Goed. Ik had me eigenlijk voorgenomen om wat vaker gebruik te gaan maken van deze blogspace. Een soort wekelijkse update zeg maar. Had al een hele lap tekst gereed staan.
Maar vanochtend tijdens een training van mijn werk pakte ik bij de koffiebreak mijn telefoon en bleek ik een gemist gesprek te hebben van een onbekend nummer. En een voicemail. Van de dierenambulance. Of ik even terug wilde bellen.
Dat kon onmogelijk iets goeds zijn. Onze rode kater Milo was gisterenavond niet thuis gekomen. Nu deed ie dat wel eens vaker maar toch, ik had er geen fijn gevoel bij. Terecht, zo zou blijken. Eén of andere onverlaat had 'm aangereden. Milo is niet meer. Verdomme.
Milo, die onze iedere ochtend spinnend begroette. En dan z'n pootje op je handen legde omdat ie geaaid wilde worden.
Milo, die soms de slaapkamer niet op mocht omdat we er vroeg uit moesten en echt even onze nachtrust nodig hadden, en dan uit protest z'n drukje deed vóór de kattebak in plaats van erin. Expres.
Milo, die al een aardig beginnetje had gemaakt met het eraf pellen van dat leuke behangetje op onze slaapkamer.
Milo, die soms een kadootje meenam. Een spreeuw, een vleermuis, een complete duif. Daar zaten we natuurlijk helemaal niet op te wachten maar ach, dat is nu eenmaal wat ze doen.
Milo, die zo mooi kon poseren voor de foto, zie boven.
En Milo die 's avonds altijd even kwam kroelen op de bank om zich comfortabel bij een van ons te nestelen waardoor we eigenlijk niet naar bed konden.
Die is er niet meer. Ik ben verdrietig. En boos ook. Maar vooral verdrietig.
Gelukkig is z'n zus Freekje er nog maar hoe moeten we dit aan haar uitleggen? Ze is gelukkig wat minder onbesuisd dan haar broer dus de kans dat ze wordt aangereden is wellicht wat minder groot. Hopen we. Ja, we wonen leuk maar er is ook veel verkeer dus in dat opzicht is het misschien niet de meest geschikte buurt voor buitenkatten.
Goed, ik hou het normaliter graag netjes op dit blog maar dat lukt me vandaag even niet. Het is gewoon een grote kutzooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten