ROADBURN Dag 4

 

En dan is nu de vierde en laatste dag aangebroken. We zijn donderdag goed van start gegaan met een ijzersterke show van Xiu Xiu en hebben de afgelopen dagen genoeg mooie dingen gezien om wederom te spreken van een zeer geslaagde editie. Al het moois dat nu nog voorbijkomt is bonus. En die bonus, die gaan we krijgen.

Het jaarlijkse praatje van Walter en Becky slaan we even over. Ik vertrouw er op dat dit op de één of andere manier nog wel ergens online opduikt. In plaats daarvan begeven we ons richting The Terminal om de eerste show van Vuur & Zijde te aanschouwen die hun debuutplaat Boezem integraal gaan spelen. Vuur & Zijde vindt zijn oorsprong in de rijke Utrechtse black metal scene en bestaat dan ook uit leden van o.a. Laster, Terzij De Horde en Witte Wieven. Boezem is een zeer genietbaar plaatje dat vooral geschikt is voor mensen die de ‘zachte’ black metal van bands als Amesoeurs en Alcest kunnen waarderen. Het optreden is prima, zeker voor een debuutshow. Hier en daar lijkt de zang wat onvast te klinken maar dat is misschien omdat die niet helemaal lekker in de mix ligt. Al met al een zeer genietbaar begin van de dag maar het voelt nog wat onaf wat deze band doet. We geven ze het voordeel van de twijfel. Er wordt immers zeer competent gemusiceerd en het potentieel voor grootse dingen is zeker aanwezig.

Mij lijkt het dan wel leuk om de meer van-dik-hout-zaagt-men-planken-black metal van het Belgische Bacht’n de Vulle Moane te gaan bekijken maar dat idee hebben meer mensen want er staat alweer een enorme rij. Gaan we niet doen. Is niet heel erg want over een klein anderhalf uurtje spelen Swans-leden Michael Gira en Kristof Hahn in de kleine Next Stage. Swans heeft een soort goddelijke status in de Roadburn-wereld en ook vrouwlief en ondergetekende zijn groot fan. Het zou best eens druk kunnen worden in dit kleine zaaltje dus wellicht is het verstandig om hier tijdig bij aanwezig te zijn.

“Zouden die het nou gezellig hebben op tour?” vraagt vrouwlief zich af terwijl de kwaaie koppen van de heren Gira en Hahn ons vanaf de backdrop op het podium aankijken. Tsja, goeie vraag. Ik sluit de mogelijkheid niet uit dat ze onderweg vooral vieze moppen tappen. En een medeburner die we vandaag spraken heeft naar eigen zeggen ooit een biertje met Michael Gira gedronken en zei dat het een heel aardige kerel was. Dat zou je niet zeggen als je de goede man bezig ziet tijdens de soundcheck. Hij foetert tegen het licht- en geluidspersoneel en lijkt zich hardop af te vragen met wat voor onbenullen hij vandaag weer moet werken. De heren Hahn en Gira soundchecken om beurten. “Do you wanna play something together?” vraagt de geluidsman. “No!” is het stellige antwoord van dhr. Gira. “You’ll just have to figure it out yourself”.

Goed, een klein half uurtje later betreedt Kristof Hahn als eerste het podium en legt met zijn pedal steel een mooi melancholisch klanktapijtje neer. Na 10 minuten komt Michael Gira erbij zitten, met een gezicht als een onweersbui, wellicht omdat hij er al spelende achter komt dat zijn gitaar niet helemaal zuiver lijkt staan? Wie zal het zeggen? De heren hebben duidelijk woorden tussen de nummers door maar zetten de show onversaagd voort. De setlist bestaat louter uit Swans-materiaal. Michael Gira’s gitaarspel is rudimentair en wordt mijns insziens prachtig aangevuld door de toevoegingen van Kristof Hahn. Iets waar dhr. Gira gezien zijn vuile blikken richting dhr. Hahn heel anders over lijkt te denken. Ik heb echt met dhr. Hahn te doen. Het is jammer dat dhr. Gira even daarvoor heeft verzocht hun mobieltjes weg te laten. Het rood aangelopen hoofd met puilogen van dhr. Hahn zou een prachtige poster zijn voor Roadburn 2026.

Wanneer het precies gebeurt weet ik niet maar wanneer ze hun versie van de nieuwste Swans-track I Am a Tower spelen, gevolgd door een aangrijpende versie van ouwetje God Damn The Sun realiseer ik me dat hier Kunst met een grote K bedreven wordt. Hoe ze dat voor elkaar krijgen is me eigenlijk een raadsel. De sfeer op het podium is onaangenaam, Michael Gira doet ronduit onbeschoft naar zijn medemuzikant en het zaalpersoneel, het lijkt alsof de twee heren het allemaal ter plekke bedenken en volstrekt ontevreden zijn met het resultaat maar toch slagen ze er in het gebodene naar een hoger plan te tillen en is het enige wat ik kan denken: “Verdomme, wat is dit goed!” Michael Gira eindigt in zijn eentje met het voordragen van het gedicht You Will Pay en laat de zaal volkomen flabbergasted achter. We zijn zojuist getuige geweest van het hoogtepunt van Roadburn 2025. Dit is geen redifining heaviness. Michael Gira himself definieert heaviness.

Ondertussen zijn onze magen een beetje aan het rommelen. Het is allemaal best lekker, dat festivalvoer, maar het is maar de vraag of we hier heel veel voedingsstoffen van binnen krijgen. We besluiten de Korte Heuvel op te gaan, op zoek naar eten dat bereid is in een heuse keuken. In het eettentje dat we bezoeken blijken ze van het speciale Roadburn-menu nog precies twee vegetarische oesterzwamburgers te hebben, en die zijn dus voor ons. En lekker dat ze zijn! Aldus opgeknapt begeven we ons richting Next Stage waar we nog een erg fraai staartje meepikken van de set van Toby Driver. Vrouwlief en ik zijn fan van Toby’s band Kayo Dot maar wat ik tot nu toe van zijn solowerk meegekregen heb kon me niet heel erg boeien. Dit is echter verrassend mooi. Ik hoor 70’s progrock, ik hoor ouwe Roxy Music, misschien moet ik toch eens een luisterbeurtje wagen aan zijn meer recente werk. De man brengt tenslotte nogal wat uit en het gaat kennelijk vele kanten op.

Maar de band waar we eigenlijk voor gekomen zijn is het Italiaanse Ponte del Diavolo. Ik heb ze nog niet heel goed beluisterd maar heb het idee dat dit wel eens heel erg in mijn straatje zou kunnen passen. En dat blijkt te kloppen. Het intro van de show is Édith Piaf’s vreemd toepasselijke Non, je ne regrette rien en de band barst los. Stilistisch gezien is dit vrij makkelijk te duiden. Occulte rock waar fans van Mansion, Jex Thoth en onze eigen The Devil’s Blood een hoop plezier aan kunnen beleven, al zijn de teksten van Ponte del Diavolo merendeels in het Italiaans en voegen ze er ook nog een prettige scheut black metal aan toe. Een heel apart element aan de muziek van Ponte del Diavolo is het feit dat ze twee bassisten en één gitarist hebben. Dit geeft de muziek zowel zwaarte als definitie, beter kan ik het niet uitleggen. Het luistert heel lekker weg, laten we het daar maar op houden. Ergens halverwege de show ontsteekt de zangeres in een spoken word-intermezzo met hier en daar hoog satanisch klinkend gegiechel. Mijn Italiaans is wat roestig maar ik heb stellig de indruk dat hier geprobeerd wordt het geluid van een door de duivel bezeten iemand te emuleren. De speech komt ten einde en vrouwlief fluistert in mijn oor: “En zo maak je dus ravioli”.

Had ik U al eens verteld dat ik met een heel grappige vrouw getrouwd ben? Maar ik zal mijn giechelproest even moeten inhouden. Dat zou ongepast zijn bij deze duistere muziek en bovendien wordt er voor het laatste nummer van de set iemand op het podium uitgenodigd van de eveneens Italiaanse band Shores of Null voor een bijna onherkenbare versie van Nick Cave’s The Weeping Song. Wat een goeie band is dit. Nog snel naar de merch stand om hier een plaatje van te scoren en een drankje te doen in de Spoorzone. Vrouwlief wil nog even terug naar de grote zaal om Haunted Plasma te zien. Die waren erg leuk tijdens Roadburn Redux, de online corona-editie. Het is een onderhoudende afsluiter maar we hebben duidelijk al muzikaal gepiekt vandaag dus begeven we ons nog even naar de foyer voor de afterparty. Helaas heeft men vandaag besloten de rock helemaal achterwege te laten en krijgen we louter hiphop, rave en andere dansplaatjes. Het is verder heel gezellig, we babbelen nog even wat na met diverse bekenden, ik bedank Walter voor wat weer een schitterende editie was maar in muzikaal opzicht zit het feestje er op. Roadburn bedankt, je was weer prachtig!

En nu ben ik alweer een paar dagen thuis, heb er zelfs al diverse werkdagen opzitten en ben deze editie mede met behulp van deze verslagjes een beetje aan het verwerken. Ik heb inmiddels ook de Q&A met Walter en Becky kunnen beluisteren en het is duidelijk; Er is nog helemaal NIETS geboekt voor de volgende editie. Zero. Nul. Niente. Zip. Nada. En verder was dit de duurste editie ooit. Bands worden steeds moeilijker te betalen, ook bands die voor Roadburn interessant zijn.

In een interview dat ik las met Walter vraagt hij zich af hoe bezoekers zouden reageren op een eventuele schaalverkleining van het festival. Want ook voor de bezoekers wordt het steeds duurder. De harde realiteit is dat sommige mensen het zich gewoon niet kunnen veroorloven om naar een festival als Roadburn te gaan. En dat is pijnlijk, zeker voor een festival dat de underground zo hoog in het vaandel heeft staan.

Zolang de muziek maar voorop blijft staan zou ik er geen moeite mee hebben als er wat minder grote namen zouden staan en hierdoor het kaartje betaalbaar blijft. Maar goed, zelfs voor een festival dat zo’n begrip is als Roadburn kun je natuurlijk niet alleen maar hele obscure namen neerzetten. Dat lijkt me een hele lastige spagaat om in te zitten en ik ben blij dat ik het niet hoef te doen.

Goed, ik zit al heel lang niet meer in het programmeurswereldje en dat bevalt me prima. Ik heb dan ook echt totaal geen zicht op wat bands en artiesten kosten. Ik permitteer mezelf dus de vrijheid om een wensen- en suggestielijstje te plaatsen zonder daarbij rekening te houden met de eventuele haalbaarheid dus here goes:

Ik zou het leuk vinden als sommige artiesten die voor de jammerlijk gecancelde 2020-editie geboekt waren nog een keer in de herkansing zouden mogen. Ik denk hierbij aan Blanck Mass, Algiers, FACS, SRSQ en Dungen.

Ik denk dat Raven van Dorst een hele goeie curator zou zijn.

En Moor Mother een heel goeie artist in residence. Net als Richard Dawson. Of Colin Stetson.

Over laatstgenoemde gesproken, als we het hebben over muziek die toetert, blaast en dronet dan zouden Mario Batković en Brìghde Chaimbeul mooie toevoegingen zijn.

En folk natuurlijk. Ik denk zelf dat Stick In The Wheel heel goed op Roadburn zou passen. En Jozef van Wissem voor het wat meer ingetogen werk.

Altın Gün heeft natuurlijk de deur geopend naar niet-westerse psychedelica dus Mdou Moctar krijgt met gemak de tent op zijn kop aangezien die best hard rockt tegenwoordig.

En voor die o zo broodnodige voetjes van de vloer zou het leuk zijn als The Budos Band eindelijk eens de grote oversteek zou wagen.

Maar er kan natuurlijk niet alleen gedanst worden. Ook metal is nog steeds een onderdeel van Roadburn. Dus een show van The Lord Weird Slough Feg zou volgens mij door iedereen zeer gewaardeerd worden. En Castle Rat mag natuurlijk ook.

En de gemiddelde Roadburner krijgt ook graag films dus Jim Jarmusch met zijn bandje SQŰRL mag ook best komen opdraven. Of John Carpenter. Of anders Gunship voor het meer frivole werk.

En Alexander Hacke is opgestapt bij de Neubauten dus misschien heeft hij nu tijd om de plaat die hij met David Eugene Edwards heeft opgenomen integraal te komen uitvoeren

Overigens, totaal onrealistisch wensenlijstje full album sets:

-            At The Drive-In – Relationship Of Command

-            Gazelle Twin & NYX – Deep England

-            Gorguts – From Wisdom To Hate

-            Mercyful Fate – Don’t Break The Oath

En als we dan toch onrealistisch bezig zijn, zou het niet leuk zijn als King Gizzard & The Lizzard Wizzard één van hun meer heavy albums integraal zou spelen? Liefst Nonagon Infinity. Veel te duur waarschijnlijk

Ik heb zo’n vermoeden dat Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs inmiddels ook niet meer te betalen zijn voor Roadburn. Zeker niet nu ze een liedje hebben opgenomen met die gast van Run The Jewels.

Run The Jewels zou ook gaaf zijn maar die zijn natuurlijk helemaal onbetaalbaar, net als die andere hiphoppers Death Grips maar goed, dat dacht men in eerste instantie van clipping. ook en die wilden kennelijk zelf heel graag op Roadburn spelen.

Zou er met Slowdive te praten zijn over een schappelijk prijsje? Dat lijken me wel heel integere mensen, en misschien als er bij gezegd wordt dat hun vriend Neige ook al diverse keren op Roadburn heeft gestaan….

En verder gewoon bands natuurlijk: Djunah, Party Dozen, Tropical Fuck Storm, Descartes a Kant…

Tenslotte vond ik het fijn om te zien dat mijn eigen Zeeland erg goed vertegenwoordigd was dit jaar. Broeder Dieleman stond er al voor het derde jaar op rij natuurlijk, en Grote Geelstaart en Designer Violence op OFFRoad. Ik hoop dat die nog eens de sprong kunnen maken naar één van de reguliere podia.

En dan nog een showcase erbij van Into It Records, Zeeuws cassettelabel dat alleen maar old school death metal uitbrengt, dan staan we pas echt op de kaart.

Wat er ook wel of niet neergezet wordt, ik ben er volgend jaar zeker weer bij. Tot dan allemaal! En Keep It Heavy! \m/