Sinds afgelopen weekend zijn vrouwlief en ondergetekende zeven jaar een stel. En dat terwijl we volgens sommige mensen best een opmerkelijke combi zouden zijn, raar maar waar.
Nou ja, niet helemaal. Vrouwlief en ik kenden elkaar al een poosje, maar niet meer dan oppervlakkig. In onze jongere jaren behoorden we nog tot verschillende ‘kampen’. Hardrockers noemden new wavers ‘poedels’…. en naar ik inmiddels begrepen heb was dat omgekeerd ook het geval.
Toch bezochten beide kampen vaak dezelfde concerten in onze lokale hangout 't Beest. De punk, garagerock en andere genre-technisch moeilijk definieerbare gitaarherrie die daar geprogrammeerd werd was voor een breed ‘alternatief’ publiek interessant.
Maar goed, los van het feit dat er door allerlei muzikale ontwikkelingen door de jaren heen steeds meer genre-vervaging is ontstaan (een gezond iets wat mij betreft), als het goed is groeien de meeste muzieknerds ook gewoon over hun starre purisme heen.
Maar ondanks dat mijn vrouw en ik onze wilde tienerjaren al een poosje achter de rug hadden waren sommige mensen nog steeds verrast dat wij iets met elkaar kregen. “Jullie?” werd er gezegd. “Wat een raaaaare combinatie!”
Nu moet ik zeggen dat we in muzikaal opzicht ook niet 100% overlappen. Ik ben nooit helemaal warm gelopen voor Echo & The Bunnymen, en Petra zal waarschijnlijk nooit een fan van Iron Maiden worden. Toen ze een kaartje voor The Editors kocht begreep ze maar al te goed dat ik er niet echt om zat te springen om mee te gaan, en Judas Priest heb ik likewise ook maar in m’n eentje bezocht.
En toch… en toch… hebben we qua muzikale voorkeuren best veel gemeen. En steken we ook regelmatig dingen van elkaar op. En is concertbezoek één van onze favoriete gezamenlijke bezigheden (en dus ook één van de dingen die we nu het meeste missen).
Hierbij een klein overzichtje van bands en artiesten die we door de jaren heen samen bezocht hebben.
Swans in Paradiso was het eerste grote concert dat we samen bezochten. Ik had ze al eens eerder gezien. Toen stond de met een strak geknipt gelkapsel uitgedoste frontman Michael Gira zijn bandleden uit te foeteren en slaagde er toch in een geniale show af te leveren. Nu had hij zijn lange lokken laten groeien en stond hij te zwaaien en te glimlachen, wat nogal detoneerde met de kille, dissonante klanken van zijn band. Zou hij blij voor ons geweest zijn? Vast wel. Toen we ze een paar jaar later in de Effenaar zagen had dhr. Gira zichzelf weer terug gevonden en onderbrak hij de show om ruzie te maken met de monitorman.
Toen we gingen samenwonen moesten natuurlijk ook de muziekcollecties samengevoegd. We bleken zowaar wat plaatjes gemeen te hebben. Dinosaur Jr, The Smiths, R.E.M., ...en ook Nick Cave dus ja, het was onvermijdelijk dat we die samen een keer zouden bezoeken. Het was prachtig, groots en meeslepend.
Depeche Mode in de Ziggodome was een concert dat ik in m’n eentje nooit bezocht zou hebben. Ik was er natuurlijk wel een beetje bekend mee, en nummers als Enjoy The Silence en People Are People vond ik best mooi maar met blije hupsdeuntjes als I Just Can’t Get Enough had ik dan weer helemaal niets. Ik was echter nieuwsgierig genoeg om mee te gaan en ik ben blij dat ik dat gedaan heb want het was zowel visueel alsook muzikaal erg indrukwekkend. En een stuk duisterder en industriëler dan ik verwacht had.
Petra overhalen om mee te gaan naar mijn favoriete festival Roadburn was niet heel moeilijk want in 2015 speelde Fields Of The Nephilim er, ook weer een bandje dat we gemeen hadden en sowieso een band die in hun hoogtijdagen zowel de rockers als de wavers wist te bedienen. Sindsdien is ze iedere editie nog meegeweest en dat is ergens ook wel begrijpelijk, want in tegenstelling tot wat wel eens gedacht wordt is Roadburn helemaal geen echt metal-festival. Het is een festival dat zich als doel heeft gesteld om ‘heavy’ muziek te herdefiniëren, en dat kan natuurlijk metal zijn, maar ook (post)punk, psychedelica, noise, folk, jazz, electronica en vooral een heleboel muziek waar moeilijk een stickertje op te plakken valt. En alsof de duvel ermee speelt duikt er de laatste jaren steeds meer wave/post-punk-achtige muziek in de line-up op in de vorm van bands als o.a. Soft Kill, Daughters, Drab Majesty en Kælan Mikla. Toeval?
Nee, een metalhead zal Petra nooit worden, maar voor een subgenre als black metal bleek ze verrassend genoeg wel zeer te porren (al kon zelfs ik niet vermoeden dat toen ik haar voor de gein eens Urfaust liet horen ze er een paar weken later gelijk vier CD’s van zou bestellen). Ergens ook wel begrijpelijk, aangezien de wijze waarop black metal-muzikanten hun gitaarsnaren beroeren vaak meer gemeen heeft met Sonic Youth of My Bloody Valentine dan met Black Sabbath of Venom. Het Franse Alcest (ik schreef er al eens eerder over in dit blogje) is een band die beide werelden weloverwogen en doelbewust bij elkaar laat komen. Ze hebben zelfs samengewerkt met shoegazers Slowdive, en in 2018 nodigde niemand minder dan The Cure-zanger Robert Smith ze uit op zijn eigen Meltdown-festivalletje, kejje nagaan.
Maar goed, in het kader van elkaar een beetje opvoeden nam Petra me in 2016 mee naar een concert van Einstürzende Neubauten-zanger Blixa Bargeld samen met de Italiaanse componist Teho Teardo. Die viel voor mij in de categorie mooi maar moeilijk. In de categorie buitengewoon indrukwekkend viel het concert van de Neubauten zelf een jaar later in het Patronaat te Haarlem. Echt een geniale band, en momenteel ben ik dan ook nog druk doende de discografie in de kast te completeren.
Een artiest die we inmiddels al meerdere keren hebben gezien is :Of The Wand & The Moon:, eigenlijk het nom de plume van de Deen Kim Larsen. Het is echt af te raden zijn muziek te beluisteren met het tekstvel in de hand, zeker als je al in een wat melancholieke bui bent, want dat is voer voor een fikse depressie (de mensheid is nutteloos, wij zijn niet meer dan stof, dat werk), maar die muziek zelf is dus echt prach-tig. Herfstig en duister maar waarlijk wonderschoon. De laatste keer dat we dhr. Larsen zagen speelde hij een solo-set (we hadden hem twee keer daarvoor met band gezien) en tot onze grote verrassing bleek het tijdens zijn aankondigingen een erg grappige en jolige man te zijn, een halve standup-comedian bijna. Dat was gezien de sombere aard van zijn muziek stiekem best wel een verademing.
Eigenlijk vond ik Baroness sinds hun Yellow & Green-album een beetje te poppy geworden, maar Petra heeft hun paarse plaat best wel grijs gedraaid en langzaam maar zeker heeft ie zich als een hinderlijke oorwurm in mijn hoofd genesteld. Hun show in de Maassilo te Rotterdam was een feest, ik kan het niet anders zeggen. Wat is deze band een genot om naar te kijken. En we hebben zojuist besloten dat bovenstaand liedje ons liedje wordt mochten we ooit om wat voor reden dan ook zin hebben om nóg een keer te trouwen.
Gitarist Jonathan Hulten houdt er naast zijn baantje bij Tribulation nog een solocarrière op na waarbij hij zich presenteert als een soort androgyn, engelachtig wezen, met muziek die grofweg ergens het midden houdt tussen Nick Drake en Peter Gabriel. De show die we van hem zagen (met overigens in het voorprogramma een eveneens erg interessante Hongaarse folkzanger die optreedt onder de naam The Devil's Trade) kan alleen maar omschreven worden als een betoverende ervaring. En Petra maakte er deze foto die hij nog lang heeft gebruikt als omslagfoto op zijn facebook-pagina.
Maar last but not least: wat mij betreft is het beste concert dat we ooit samen bezocht hebben dat van The Crazy World of Arthur Brown op Le Guess Who? in 2015. Arthur Brown zullen de meeste mensen wellicht kennen van zijn stokoude hitje Fire uit 1968 dus het is bepaald geen groentje in het vak. 72 jaar was ie op het moment dat wij hem zagen en echt, wát een geweldenaar! Hij had niet alleen een retestrakke begeleidingsband bij zich, zelf was hij ook in verbijsterende topvorm. Hij sprong en holde als een jonge kerel over het hele podium, zijn stem haalde met gemak alle regionen van dieplaag tot piephoog, hij is wel …tig keer van kostuum gewisseld en de show omvatte zo’n beetje alles tussen gekte en ontroering. Gelijk hierna op dezelfde avond speelde de eveneens door ons zeer gewaardeerde Chelsea Wolfe maar we konden er maar niet in komen omdat we nog te flabbergasted waren van de Arthur Brown-show. Dit is inmiddels al een kleine vijf jaar geleden dus we hopen dat ie nog eens een keertje deze kant opkomt maar met alles wat er aan de hand is moeten we daar maar niet te veel op hopen….
Goed, tot zover dit kleine maar verre van complete overzicht. Er valt nog veel te zeggen over de shows die we hebben bezocht van Spidergawd, Laibach, King Buzzo, Mastodon, Red Fang, King Gizzard & The Lizzard Wizzard, Drab Majesty, Gaahl’s Wyrd, Perturbator, King Dude, Myrkur, Deafheaven, Primordial, The Wedding Present, Enslaved, Tindersticks, Dool en…. en… maar dan zou dit wel een heel lang blogje worden.
We hadden ons dit jaar erg verheugd op shows van Swans en Baroness, en op Roadburn natuurlijk, en we hopen nog steeds Ghost een keer te zien maar het zal allemaal nog wel even duren. Gelukkig hebben we thuis volop plaatjes om te draaien. En elkaar natuurlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten