En vandaag gaat het dan echt gebeuren. Ik haal vrouwlief op van het station, en nadat ook zij voorzien is van bandje en programmaboekje is het eerste wat we doen ons naar de merch-stand begeven om zo’n leuke Roadburn-hoodie aan te schaffen. Vorig jaar liepen we ze mis en dat gaat ons niet nog een keer gebeuren.
In het nabijgelegen zaaltje The Terminal gaat ondertussen Hexvessel
zo aan z’n show beginnen. Nu is Hexvessel een band die ik zowel op plaat
als live als ietwat wisselvallig ervaar. Op hun laatste plaat The Polar Veil
hebben ze echter hun folky sound grotendeels ingeruild voor meer black
metal-achtige klanken, en aangezien me dat erg goed bevalt wil ik het graag nog
eens proberen. Helaas werkt het geluid niet echt mee. Waar we ook gaan staan,
de zang en de muziek liggen niet lekker met elkaar in balans, wat niet ten
goede komt aan het luisterplezier. We verlaten de zaal dan ook vroegtijdig.
Nu is het zo dat ik stiekem ook gewoon heel erg benieuwd ben naar The Infinity Ring, de band die de Next Stage gaat openen. De flarden die ik er van gehoord heb alsook de omschrijving (a gloomy meditation on folk and drone) doen mij vermoeden dat deze band wel eens heel erg aan mij besteed zou kunnen zijn. En dat blijkt goed gegokt. De zanger beschikt naast een kale kneiter en een onvriendelijke adelaarsblik ook over een diepe en soms boos grommende bromstem, en dit alles over een bedje van donkere doomrock die klinkt alsof Swans het repertoire van Tindersticks interpreteert. Bij muziek die traag en stemmig is bestaat altijd het risico dat het saai wordt maar dat gebeurt hier geen moment, zeker niet als halverwege de set de muziek uitbarst in een bizar soort graf-hoempa. Ironisch genoeg in een nummer met de titel Gift Of Life. Dat weet ik omdat ik na afloop de plaat heb aangeschaft van deze werkelijk uitstekende band. De toon is gezet!
Nadat we even aan de inwendige mens hebben gewerkt pakken we nog een staartje mee van de zeer bijzondere set van Wiegedood en zetelen we ons op de trap in afwachting van Scaler, een Brits gezelschap dat naar eigen zeggen de kloof tussen gitaarmuziek en elektronische muziek wil overbruggen. Mits goed gedaan hou ik altijd wel van dit soort uitprobeersels. En ondertussen op de trap gezeten vermaken we ons met de playlists tussen de shows door, zoals ik in eerdere blogs al aangaf ook een onmisbaar element van de Roadburn-ervaring. Al shazammend komen we erachter dat we ons zeker eens moeten verdiepen in het werk van Colin Self, Zombie Zombie en Black Merlin. Leuk ook, die versie van I Wanna Be Your Dog door ene Ana Marija Šir.
(video: Live Maniacs)
En dan is het de beurt aan Scaler. Wie nog geen
epilepsie-patiënt is zou het spontaan worden van deze uitzinnige combinatie van
rock, rave, industrial, bliepjes, piepjes en bewegend beeld. Het is serieus erg
goed maar het is ook veel, echt héél veel, en de enige manier om dit
bombardement van prikkels te doorstaan is òf in de hossende menigte gaan staan
(iets waar ik nog geen zin in heb) òf een zonnebril opzetten. Dat laatste doe
ik dan ook maar en ik moet zeggen, het scheelt aanzienlijk bij de verwerking
van dit drukke gebeuren.
Tijd om onze overprikkelde hersentjes een zaaltje verder
even af tot bedaren te brengen bij Void Ov Voices oftewel het
soloproject van stemkunstenaar Attila Csihar, een man die ik best hoog heb
zitten vanwege zijn werk met Mayhem en Sunn 0))) alsook zijn
bijdrage aan platen van o.a. Jarboe, Violent Magic Orchestra en Anaal
Nathrakh. In muzikaal opzicht is dit natuurlijk helemaal het andere einde
van het spectrum. Drones, stemeffecten en nergens een beat te bekennen. De man
heeft zich voor de gelegenheid omhangen met twee gigantische vleugels waar
beelden op geprojecteerd worden, een gaaf idee. Jammer dat op zeker moment één
van deze vleugels eraf valt en door een roadie weer bevestigd moet worden. Een ietwat
koddig zicht, en vervolgens komt er recht voor mijn neus ook nog eens een
meneer met een propellorpetje te staan. Dhr. Csihar kan er natuurlijk niets aan
doen maar de situatie wordt me nu iets te Monty Python. Vrouwlief en
ondergetekende kijken elkaar veelbetekenend aan en voordat de onvermijdelijke
lachbui zich aandient besluiten we maar alvast terug te gaan naar de grote
zaal. We willen tenslotte niet te laat zijn voor clipping.
Hiphop op Roadburn. De eerste keer dat dat gebeurde was in 2017 met dälek, tot op de dag van vandaag één van de meest legendarische Roadburn-shows die ik ooit gezien heb. Oef, wat werkte dit goed binnen de Roadburn-context! Grime- en Dubstep-artiest The Bug heeft ook al diverse keren op Roadburn gestaan en bracht twee jaar geleden rappers Flowdan en Logan mee voor een ronduit furieuze show. En vorig jaar was het Backxwash die het publiek waaronder ook ondergetekende compleet omverblies. Wat genoemde artiesten met elkaar gemeen hebben is dat hun muziek met momenten heel erg kan ontploffen. Het Amerikaanse clipping. doet het net ietsje anders. Ze spelen op deze Roadburn twee sets, een dansbare en een lawaaierige en getuige de aankondiging van frontman en rapper Daveed Diggs (“y’all ready for some noisy shit?”) is vandaag laatstgenoemde set aan de beurt. Ik ben eerlijk gezegd niet heel erg bekend met het oeuvre van clipping., ken alleen wat losse nummers van de clipjes die ik op youtube gezien heb. Maar één van die nummers, Nothing Is Safe, vind ik mede door het John Carpenter-achtige muzikale thema en de indringende tekst echt ronduit geniaal. Ik ben dan ook zeer opgetogen dat ze hun set hiermee beginnen.
Wat volgt is een stuk minder toegankelijk. Het muzikale bedje
van noise en horrorklanken dat producers William Hutson en Jonathan Snipes neerleggen is er eentje van een voortdurende subtiele dreiging. Soms is er
nauwelijks sprake van een ritme of beat en moet de groove vooral komen van de
furieuze raps van Daveed Diggs die ons gaandeweg waarschuwt dat ze iets gaan
doen dat ze nog nooit gedaan hebben. Zou dat de reden zijn dat er rechts op het
podium een keyboard staat? Jawel hoor. Op zeker moment krijgt men op het podium
gezelschap van een stevige donkere mevrouw met een roze kuif die achter het
keyboard plaatsneemt, een paar noten met de heren meezingt en vervolgens de
boel even helemaal overneemt door alleen een liedje te zingen, zichzelf
begeleidend op het keyboard. En het is prachtig hoor, de soul- en gospelklanken
die deze mevrouw voortbrengt, maar als niet-clipping.-kenner duizelt het
me even. Wat gebeurt hier nu toch allemaal? Enfin, zoals me later wordt
uitgelegd, de dame in kwestie blijkt dus Counterfeit Madison te heten, ook
meegedaan te hebben op de voorlaatste plaat van clipping. en dus kennelijk
nogal een begrip te zijn in de clipping.-wereld. Als de show zijn
apotheose bereikt gaat dit vergezeld van straffe dance-beats en gaan alsnog de
voetjes van de vloer. Al met al een mooie maar ietwat ontregelende show. Het
optreden de dag erna in The Terminal schijnt nog beter geweest te zijn.
En dan op een drafje naar de Hall Of Fame waar Spill Gold inmiddels aan hun set is begonnen. Ik was aangenaam verrast door de catchy psychedelische krautpop van dit Amsterdamse damesduo tijdens Roadburn Redux en hun debuutplaat Highway Hypnosis ligt sindsdien regelmatig op de draaitafel. Daar worden nummers van gespeeld alsook werk van hun aankomende nieuwe plaat die Zaza gaat heten. Zangeres/toetseniste Rosa Ronsdorf vertelt tussen twee nummers door op ietwat verlegen wijze dat deze eigenlijk al klaar is maar nog bij het postkantoor ligt, maar dat ze gelukkig wel hele mooie T-shirts hebben meegenomen. Praten met het publiek is duidelijk niet helemaal haar ding maar ach, de muziek staat als het spreekwoordelijke huis dus wat maakt ‘t uit? We kunnen niet allemaal ruige rockers zijn en gelukkig hoeft dat op Roadburn ook niet. Dat gezegd hebbende, de indrukwekkende hoed van dreadlocks op het hoofd van de retestrakke drumster Nina de Jong is dan weer wél heel erg ruig. Enfin, fijne eigenzinnige band en de nieuwe LP is bij deze besteld.
Maar goed, allemaal leuk en aardig, al die hiphop en arty-farty-shizzle en dat herdefiniëren van heaviness en zo maar hoe zit het nou met de Metal? Roadburn is toch een HEAVY festival? Nou, dat treft, in The Terminal gaat het Canadese Thantifaxath aan hun show beginnen. Dit soort bands is de reden dat het me niet helemaal is gelukt om me goed voor te bereiden op Roadburn. Hive Mind Narcosis, hun plaat uit 2023 is namelijk bepaald geen makkelijke kost. Het is geen muziek die je even opzet als achtergrondje bij de afwas zeg maar. Dat is black metal sowieso al niet natuurlijk, maar helemaal niet als het van het progressieve soort is, zoals Thantifaxath dus. En als ik progressief zeg, dan is het in dit geval ook daadwerkelijk hoe die term bedoeld is. Laten we even beginnen met de bezetting. Thantifaxath bestaat uit een drummer, een bassist en een gitarist, allen gehuld in een habijt. Dat geldt ook voor de theremin-speler die in het midden van het podium opgesteld staat en wiens boos turende gezicht als enige te zien is. Dat past mooi bij de creepy handgebaren waarmee hij zijn theremin bespeelt, en de gillende klanken daarvan passen weer mooi bij de met momenten tamelijk onnavolgbare muziek waarin nagenoeg geen vier- dan wel tweekwartsmaat te vinden is. De gitarist verdenk ik met zijn sporadisch frivole riedeltjes van een jazz-achtergrond. Dit alles bij elkaar zorgt voor een sfeertje dat ik vreemd unheimisch zou willen noemen. Progressieve black metal dus. Het is een term die vaak gebezigd wordt maar deze show van Thantifaxath is één van de weinige keren dat ie ook waargemaakt wordt. Ik ga na dit weekend thuis Hive Mind Narcosis nog maar eens aan een luisterbeurt onderwerpen.
Goed, en dan houden we het voor vandaag alvast even voor
gezien. Op de main stage gaat Backxwash zo aan haar verrassingsshow
beginnen maar de vrijdag en de zaterdag worden het drukste van allemaal en we
willen sowieso de openingsshow van Benefits niet missen.
In het volgende deel van ons feuilleton gaan we het hebben over
boosheid en gekte en hoe leuk dat allebei eigenlijk is, en eendenfluitjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten