ann Steel Album (1979) een poging van de Italiaanse neo-klassieke componist Roberto Cacciapaglia om een ongecompliceerde popplaat te maken. Dit deed hij samen met de uit Michigan afkomstige Ann Steel, een fotomodel met ook de nodige zangervaring in kerkkoren e.d. De outfit die mevrouw Steel op de hoes alsook in het tamelijk briljante clipje van het nummer My Time draagt doet iets van een concept vermoeden al is het me nog steeds niet helemaal duidelijk wat dat dan precies zou moeten behelzen. Albert Einstein en Andy Warhol worden genamedropt en er worden thema's aangesneden die in 1979 ongetwijfeld nog heel futuristisch aandeden. Een beetje alsof Chriet Titulaer de teksten heeft geschreven voor een Giorgo Moroder-plaat gezongen door Laurie Anderson. Ofzoiets. Naast het erg charmante retro-futuristische element is dit ook in muzikaal opzicht een wonderschone plaat. De nummers zijn stuk voor stuk ijzersterk, mevrouw Steel heeft een plezierig stemgeluid dat met momenten verrassend en ietwat ongemakkelijk de hoogte ingaat en de prettig repeterende keyboardlijnen en synthbliepjes doen mij afvragen of de dames en heren van Stereolab dit werkje ook in de kast hebben staan.

Ik heb er wel de hoofdprijs voor betaald, voor een originele persing van deze cultplaat uit 1969, maar dat is ie zeker waard. Het feit dat deze plaat uitkwam nog voor de eerste van Black Sabbath, zelfs opent met een nummer genaamd Black Sabbath en dat de bassist Oz Osborne heet is voor veel mensen kennelijk nogal een ding maar zelf vind ik dat allemaal niet heel erg interessant. In tegenstelling tot wat de hoes doet vermoeden is dit ook zeker geen hardrock of heavy metal, eerder psychedelische en tamelijk lichtvoetige pop/rock die enigszins aan Jefferson Airplane doet denken, al klinken nummers als Coven at Charing Cross en Choke, Thirst, Die wel een stuk ongezelliger en onvriendelijker dan het gemiddelde hippie-orkestje uit die tijd. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de satanische mis waarmee de plaat eindigt.

In een ver verleden ben ik nog wel eens recensent geweest voor het inmiddels ter ziele gegane Amerikaanse webzine peacedogman.com. Een erg leuke tijd waarin ik niet alleen erg veel goeie muziek heb leren kennen, maar ook ondervonden heb dat het helemaal nog niet meevalt om een goeie recensie te schrijven. Altijd als dan het eind van het jaar aanbrak en de jaarlijstjes ingediend waren vroeg oprichter en hoofdredacteur Mark aan zijn recensenten of er tussen de gerecenseerde plaatjes iets van onze gading zat, en dan stuurde hij er via de post wat kopietjes van op. We hebben het hier over de periode 2003-2006, streamen deden we volgens mij nog niet en online filesharen was nog een omslachtig gebeuren. Of misschien waren we er gewoon niet zo handig in, dat kan natuurlijk ook. Anyway, één van mijn meest gedraaide kopietjes was dit meesterlijke debuut van de Amerikaanse stonerdoomers Ogre, een lomp en topzwaar amalgaam van Budgie en Black Sabbath met een hooikoortsig neefje van Bon Scott op zang en voorzien van een vleugje Iron Maiden. Om U maar een idee te geven. Destijds was het kennelijk moeilijk om hier een exemplaar van te bemachtigen maar tegenwoordig is er gelukkig Discogs.

Het kan aan mij gelegen hebben maar toen Blind Idiot God op Roadburn 2016 best wel indruk op mij maakte met hun tamelijk onconventionele instrumentale postrock-met-een-vleugje-dubreggae lukte het mij nadien niet om hun merchandise-stand te vinden en aldaar dus een plaatje van ze te scoren. Een goed werkende website bleken ze ook al niet te hebben en via bol.com was de plaat ook niet leverbaar. In het Londense punkwinkeltje All Ages Records kwam ik wel een oudere plaat uit 1988 van ze tegen en had ik daar een goed gesprek over met de sympathieke eigenaar (“Really? You actually saw them live?”) maar deze, de plaat waar ze in 2016 mee toerden was nog steeds nergens te vinden. Until now dus…

Over Roadburn gesproken, dit jaar moesten we het doen met een online-editie. Dat was enerzijds jammer maar anderzijds hadden ze wel alles uit kast gehaald om er zo’n mooi mogelijke editie van te maken. Tijdens de stream van de Finse openingsact Kairon;IRSE! gebeurde er iets interessants. Terwijl ik ervan overtuigd was naar ouderwetse progrock te luisteren wist vrouwlief heel zeker dat hier een shoegaze-band aan het werk was. Uiteindelijk bleken we allebei gelijk te hebben. Ik heb al eens eerder geschreven dat vrouwlief en ik uit hele verschillende muzikale werelden komen. Het is mooi dat de muzikale tijdgeest zich steeds meer aan ons aanpast. De plaat is prachtig trouwens. 

Veel singles koop ik niet maar voor het beste Nederlandstalige nummer aller tijden maak ik natuurlijk graag een uitzondering. De man schijnt trouwens nog een Zeeuw te zijn ook.

Nu ben ik hier niet de enige die plaatjes koopt. Ook vrouwlief Petra voegt wel eens iets toe aan de verzameling:

Mijn beste vriend en mede-KISS-fan Frank stuurde me enige tijd geleden een filmpje waarin KISS-frontman Paul Stanley (die inmiddels een eigen soulband bleek te hebben) zich waagde aan een werkelijk aalgladde versie van O-O-H Child, een klassieker van The Five Stairsteps uit 1970. Een combinatie van walging en fascinatie maakte zich van mij meester. Ik kon gewoon niet geloven wat ik zag, zó klef, zó gelikt, zó drakerig-sentimenteel….en stiekem toch eigenlijk best wel een goed nummer. Het werd een beetje een obsessie om het filmpje met enige regelmaat op YouTube te bekijken. Dit tot groot vermaak van vrouwlief, die ik het dan ook niet kwalijk kan nemen dat ze de langspeelplaat die dhr. Stanley en zijn Soul Station inmiddels hadden opgenomen voor me bestelde. Juist omdat ik zelf niet vies ben van een potje soul op zijn tijd heb ik over de plaat zelf wat gemengde gevoelens (Al Green en Smokey Robinson coveren is m.i.  linke soep) maar in de bijgeleverde hoestekst legt onze Paul prachtig uit hoe hij is opgegroeid in een tijd dat genres er nog niet toe deden, dat hij als jonge knaap natuurlijk Led Zeppelin en The Who live aan het werk zag maar ook Solomon Burke, Otis Redding en The Temptations en dat deze muziek hem allemaal even lief is. Het is duidelijk een project geboren uit oprechte liefde voor het genre en daar kan ik alleen maar waardering voor opbrengen. Ik hoop dat ie hiermee doorgaat zodra KISS de afscheidstournee heeft afgerond.

Vrouwlief Petra kon haar tranen niet bedwingen tijdens de show van Godspeed You! Black Emperor op Roadburn 2018. Ik had ze al eens eerder gezien en wist dus al dat hun shows nogal overweldigend kunnen zijn. Toen ze eindelijk weer eens met nieuw plaatwerk op de proppen dreigden te komen wilde ze de aanschaf hiervan dan ook wel voor haar rekening nemen. Tsja, wat moet je over GY!BE zeggen? Dit is geen liedjesmuziek, integendeel. Bij mij duurde het ooit ook even voordat het kwartje viel maar de enige manier om het dystopische klankengeweld van GY!BE tot je te nemen is het gewoon te ondergaan.

Oh, en omdat we er allebei best wel fan van zijn hebben we ook nog gezamenlijk de halve discografie van Laibach aangeschaft.

Zo, en daar wil ik het dan voor vandaag even bij laten. Ik had het natuurlijk ook graag gehad over de eveneens aangeschafte plaatjes van o..a. Tribulation, Led Zeppelin, Link Wray, Soft Machine, Voivod, Schammasch, Wire, My Bloody Valentine, Spill Gold, Peaches, Frank Marino, Sabbath Assembly, K-X-P, Jess and The Ancient Ones, Master Musicians of Bukkake, Kreator, King Crimson, Blanck Mass, Richard Dawson, (the) Melvins en Eric Dolphy maar wellicht komen die later nog eens aan bod. Ik zal in ieder geval proberen wat vlotter te zijn met het volgende blogje.