Goed, op de boekensite Goodreads zat ik dus een beetje te grasduinen door een lijst getiteld Quality Dark Fiction en daarin kwam ik onderstaand boekje tegen. Het gegeven sprak me wel aan. Een zwartkomische satire over drie vrienden die besluiten om al hun principes en fatsoen overboord te zetten teneinde carrière te maken. Ik verwachtte een soort American Pycho, of misschien iets in het straatje van Chuck Palahniuk. En met mijn Kobo-abonnement (dat aan mijn e-reader gekoppeld zit) bleek ik het gewoon gratis te kunnen downloaden.
En dat deed ik dus, zonder me er vantevoren heel erg in te verdiepen. Maar al lezende komen de in het boek geschetste situaties me vreemd implausibel voor. Gelijk al in het eerste hoofdstuk vertelt één van de hoofdrolspelers hoe het hem is gelukt één van zijn concurrenten op de werkvloer uit te schakelen. En hier komt dus poep aan te pas. Echt heel veel poep. En in hoofdstuk vier doet de slechtgehumeurde echtgenote van een van de personages de deur open voor twee Jehova’s getuigen van de Mormoonse kerk en nodigt hen vervolgens uit om naar binnen te komen. Even later hebben deze jongemannen de hele huiskamer ondergekotst en worden ze op hun vlucht naar buiten door de kinderen van het verderop wonende Tokkie-gezin bekogeld met cherry-tomaatjes. Wat ben ik nou eigenlijk aan het lezen?
Een nadere blik op de recensies op Goodreads biedt duidelijkheid. Dit is humor. Ik ben gewoon een humorboek aan het lezen. Geen duistere, maatschappelijke satire maar ordinaire slapstick. Met poep en kots. En inmiddels ook pies want in het hoofdstuk dat ik zojuist las heeft wordt de gevel van een hippierestaurant door een van de hoofdpersonages helemaal ondergezeken. Juist. Poep, kots en pies dus. Lekker dan. Ben benieuwd welke lichaamssappen er nog meer voorbijkomen en of ik überhaupt de eindstreep haal. Want hoewel ik al lezende nu heel de tijd de tune van de Benny Hill Show in mijn hoofd hoor kan ik niet zeggen dat dhr. Ether me al hardop heeft laten lachen. Dat is enkele van zijn vakgenoten zoals (laten we zeggen) een Charles Bukowski of een Kurt Vonnegut al wel diverse malen gelukt.
Goed, het was een onfatsoenlijk drukke werkweek dus lekker plaatjes
draaien is er niet echt van gekomen. Maar dat geeft niets wat het is december
en dat betekent doorgaans jaarlijstjes en terugblikken. Ik denk niet dat ik een
jaarlijstje ga maken. Het is me voor mijn gevoel niet gelukt me voldoende te
verdiepen in alle nieuwe muziek die is uitgekomen. Maar van wat ik wel heb gehoord
waren er wel een paar die er voor mij bovenuit sprongen.
Het debuut van het Ierse trio Rún is echt ijzersterk. Duistere, ritualistisch aandoende muziek ergens laverend tussen folk, triphop en industrial. Ingetogen en dreigend met hier en daar een plotsklapse zware gitaarmuur. De onvriendelijke zang van Tara Baoth Mooney maakt het af. Muziek die te allen tijde in het donker gedraaid dient te worden.
Na een plaat met orgelmuziek en eentje met haar experimentele gezelschap Bada keert Anna von Hauswolff op haar nieuwste werkje weer terug naar zware doomrock. Nou ja, niet helemaal. Iconoclasts wordt gedomineerd door het Colin Stetson-achtige saxofoonwerk van een zekere Otis Sandsjö en het klinkt ook wat poppier dan haar oudere werk. Waarmee ik natuurlijk niet bedoel dat ze nu opeens als Dua Lipa klinkt maar ik weet het niet, er zit op de een of andere manier wat meer lucht in haar zwaarmoedige klanken. Collega’s Iggy Pop en Ethel Cain zingen trouwens ook een mopje mee.
Agriculture omschrijft hun eigen muziek als ‘ecstatic black metal’. Waarbij je er dus zondermeer van uit kunt gaan dat ze het soort black metal spelen waar puristisch ingestelde metalheads een hekel aan hebben. Het zal allemaal wel. Ik merk dat ik al die strikte genre-aanduidingen steeds minder scherp voor de geest heb en dat bevalt me eigenlijk prima. Ik zou ook serieus niet weten welk stickertje ik op de muziek van Agriculture zou moeten plakken. Ondanks wat je bij zo’n albumtitel zou verwachten is de muziek van Agriculture niet heel zweverig. Door de gortdroge productie gaat het af en toe meer richting noise-rock al is het daar dan weer net iets te mooi en te melodieus voor. Door de aanwezigheid van enkele dikke riffs en hier een daar een heuse gitaarsolo klinkt het af en toe zelfs bijna als ouderwetse heavy metal. Bijna. Deze plaat bevat evenveel lompheid als schoonheid en ik heb erg veel waardering voor dit eigenzinnige bandje.
Over eigenzinnige bandjes gesproken, wat moeten we hier nou weer van maken? Wat het New Yorkse vgezelschap YHWH Nailgun doet is lastig te omschrijven en nergens echt mee te vergelijken. Ik kan hooguit wat associaties noemen die het bij mij oproept. Wire om eens wat te noemen. Talking Heads ten tijde van Remain In Light. En vreemd genoeg het jaren 80-werk van Rush, al zal dat waarschijnlijk de kraakheldere productie zijn want ik me bijna niet voorstellen dat dit een inspiratiebron is geweest. Hoe dan ook, aan simpele vierkwartsmaatjes doet dit gezelschap niet. Deze plaat duurt een minuut of 20 en dat is eigenlijk precies lang genoeg voor deze vreemd melancholische muziek.
De Schotse Brìghde Chaimbeul bespeelt de zogeheten smallpipes, een klein formaat doedelzak. En nee, hierbij moet je dus niet denken aan wat die gezellige doedelzakbands in hun kilts doen. Dit is meer duister, dronend en avantgardistisch. Ik had ‘m afgelopen zomer opstaan toen ik de tuinbar aan het beitsen was. Dat werkt nu eenmaal lekkerder, bluetooth-speaker aan en gaan. Terwijl ik bezig was hoorde ik de buurman thuiskomen. De buren hebben recht van overpad bij ons. Het contact met onze buren is prima, ik zou het willen omschrijven als functioneel-oppervlakkig. Maar ik vraag me wel af hoe ze nu tegen ons aankijken. Ik bedoel, we hebben een gargoyle, een black metal-tuinkabouter en een klein afgodsbeeld in onze tuin staan. En dan nog deze unheimische klanken erbij. Ze denken nu vast op z’n minst dat we hele enge dingen in onze tuin doen.
In 2022 overleed drumster/zangeres Mimi Parker, de helft van het duo Low. Alan Sparhawk, de overgebleven helft, bracht in 2024 de soloplaat White Roses, My God uit. Die vond ik door de vele bliepjes, piepjes en vervormde stemmen wat lastig door te komen. Op zijn nieuwste laat hij zich bijstaan door de voor mij verder onbekende band Trampled By Turtles. En op het liedje Not Broken voegt dochter Hollis zich bij het gezelschap. Ik breek dus wel een beetje iedere keer als ik dit hoor. Ja, dit zou wel eens mijn plaat van het jaar kunnen zijn.
Maar dat is allemaal natuurlijk nog niet voldoende om een
heel jaarlijstje van te distilleren. Daarbij moet ik de nieuwste releases van o.a.
Messa, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, The Armed, Maruja, Richard Dawson,
Jim Ghedi en Imperial Triumphant nog eens grondig beluisteren. En nu brengen de
diverse muziekwebsites die ik volg ook allemaal hun jaarlijstjes uit. Waar ik
dan vervolgens ook weer diverse tips uit haal.
Lang verhaal kort, ik loop gewoon achter. Het is niet anders.
Ik schrijf deze blogjes trouwens altijd in etappes dus ondertussen ben ik ook verder gegaan in het boek waar ik dit blogje mee begon. We kunnen zweet en diarree aan de reeds genoemde uitscheidingen toevoegen. En een mannenkwakje op een bureaustoel maar dat blijkt niet the real thing te zijn. Verder zit er ook nog een heuse seriemoordenaar in die naar eigen zeggen handelt in opdracht van The Masters en filosofeert over die o zo domme mensheid die denkt vrij te zijn maar eigenlijk slavenarbeid verricht om de rijken der aarde nog rijker te maken. Dat zal vast het genoemde satirische element zijn. O, en de schrijver lijkt wat issues te hebben met mensen van Aziatische komaf want die worden hier weinig flatteus neergezet. Eigenlijk is dit rare boek gewoon een soort aflevering van South Park. Ik wil nu wel weten hoe het afloopt dus ik zet nog even door maar ik hoop dat het volgende boek waar ik in begin wel wat beter is.
Dat was ‘m weer voor deze week. In het volgende blogje ga ik wellicht terugblikken op het concertjaar 2025.
