ROADBURN 2025 Dag 2

 

Nog helemaal gaar van de drukke dag gisteren besluiten we het vandaag rustig aan te doen. De eerste absolute must-see van vandaag zijn De Mannen Broeders en die spelen pas om 16.00 uur dus dat kan gelukkig ook. Na een rondje langs de merch-stands te hebben gedaan stel ik voor om in ieder geval een deel van de show van Midwife in The Terminal te gaan bekijken. Ik vind de muziek van Midwife eigenlijk best mooi maar hoewel ze inmiddels best een aantal keer op Roadburn heeft gestaan is het met tot nu toe steeds gelukt haar te missen. Vandaag gaat ze Orbweaving integraal uitvoeren, de plaat die ze samen met Vyva Melinkolya heeft opgenomen. Deze plaat heb ik nog niet gehoord maar het blijkt een plezierig kabbelend begin van de dag te zijn. Sferische Americana die klinkt alsof een zusje van Chris Isaak onder begeleiding van My Bloody Valentine de soundtrack van een David Lynch-film verzorgt, zoiets.

We kunnen de show echter niet helemaal afzien want de set van De Mannen Broeders lonkt. Hier openbaart zich het luxeprobleem dat Roadburn soms kan zijn. Want op hetzelfde tijdstip zal Messa op de mainstage hun laatste plaat integraal spelen en in The Engine Room speelt de Amerikaanse hardcore-band Stress Positions die me ook heel interessant lijken. Decisions, decisions. We hadden echter vantevoren al besloten dat het De Mannen Broeders zouden gaan worden. Voor hen die het niet weten, De Mannen Broeders is het samenwerkingsproject tussen Broeder Dieleman en Amenra-zanger Colin H. van Eeckhout en de plaat die ze samen hebben opgenomen is ronduit prachtig. Mede vanwege de Amenra-connectie verwacht ik dat het wel eens erg druk zou kunnen zijn en dat blijkt een juiste inschatting. De zaal staat al behoorlijk vol als we binnenkomen en naar ik later begreep stond er een rij tot ver buiten de 013.

Goed, De Mannen Broeders dus. Zoals gezegd, hun plaat Sober Maal is prachtig. Sacrale muziek, traag en meditatief en met een minimum aan middelen uitgevoerd. Het Amerikaanse Relapse Records, normaliter leverancier van doom, stoner en sludge metal, vond het in ieder geval interessant genoeg om uit te brengen. Zo gek is dat misschien ook niet, deze muziek is immers ook ‘heavy’, zij het dat we het hier dan vooral over thematische en emotionele zwaarte hebben. De heren hebben een heel koor meegenomen en zij luiden het optreden in. Er is begeleiding van een mevrouw achter een vleugel. Colin van Eeckhout bespeelt zijn draailier. Broeder Dieleman speelt banjo en draagt voor uit werk van 18^e-eeuwse dichters en lijkt halverwege het optreden zelf even vol te schieten van de boodschap van saamhorigheid en inclusiviteit die hij verkondigt. Het is allemaal van een betoverende schoonheid maar ik merk dat ik het moeilijk vind iets te schrijven dat recht doet aan wat hier gebeurt. Het stukje duiding moet dan maar komen van het daverende applaus uit de zaal aan het eind van het optreden. Ha fijn, het hoogtepunt van de dag is al achter de rug. Dan kunnen we het de rest van de dag rustig aan doen.

Maar na al deze traagheid lijkt het me wel lekker om even wakker geschud te worden dus stel ik voor richting The Terminal te gaan waar The HIRS Collective zo aan hun set gaat beginnen. Een band waar ik niet heel veel van af weet. In de basis een duo, veel samenwerkend met andere muzikanten uit de metal- en hardcore-scene en hierdoor dus een soort constant muterend en fluctuerend project, met kennelijk al meer dan 50 releases op hun naam. Vandaag treden ze gewoon op als duo. Zangpersoon Jenna Pup oogt als een ietwat corpulente jongeman met een joekel van een rode skullet maar kondigt zichzelf als volgt aan: “I’m queer, I’m trans, free Palestine, whatever”. OK helder. Wat volgt is een reeks korte en brute thrash metal- en hardcore-erupties, afgewisseld met flarden Cyndi Lauper, Deee-Lite en Shania Twain. Een links-geëngageerd bandje dat zichzelf niet al te serieus neemt, da’s ook wel eens leuk. Ik moet onwillekeurig een beetje aan Tenacious D denken, al kunnen we The HIRS Collective duidelijk niet afdoen als een joke band. Daar is het allemaal weer net iets te goed voor. Maar goed, we zijn wakker!

Een zaaltje verder gaat Pygmy Lush aan hun set beginnen. Ik had een paar liedjes gehoord van hun plaat Old Friends en dat klonk niet verkeerd maar nadat ze twee liedjes hebben gespeeld voel ik dat ik niet in de stemming ben voor deze kabbelende Americana. Dat ligt niet aan de band, soms kan muziek gewoon even verkeerd vallen. In de Next Stage gaat de Britse syntersizermuzikant Gordon Chapman-Fox die optreedt onder de naam Warrington Runcorn New Town Development Plan zo beginnen aan zijn commissioned piece getiteld Instrustrial Growth en dit lijkt me voor nu een interessantere optie. Op naar de Next Stage en we zijn precies op tijd. Ja, dit komt een stuk beter binnen. De muziek valt grofweg ergens te plaatsen tussen Kraftwerk ten tijde van Autobahn en een John Carpenter-soundtrack, en de jaren 70-beelden van Britse landschappen en situaties werken lekker sfeerverhogend. Terwijl vrouwlief even gaat relaxen in de foyer blijf ik nog even staan. Wensend dat dit een zittend concert was, dat wel. Je voelt je voeten toch een stuk minder snel als de muziek ook een beetje energiek is. En deze muziek is weliswaar mooi maar statisch.

Er zijn vervolgens een paar interessante opties (The Body in de grote zaal en Zombie Zombie in The Terminal) maar nee, we besluiten om even een pauze in te lassen en in de Spoorzone een comfortabel zitplekje te zoeken. Zo, dat is even lekker. Drankje erbij en chillen maar. Een beetje mensen kijken en babbelen over shows die we gezien hebben met bekenden die voorbijkomen. We hebben dit duidelijk even nodig en na een uurtje zijn we dan ook helemaal bijgetankt. En dat is maar goed ook want in The Engine Room gaat Human Impact zo aan zijn show beginnen.

Human Impact is een New Yorks gezelschap met ex-leden van bands als Cop Shoot Cop, Unsane and Swans. En ze klinken precies zoals je zou verwachten van een band met deze referenties. Dissonante noise-rock, kil en industrieel, met momenten opeens verrassend melodieus. En eerlijk gezegd ook een beetje gedateerd. Er was een tijd, zo’n beetje de periode dat ik zelf in een hardcore-bandje zat en veel met punkmensen omging, dat ik heel erg op zoek was naar bands die dit soort grimmige klanken voortbrachten. Helmet, Chrome, Killing Joke, Prong, tot op zekere hoogte ook Voivod en Ministry, dat werk. Ik vond het allemaal intens spannende muziek die beelden opriep van horror, dystopische landschappen en Lynchiaanse nachtmerries. De muziek van Human Impact sluit perfect aan bij wat ik hierboven allemaal opnoem maar heel veel spannend kan ik het niet meer noemen. Eerder degelijk en vertrouwd, bijna knus. Ik weet niet of dat aan de band ligt of aan mij en het feit dat mijn muzikale referentiekader drie decennia verder is. Er is ook verder niks mis mee, Human Impact is gewoon een prima band en ik zie de show helemaal af. Maar ik ervaar er nu vooral een gevoel van gezelligheid bij waar dat voorheen bij dit soort muziek een prettig soort van verontrusting was. ik weet niet of dat goed is. Laten we er maar van uit gaan dat het aan mij ligt.

Inmiddels hebben we via de Timesquare-app een push-melding gekregen dat Chat Pile een verrassingsshow gaat spelen in de Skate Hall. Zodra we buiten komen staat hiervoor al een enorme rij. Gezien onze ervaring met Agriculture vorig jaar gaan we hier niet aan beginnen. In de nabijgelegen Hall Of Fame gaat Genital Shame zo aan hun set beginnen, en we hebben nog geen black metal gezien deze editie dus kiezen we voor deze optie. Genital Shame is het slaapkamerproject van Erin Dawson die voor de gelegenheid een heuse band om zich heen heeft verzameld. Om de een of andere reden pakt het live wat minder lekker uit dan op de plaat. Chronic Illness Wish is een zorgvuldig samengesteld geheel waarin furieuze black metal wordt afgewisseld met akoestische passages en sfeervolle ambient. Dat gaat allemaal een beetje verloren in deze set die vooral bruusk, bonkig en een beetje rommelig is. Kan ook door het niet al te lekkere geluid komen. Erin Dawson is een innemende frontpersoon en ik heb een zwak voor artiesten die er een eigengereide aanpak op na houden maar deze show is het net niet.

Eenmaal buiten krijgen we een appje van een vriend die er wel in geslaagd is binnen te komen bij Chat Pile. Er staat echter nog steeds een flinke rij bij de Skate Hall dus we gaan het niet eens proberen. Er moet nu een harde keuze gemaakt worden. Ik zou in principe Bambara in The Engine Room nog wel willen zien maar dan wordt het wel erg laat. We willen morgen heel graag beginnen met Witch Club Satan maar die hebben het onzalige plan opgevat om dan al om 13.00 uur te beginnen. We besluiten dus om toch maar bijtijds naar ons hotel te gaan. In muzikaal opzicht gaat deze dag dus een beetje uit als de spreekwoordelijke nachtkaars maar wat we dan nog niet weten is dat de echte muzikale hoogtepunten nog moeten komen.

Morgen doen we de blijde constatering dat de jeugd de toekomst heeft, gaan we ons wat meer bezighouden met de grote zaal die we tot nu toe een beetje veronachtzaamd hebben en ervaren wij het jaarlijkse moment van ontroering.