Chevals de Troie dans l'armoire à disques

 

We gaan het zo over muziek hebben hoor. Eerst nog even dit..

Eén van de redenen dat ik ben gaan bloggen is dat ik gewoon geen zin meer heb in al die oeverloze non-discussies op smoelenboek en andere sociale media. Vooral de momenteel nogal actuele racismediscussie is wat dat betreft een fijne trigger, en nu met de feestdagen in het vooruitzicht wordt het me alweer zwaar te moede.

Kijk, het maakt mij niet uit als iemand een andere mening heeft dan de mijne, maar onderbouw ‘m op z’n minst. Kom met fatsoenlijke argumenten i.p.v. lauwe dooddoeners als “is tradiesie” of “hullie doen ut ook” of “linkse hoax”. Laat deze alinea dus maar gelijk dienen als een kleine disclaimert: Op de meetlat links-rechts neigt blogger dezes naar ietwat linksig. Het kan maar duidelijk zijn.

Maar goed, de aanleiding voor dit specifieke blogje is eigenlijk de nieuwe release van het verder niet zo heel erg interessante Oostenrijkse soort-van-black metal-groepje Harakiri For The Sky. Op deze release staan enkele gastbijdragen, waaronder eentje van de zangeres Audrey Sylvain.

Of stónd eigenlijk, want de mannen hebben onder druk van hun label en management besloten deze bijdrage te verwijderen.

Een bijzondere gang van zaken wel. Kennelijk waren de mannen niet op de hoogte van mevrouw’s politieke voorkeuren. Of als ik het goed lees, eigenlijk kan het ze gewoon niet zoveel schelen, het is vooral het label en het management dat bang is voor onwillige distributeurs en dito zaaleigenaren.

Nu moet ik zeggen dat ik dat ook niet wist, dat mevrouw Sylvain er dergelijke standpunten op na schijnt te houden. Er is ook weinig over te vinden, aangezien ze haar meeste uitlatingen schijnt te doen via haar zorgvuldig afgeschermde persoonlijke facebook-pagina maar het schijnt allemaal niet fraai te zijn.

Deze mevrouw Sylvain is dus ook lid geweest van Peste Noire, een op z’n zachtst gezegd nogal omstreden Frans gezelschap waar we het verder wat mij betreft verder niet al te uitgebreid over hoeven te hebben. Oprichter en enig vast bandlid Famine heeft niets met Hitler maar des te meer met Mussolini, beschrijft zichzelf als nationalistisch anarchist, vindt Noorse black metal-pioniers als Darkthrone en Mayhem maar een stelletje mietjes, profileert zich niet als een racist maar een ethnopluralist en draagt dit gedachtegoed ook allemaal uit in zijn muziek. Het schijnt in muzikaal opzicht echt een fantastische band te zijn, en dhr. Famine is naar ik heb begrepen ruimdenkend genoeg om ook rap-invloeden in zijn muziek te verwerken, maar ik heb tot nu toe nooit de zin gehad me nou eens lekker in hun oeuvre te gaan verdiepen.

Anyway, van deze mevrouw Sylvain bleek ik dus werk in de kast te hebben staan, aangezien dit dezelfde Audrey Sylvain is die zingt en speelt op de eerste en enige langspeler van Amesoeurs, een werkelijk prachtige plaat die een zeer aanstekelijke combi van shoegaze en black metal bevat en die nog regelmatig rondjes draait in huize Dutchman.

Een ander lid van datzelfde Amesoeurs, die toevallig ook een bijdrage heeft geleverd aan diezelfde Harakiri For The Sky-plaat maar wiens bijdrage dus niet is verwijderd is een zekere Stéphane Paut, bij de liefhebbers beter bekend als Neige van de momenteel best wel bekende band Alcest, een gezelschap dat eveneens ruim vertegenwoordigd is in ondergetekende’s platenkast. 

En ook Neige heeft een verleden in de band Peste Noire maar hij heeft dit altijd afgedaan als een jeugdzonde en zich in interviews openlijk gedistantieerd van enige extreemrechtse sympathieën. En dat wil ik graag geloven als Neige dat zegt, zelfs al zou uit het recente Harakiri-relletje blijken dat hij veel langer bij Peste Noire gespeeld heeft dan hij tot nu toe heeft aangegeven, zoals sommige boze tongen nu beweren.

Om even een klein zijspoor in te slaan: Een ander figuur uit de heavy muziekscene die onlangs nog voor enige reuring zorgde was Rob ‘The Baron’ Miller, voorheen van crustpunk-legende Amebix en tegenwoordig van Tau Cross. Toen de laatste Tau Cross-plaat van de persen rolde constateerde platenlabel Relapse Records dat dhr. Miller o.a. de beruchte Holocaust-ontkenner Gerard Menuhin op zijn bedanklijstje had gezet. Het label schrok zich het spreekwoordelijke hoedje, besloot prompt de plaat niet meer uit te brengen en Miller’s mede-bandleden wisten niet hoe snel ze het hazepad moesten kiezen. Miller zelf gooide in interviews nog wat olie op het vuur door al even controversiële figuren als Ursula Haverbeck en Sylvia Stolz aan te halen.

Naast de samenzweringstheorieën waar hij kennelijk in is gaan geloven was de rode draad in diverse interviews die volgden dat Miller zich verraden en geslachtofferd voelde door de alternatieve muziekscene waar hij altijd deel van uit had gemaakt. Onafhankelijk denken was daarin altijd een pré geweest maar nu hij een afwijkende mening verkondigde werd hij voor de leeuwen gegooid, aldus een verbitterde Miller. In een tamelijk venijnig facebook-bericht gaf hij aan dat al zijn tegenstanders die destijds Amebix-platen hadden gekocht deze maar weg moesten gooien en hun tattoos moesten laten verwijderen. Ze hadden er niets van begrepen. 

Nu ben ik zelf één van die Amebix-fans dus ik dacht leuk te zijn door hierop te reageren met een flauw grapje. Het verrassende gevolg was dat The Baron himself me een persoonlijk bericht stuurde. Een heel vriendelijk bericht eigenlijk, waarin hij aangaf dat hij nu eenmaal achter ‘bepaalde waarheden’ was gekomen en dat hij het daar zelf ook niet makkelijk mee had. Er ontrolde zich een kort maar keurig gesprek waarin we het inhoudelijk niet eens werden maar waarvan de conclusie “let’s agree to disagree” was. Ik had niet het idee dat hier een haatzaaier of antisemiet aan het woord was, gewoon een keurige meneer met een bepaalde levensvisie die expliciet aangaf niemand enig kwaad toe te wensen. Of we ook echt nader tot elkaar kwamen weet ik eigenlijk niet aangezien dhr. Miller op een level lijkt te redeneren waar helemaal geen plek is voor aardse begrippen als ‘links’ of ‘rechts’ (of zelfs ‘goed’ en ‘slecht’). Maar hoe verschillend we ook over de dingen bleken te denken, het is me tijdens onze korte uitwisseling niet gelukt dhr. Miller onsympathiek te gaan vinden.

Maar goed, om nog eens terug te komen op de aanleiding van dit blogje, mevrouw Sylvain dus. De reden dat het bericht me in eerste instantie zo frappeerde is dat ik dacht dat het hier dezelfde artieste betrof die optreedt onder de naam Sylvaine en dit jaar zou spelen op Roadburn 2020 als dat was doorgegaan. En die ik in mijn Roadburn-spoorboekje had aangevinkt als mogelijke optie om te gaan zien. De muziek die deze mevrouw maakt is niet alleen stilistisch erg verwant met Alcest, ze heeft ook met hen getourd en Neige speelt ook mee op één van haar platen. O, en ze heeft getourd met Harakiri For The Sky. Kon bijna niet missen, toch?

Wel dus. De artieste die optreedt onder de naam Sylvaine is geen Française genaamd Audrey maar een in Noorwegen residerende Amerikaanse die eigenlijk Kathrine Shepard heet. Volgt U het nog? Ik, bedoel, dit is toch verwarrend? Had die Neige niet iets tegen haar kunnen zeggen als: “Yo Kat, je artiestennaam lijkt nogal op die van een mevrouw waar ik vroeger mee samengespeeld heb. Ik weet niet of je daar wel mee verward wil worden”.

Zou dat ook zijn wat er is misgegaan bij Harakiri For The Sky? Dat de ‘echte’ Audrey Sylvain bij hun de studio in kwam gewandeld en dat ze toen dachten: “Hey, die chick waar wij mee getourd hebben was toch blond? Heeft zeker d’r haar geverfd of zo. Goh, ze ziet er echt anders uit nu”. En dat ze er achteraf pas achter kwamen dat ze de verkeerde hadden uitgenodigd?

En ik ondertussen maar denken dat het mooiste en beste festival ter wereld (want dat is Roadburn namelijk) in een moment van onoplettendheid een heuse vrouwelijke Varg Vikernes had geboekt!

Nou mag iemand van mij best muziek maken en er daarnaast ook ietwat dubieuze opvattingen op na houden. Ik geloof niet dat de carrières van Eric Clapton en Phil Anselmo erg te lijden hebben gehad onder hun extreemrechtse tirades (al hadden de heren natuurlijk het excuus dat ze op dat moment stomdronken waren) en als ik in mijn eigen platencollectie kijk dan bevinden zich daar ook types als Ian Curtis, Peter Steele, Morrissey en zelfs die engerd van een Ted Nugent (weliswaar alleen een oud plaatje van The Amboy Dukes maar toch). Burzum of Skrewdriver zul je echter bij mij in de kast niet aantreffen. Bij propaganda trek ik de grens, da’s ook de reden dat ik er helemaal geen trek in heb om Peste Noire uit te checken (en mensen die vinden dat ik nu met twee maten meet omdat ik wel platen van Crass en Dead Kennedys heb verwijs ik graag naar de kleine disclaimer bovenaan dit blogje).

Maar goed, het vermeende luchtje dat nu aan de platen van Amesoeurs, Alcest, Amebix en Tau Cross zou kunnen hangen is voor mij niet sterk genoeg om ze de deur uit te doen dus ze mogen blijven. En wellicht komt er wat plaatwerk van Sylaine bij. Haar muziek is namelijk erg genietbaar.