People Are Strange – wederom een platenblogje

 

Alvorens mijn nieuwe oogst met U allen te delen wil ik het eerst even kort hebben over een ietwat opmerkelijke reactie die ik onlangs op mijn blogje mocht ontvangen.

Ik heb het al eens eerder aangegeven. Het idee om een eigen blogje te beginnen ontstond deels omdat ik het niet helemaal lekker vond lopen, de diverse discussies op sociale media als smoelenboek en dat handjevol fora waar ik ooit lid van was. Discussies kunnen best leuk zijn maar dan liefst wel face-to-face, met zulke broodnodige zaken als non-verbale communicatie en zo, eventueel een drankje erbij. Ik weet niet hoe het met anderen zit maar in mijn ervaring verlopen verschillen van mening en/of inzicht dan toch net iets meer ontspannen. En zou ik waarschijnlijk smakelijk lachen om een opmerking als onderstaande, mijn gesprekspartner een vriendelijk schouderklopje geven (“Eskimo’s, tuurlijk joh, wat jij wil”) en de barpersoon vragen om nog wat in te schenken.

Maar als ie zo in een chat voorbijkomt vind ik er op de één of andere manier helemaal niets grappigs meer aan. En merk ik dat het me moeite kost om hier nog luchtig op te reageren. Iets dat ongetwijfeld aan mij zal liggen.

Een medium om zelf als het ware even de virtuele emmer leeg te kiepen, dat leek me dus wel wat. Gewoon lekker zelf dingen vinden zonder daarover in discussie te hoeven gaan, héérlijk. Dan bestaat natuurlijk wel de kans dat er onder dat handjevol mensen dat de moeite neemt om je blogje te lezen ook mensen zitten die iets van jouw schrijfsels vinden. Tot nu toe waren de reacties overwegend positief maar er was één meneer (diezelfde als van bovenstaande Eskimo-quote) die van mening was dat ik het in mijn blogje over verwensingen op zou nemen voor de politieke partij DENK en de petitie om Mohammed-cartoons te verbieden zou steunen. Na eerst eens stomverbaasd met mijn ogen geknipperd te hebben vroeg ik deze persoon of ie dit nou echt meende, hetgeen leidde tot de volgende reactie.

Tsja, wat moet ik hier nou mee? Flabbergasted, volkomen stupéfait was ik er van. Is dit nu louter onbenul of echt boosaardige stompzinnigheid? Kennelijk moet ik me maar niet wagen aan zoiets gewichtigs als een opiniestuk, zelfs niet als het (volgens mij overduidelijk) alleen maar een beetje gekscherend bedoeld is. Een heuse column schrijven was nooit mijn intentie.

En waarom zou ik ook? Met alles wat er gaande is ontbreekt het me überhaupt aan inspiratie om dingen te vinden. Het is allemaal reuze-interessant hoor, zaken als de strapatsen van opperclown Trump, de val van zijn sidekick Gulliani en daarnaast ook die van onze eigen hofnar Baudet maar wat kan ik daar nog aan toevoegen? Het is malligheid die voor zich spreekt. Een soort Monty Python-sketch geregisseerd door David Lynch. Ik zie het allemaal hoofdschuddend aan met een mengeling van ergernis, verwondering en giechelproest maar om er dan ook nog eens iets van te vinden? I just can’t be bothered. Ik schreef het al eerder, het leven is soms gekker dan fictie. En dan heb ik het nog niet eens over die pandemie gehad.

Enfin, onzin kun je volgens mij alleen met nog meer onzin bestrijden, dus heb ik bovenstaande criticaster maar gezegd dat meneer Soros me goed betaalt voor mijn mening. En besloten me verder maar gewoon te focussen op het stapeltje recent binnengekomen Schallplatten. Daar heb ik immers wel verstand van.

Produced by David Bowie en dan heeft ie ook nog eens aan alle nummers meegeschreven. Je zou dus kunnen stellen dat dit eigenlijk gewoon een halve Bowie-plaat is maar dat mag de pret niet drukken. Prachtplaat! Al-leen maar goeie nummers! Ik doe niet aan goeie voornemens maar als ik er één heb dan is het om komend jaar de Iggy-hiaten in de platenkast op te vullen. Bowie zou trouwens een paar jaar later het prachtige China Girl (ook op deze plaat) nog zelf opnemen.

Over Iggy gesproken, deze had ik natuurlijk al maar die heb ik dan ook niet voor mezelf gekocht. Zo eens in de zoveel tijd bezoek ik mijn oudste zus elders in het land en aangezien zij net zo van vinyl houdt als ik probeer ik altijd een plaatje voor haar mee te nemen. Momenteel gaat haar voorkeur vooral uit naar jazz en rockabilly maar ik dacht een tijdje geleden bij wijze van experiment MC5’s klassieker Kick Out The Jams eens mee te nemen. Ze heeft tenslotte ook ooit een punkperiode gehad. Dit experiment viel in goede aarde dus ja, als je MC5 in de kast hebt staan moet je ook The Stooges hebben, toch?

Mijn verzameling The Doors begint inmiddels aardig compleet te raken. Veel mensen die ik ken vinden The Doors wat overschat, stellen dat het eigenlijk maar een ordinair bluesbandje is met een irritant orgeltje en een pompeuze, aanstellerige zanger en zo maar daar heb ik allemaal geen boodschap aan. Ik heb altijd een zwak voor dit eigenaardige orkestje gehad.

Beat wordt vaak als één van de mindere King Crimson-platen gezien. Ik weet niet of ik het daar mee eens ben. Ik kende deze plaat nog niet maar opener Neal and Jack and Me alleen al maakt de aanschaf ervan dubbel en dwars waard wat mij betreft. Voorganger Discipline, hun magistrale comebackplaat uit 1981, die kende ik al wel en eerlijk is eerlijk, zo goed als die is Beat niet maar het valt dan ook niet mee om daar tegenop te boksen.

Denk nou niet dat ik alleen maar ouwe meuk koop. Goed, heel veel nieuw vinyl koop ik niet. Ik vind het vaak te duur en nieuwe muziek op CD is me dan net zo lief. Het hangt er vaak een beetje vanaf waar ik tegenaan loop, of het artwork bijzonder genoeg is en wat er op dat moment voorradig is. Van de nieuwe War On Women kwam ik hun nieuwste plaatwerk alleen op vinyl tegen, c’est ça. War On Women is een zelfverklaarde feministische hardcoreband onder aanvoering van de sympathieke Shawna Potter. 

Deze mevrouw Potter is geen archetypische mannenhatende tuinbroekfeministe, integendeel, ze is eerst en vooral een muzikante en muziekliefhebster die graag zou zien dat punk- en metalshows ook veilig zijn voor vrouwen, meisjes, LGBTQ’s en andere mensen die wellicht discriminatie ervaren en schreef hierover zelfs een boekje, Making Spaces Safer. Het komt haar regelmatig op kritiek te staan, waarschijnlijk ook omdat ze heilige huisjes niet spaart maar dat bewijst ironisch genoeg alleen maar dat er nog een hoop werk aan de winkel is. Los van dit alles was ik ook gewoon erg gecharmeerd van hun vorige werkje Capture The Flag, en ook deze nieuwe langspelert bevat een erg aanstekelijke combi van melodieuze hardcore en ouderwetse thrash-riffs.

Wat had ik ze dit jaar graag op Roadburn gezien, Elizabeth Colour Wheel met hun drukke stuitermuziek die invloeden bevat van uitzinnige noise, etherische shoegaze-klanken, brute hardcore, zompige sludge metal en nog een handjevol elementen die het erg moeilijk maken om een genre-stickertje op dit gezelschap te plaatsen. Maar zijn dat vaak juist niet de leukste bandjes?

Case in point: Botanist, wier muziek letterlijk nergens op lijkt. Ooit begonnen als eenmans-black metal-project met een plantkundig thema. Of nou ja, ‘metal’? Het feit dat ze in plaats van gitaren een hakkebord gebruiken was voor metal-naslagwerksite The Metal Archives tot voor kort reden om ze niet in het archief op te nemen. De rode draad in al het werk van Botanist is dat het plantenrijk de aarde weer zal overnemen als de mensheid er niet meer is, verteld vanuit het personage The Botanist die alles in het werk stelt om dit einde van de mensheid enigszins te bespoedigen. Inmiddels is Botanist uitgegroeid tot een heuse band en zijn ze met de toevoeging van cleane zang, koortjes en progrock-achtige passages steeds verder van de bron afgedreven. Wonderlijk dus dat Metal-Archives inmiddels heeft besloten ze uitgerekend nu wel een plekje in het archief te gunnen maar ach, wat maakt het uit? Dit is mooie en eigenzinnige muziek die zoals gezegd nergens op lijkt.

Zo, en dan is nu de laatste maand van het jaar aangebroken en dat betekent terugblikken. Wellicht dat ik dat in een volgend blogje eens ga doen, voor zover er wat terug te blikken valt natuurlijk.