Bloggen? Wie heeft daar eigenlijk tijd voor?

 

Ik alvast niet. Het is december en dat betekent Sinterkerst. Ik moet kadootjes inpakken, een gedicht schrijven en een surprise in elkaar knutselen. Druk, druk, druk!

Gelukkig had ik de afgelopen week nog wel de tijd om een mooi concert te bezoeken. Het IJslandse Árstíðir trad op bij het plaatselijke poppodium. Hun feeërieke sprookjesmuziek was prachtig. Fijn, zo op de valreep nog een hoogtepuntje.

Nu was 2025 sowieso wel een goed concertjaar. Veel mooie shows gezien, o.a. Ghost, Jenny Don’t & The Spurs, Nytt Land, The The, Nine Inch Nails en The Melvins. De clubshow die me het meest is bijgebleven is die van Sleepytime Gorilla Museum, in Hoofddorp of all places. Het geluid van het tamelijk uitzinnig uitgedoste uitgedoste Sleepytime Gorilla Museum laat zich lastig omschrijven dus ik zal niet proberen er een genre-stickertje op te plakken. Mogelijke referentiepunten zouden King Crimson, Tom Waits, Van Der Graaf Generator en de soundtrack van The Wicker Man kunnen zijn maar ook die omschrijving dekt de lading niet helemaal. Aan het eind van het concert loopt de hele band zingend de zaal in (“the houses are all gone under the sea/the dancers are all gone under the hill”), een waarlijk magisch en tranentrekkend kippevelmoment. Ga deze band zien als je de kans krijgt!

En dan waren er ook nog de festivals. Over Roadburn heb ik elders op dit blogje al uitgebreid verslag gedaan. Op het kersverse Brusselse festival Obsidian Dust zagen we mooie shows van o.a. Elder en Zeal & Ardor. We zijn zelfs naar Coffeyfest in Breda geweest maar daar gingen we eigenlijk alleen heen omdat Witch Club Satan speelde, en omdat Bombstrap stond aangekondigd maar die bleken er dus vervolgens niet te staan. Jammer want hun show op de ietwat verregende maar gezellige editie van Baroeg Open Air was moddervet. Verder waren er nog geslaagde edities van Roosendaal Open Air en het gloedjenieuwe Middelburgse metalfestival Bleghfest en mocht ondergetekende DJ’en op ’t Beest Brult, de seizoensopener van het plaatselijke poppodium ’t Beest.

Het zou echter zomaar kunnen dat het hoogtepunt van het jaar nog moet komen want morgen gaan we naar A Decade of DOOL in Utrecht.

Even los van het feit dat ik DOOL momenteel serieus de beste band van Nederland vind heb ik wel een beetje een geschiedenis met deze band. Of eigenlijk met hun frontpersoon Raven van Dorst. Ik weet het nog goed. In 2006 was ik nog programmeur van ‘t Beest in Goes en las ik op de website van 3voor12 een recensie van het optreden van een zekere Elle Bandita op Noorderslag. De recensie in kwestie kan ik zo gauw niet meer vinden maar de strekking ervan was dat men er schande van sprak, het was smakeloos en onbetamelijk en het kon gewoon echt niet wat daar gebeurde. Mijn interesse was gewekt. Ze waren leuk hoor, die gitaarbandjes die je destijds had zoals Voicst en GEM en Moke en weet ik veel hoe ze allemaal heetten. Maar het was ook wel erg braafjes en een beetje kneuterig allemaal. Waar was het gevaar? Waar waren de scherpe randjes? Ik was ooit als bezoeker naar ’t Beest gekomen in de tijd dat het nog een smoezelig punkhol was. Ik miste dat gevoel.

Nu was deze Elle Bandita erin geslaagd een recensent van de zelfverklaard tegendraadse VPRO op de kast te krijgen dus hier moest wel iets bijzonders aan de hand zijn. Nadat ik middels een luisterbeurt had vastgesteld dat deze gierende synthesizerpunk ook muzikaal interessant genoeg was om te boeken besloot ik deze artiest maar eens een mail te sturen. Had Elle Bandita wellicht interesse om in ’t Beest te komen spelen? Ik kreeg vrijwel direct een mail terug, Elle Bandita deinst nergens voor terug om waar dan ook te spelen!, of iets van die strekking was in ieder geval het antwoord. Fijn, het was dan ook snel beklonken. Elle Bandita speelde 18 maart 2006 voor het eerst in ’t Beest en het werd een zeer memorabele avond. Elle Bandita was op dat moment nog een eenpersoonsband die zich af en toe liet bijstaan door dansers in leren slipjes, ruzie maakte met de monitorman en met het publiek en al met al zorgde voor een avond die punk as fuck was en waar ik fijne herinneringen aan koester.

Het vervolg mag bekend zijn. Raven van Dorst zou nog een aantal keren in diverse incarnaties terugkeren in ’t Beest en op andere plekken in Zeeland, regelmatig opduiken in De Wereld Draait Door en andere praatprogramma’s en op den duur zelf uitgroeien tot maker van interessante TV-programma’s en wat mij betreft één van ’s lands betere interviewers. Ik was er toch maar mooi lekker vroeg bij, om de kwaliteiten van deze artiest op waarde te schatten, denk ik dan soms heel onbescheiden. Ha!

En o ja, hen maakt ook nog steeds muziek dus. Zoals gezegd, DOOL is wat mij betreft op dit moment de beste band van Nederland en ik heb ze dan ook al best vaak gezien. En morgen vieren ze in Utrecht hun tienjarig bestaan met een heus festival waar naast DOOL ook nog bands als Messa, Curses en Sangre de Muerdago acte de présence zullen geven. En dan is er ook nog een randprogramma met ambient muziek, zijn er kraampjes met eten en snuisterijen, en DJ’s…. Afijn, ik heb hier veel zin in, dat zult U vast begrijpen.

Goed, bij deze wil ik dan iedereen nog fijne dagen wensen. Of sterkte wellicht. Ik begrijp dat de decembervreugde niet aan iedereen besteed is. Dat heb ik zelf ook wel een beetje. De bij het begin van dit blogje genoemde pakjesavond die wij hier in huis altijd vieren is zeker leuk maar verder kan het hele kerstgedoe me eerlijk gezegd wel een beetje gestolen worden en ik ben persoonlijk altijd blij als in januari het gedoe weer achter de rug is. 

Dussss... sterkte voor iedereen die er net zo in staat als ondergetekende en fijne kerstdagen voor de rest van jullie allemaal!