“Kun je dat?”, vroeg iemand toen ik aankondigde een beetje opruiming te gaan houden in de platencollectie. Nou ja, niet zonder moeite maar de kasten puilen zo onderhand wel heel erg uit en aangezien in ik vooralsnog niet van plan ben te stoppen met verzamelen zal ik wel moeten. Dus wat hebben we zoal? Veel metal natuurlijk. Zowel goeie als slechte metal, die me allebei even lief is. Maar ook flauwe en gezichtsloze metal dus Hades, Jack Starr en Tysondog mogen eruit. En wat moet ik met die bootlegs van Megadeth, Rising Force en Frank Zappa? Geen idee waarom ik die ooit aangeschaft heb. De geluidskwaliteit is ronduit ruk. Geldt ook voor Welcome To The Future, die liveplaat van Hawkwind op het Belgische Mausoleum-label. Ben altijd geïnteresseerd geweest in ouwe, obscure rock maar dat bands als Epitaph en Trampolin obscuur zijn gebleven is eigenlijk niet zo gek. Het enige leuke nummer van The Statler Brothers is dat ene liedje op de Pulp Fiction-soundtrack. En wat moet ik eigenlijk met de platte boerenklompenrock van The Stampeders als ik Status Quo en Creedence Clearwater Revival al in de kast heb staan? Hoppa, weg ermee!
Afijn, zo kwam ik uiteindelijk aan een respectabel stapeltje
van rond de 50 platen. Zaten zowaar wat bijzondere uitgaven bij waar ik een
schappelijk prijsje voor kreeg. Maar ach, alles is relatief want vorige week zondag was er in de buurt een kleine platenbeurs dus de ontstane ruimte in de
platenkast wordt weer gestaag opgevuld. De oogst:
Trout Mask Replica wordt gezien als ’s mans meesterwerk. En tot op zekere hoogte denk ik dat wel te snappen. In ieder geval waarom dit werkje als uniek of grensverleggend wordt gezien. Ik heb ‘m zelf ook maar eerlijk is eerlijk, de spaarzame keren dat het me is gelukt het ding helemaal af te luisteren ging dat toch steeds gepaard met een stevige hoofdpijn. Kennelijk ben ik toch niet zo avontuurlijk ingesteld als ik zelf denk. Nee, ik vind de Captain vooral gaaf als hij een soort gemuteerde bluesrock speelt, zoals op deze plaat dus, zonder dat je nou kunt zeggen dat het heel erg binnen het standaard pop- of rock-idioom valt. Op Tropical Hot Dog Nights en Candle Mambo kun je bijna een soort van dansen, op You Know You’re a Man horen we dat de man ook heerlijk onbesuisd kan rocken en het instrumentaaltje Suction Prints is gewoon pure schoonheid. Héérlijke plaat!
The Grateful Dead is een band waar ik eigenlijk geen reet aan vind. Ik ben me natuurlijk bewust van de iconische status van dit gezelschap maar het is gewoon echt niet aan mij besteed, dat halfzachte en oeverloos kabbelende psychedelische gepingel. Maar deze plaat vol lekker in het gehoor liggende country- en folkdeuntjes is ronduit prachtig. En Ripple een van de mooiste nummers ooit.
Ondanks dat niet alles wat ze hebben uitgebracht even interessant is durf ik mezelf best wel een beetje fan van Heart te noemen. Want als ze goed zijn, dan zijn ze ook gelijk wel heel erg goed. Mijn favoriete Heart-periodes zijn hun prille begintijd als schaamteloze Led Zeppelin-imitatoren en hun ‘comeback’ met de titelloze plaat uit 1985 en deze van 2 jaar later. Ja, het was de tijd van extreme metal en hardcore en zo, en stadionrock en aanstekerballades waren not done. Nog steeds niet volgens mij. Maar dat boeit me lekker geen ene fluit. Heart is heilig en deze plaat fantastisch.
Ja, vreselijk hè, Rod Stewart. We moeten echter niet vergeten dat de man ooit een heuse rocker was. Hij zong bij The Jeff Beck Group en The Faces en is bij aanvang van zijn solocarrière echt nog wel even doorgegaan met goeie muziek maken, voor het megasterrendom lonkte. Dit is serieus een mooie plaat.
Het was een leuk idee van het Britse heavy metal-label Neat Records. Vier bands die in de studio één nummer mochten opnemen, en dat op de wijze zoals de titel van dit EP’tje al aangeeft. Could Have Done Better van Alien is een sterke opener, meer powerpop dan heavy metal. Wél heel erg heavy metal is het daaropvolgende Hot N’ Heavy Express van Avenger dat precies klinkt zoals je met zo’n bandnaam en titel zou verwachten. Op de andere kant treffen we de Britse Van Halen-imitators Hellanbach (in de pers wel eens gekscherend Van Halenbach genoemd) met het spetterende All Systems Go. Het beste nummer van deze EP is echter Knocked Out van Black Rose. Dit nummer heeft alles in zich waar goeie heavy metal aan moet voldoen. Bijzonder dat dit bandje volgens mij verder niets van betekenis heeft gedaan. Er is bij mijn weten nooit een vervolg op deze EP gekomen, wat het als hebbedingetje extra leuk maakt natuurlijk.
Deze had ik eigenlijk al. Al best lang zelfs en ook veel gedraaid dus mijn exemplaar was eigenlijk wel aan vervanging toe. Bovendien heeft deze versie een mooie gatefold-hoes. Ja, die eerste drie platen van Wishbone Ash met hun volkomen unieke mix van jazz, folk en progressieve rock behoren zeker tot de meest gedraaide stukken uit de collectie. Met mijn ouwe bandje The Hollow Men mochten we ooit het voorprogramma doen van Wishbone Ash, de bezetting met oerlid Martin Turner (ja, er touren twee versies van Wishbone Ash rond). Dat was een geweldige avond en Martin Turner bleek een erg sympathieke kerel te zijn. Een herinnering om te koesteren.
Lou Reed is ruim vertegenwoordigd in de platenkast dus ik weet heus wel dat het geen vrolijke jongen was. En toch moet ik op de een of andere manier nog aan Berlin beginnen, wat zijn meest deprimerende plaat schijnt te zijn. Zal mij benieuwen of deze zich qua droevigheid kan meten met New York, Songs For Drella (met John Cale) of de ronduit magistrale tranentrekker Magic and Loss. Ik kom er nog op terug.
De eigenaar van de fantastische Goese platenzaak Time Machine Music stond er ook met een kraampje. En die weet inmiddels ook wel dat ik van de obscure seventies-hardrock ben. Of ik de eerste LP van de Britse band Stray wel eens gehoord heb. Neen, dat heb ik niet al heb ik er wel veel over gelezen. Hij heeft er een schappelijk geprijsd exemplaar van liggen dus ik besluit maar eens een gokje te wagen. Ik ben er op het moment van schrijven nog niet aan toe gekomen om ‘m te beluisteren dus wordt wellicht vervolgd.
Maar hoe fijn het ook is om met zo’n stapeltje platen thuis
te komen, er is natuurlijk meer dan ouwe meuk. De jaaroverzichten op de diverse
muziekwebsites afstruinend kwam ik erachter dat Dälek een nieuwe plaat heeft
uitgebracht. En niet zomaar een nieuwe plaat, nee, een heuse samenwerking met
Charles Hayward, drummer van het avantgardistische rockgezelschap This Heat. En
dat blijkt een gouden match te zijn.
Voor hen die dit wellicht niet weten, Dälek is hiphop. Hele duistere, dreigende, lawaaierige en experimentele hiphop. In 2017 waren ze de eerste hiphop-act op Roadburn. En daar was ik natuurlijk bij.
Het was tevens de laatste show die ik ooit zou zien samen met Bidi van Drongelen. Bidi, stuiterende krullebol, praatgrage man met meningen, belezen intellectueel, eigenaar van een boekingsbureau en verder allround toffe gozer. We kenden elkaar al lang, uit de tijd dat vriend Frank nog in Tilburg studeerde en ik daar regelmatig bivakkeerde. Tilburg bleek een behoorlijk contingent aan studerende metalheads te hebben en daar was Bidi er een van. We zouden elkaar in de jaren daarna nog regelmatig treffen, ook omdat ik natuurlijk een paar jaar muziekprogrammeur ben geweest, en hij zoals gezegd een boekingsbureau had. Tijdens een van onze telefoongesprekken had hij het over een hiphop-act waar hij mee bezig was. Een hiphop-act zo duister en heavy dat ook liefhebbers van doom en stonerrock er helemaal gek op gingen. “O, net zoiets als Dälek?” wilde ik weten. “Nee, het IS Dälek!” was Bidi’s antwoord. Hilariteit alom, dat zult U begrijpen.
Ja, Bidi en ik waren het over diverse zaken oneens en konden
daar verhit over discussiëren maar Dälek, dat vonden we allebei te gek. In
2017 zagen we ze dus op Roadburn een zaal vol langharige rockers volledig
platspelen. Tot op de dag van vandaag één van de beste shows die ik daar gezien
heb.
En twee maanden later zou Bidi volkomen onverwachts komen te
overlijden. Afgelopen week zou hij 56 zijn geworden. Ik moet nog regelmatig aan
‘m denken. Zoals gezegd, Bidi had over van alles en nog wat een mening. Ook
over politiek. Die discussie ging ik maar niet teveel met hem aan want hij was
er veel meer in thuis dan ik. Hij kon zich groen en geel ergeren aan al die
mensen die van alles riepen maar ondertussen niet eens het verschil wisten tussen een minister en een staatssecretaris.
Ik vraag me wel eens af wat hij gevonden zou hebben van de volkomen krankzinnige wereld
waarin we inmiddels zijn beland.
En wat Dälek betreft, die hebben niet alleen een nieuwe
plaat uit maar zijn inmiddels ook bevestigd voor Roadburn 2026. Ik ben stellig van
plan om die show te gaan bekijken, daar volledig uit m’n dak te gaan en een
biertje te doen ter nagedachtenis aan Bidi. Misschien wel twee.
Excuses voor het ietwat melancholische slotakkoord bij dit blogje. Volgende week gaan we vast weer lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten