Dag twee is aangebroken. We missen helaas onze trein dus we moeten nog even wachten op de volgende. Gezeten op een bankje raakt vrouwlief aan de praat met een oudere dame die ons weet te vertellen dat het alarmfase 4 is, zonder daar verder specifiek over te worden. Er lopen inderdaad heel wat groepjes geüniformeerde mensen rond in de hal van Station Eindhoven, waaronder één met drugshond. Die komt ook even bij ons snuffelen (wij zijn natuurlijk volkomen clean) en springt even later in zijn enthousiasme een nietsvermoedende voorbijgangster omver. De toon is gezet!
Na ons op Station Tilburg bij Smullers tegoed te hebben gedaan aan een lunch van vegetarische Van Dobben-kroketjes (een nieuwe verslaving in the making) spoeden we ons naar De Spoorzone waar het Britse Benefits zo de dag gaat openen. Tsja, hoe moet je Benefits eens omschrijven? Voordrachtspunk? Benefits is in eerste instantie frontman Kingsley Chapman, die de luisteraar middels een gestaag in intensiteit opbouwende spoken word performance deelgenoot maakt van diverse zaken waar hij tegenaan loopt, m.n. in thuisland Engeland. En waar hij dingen van vindt. Dit alles begeleid en onderstreept door brute noise-erupties van zijn twee musicerende kompanen. De live-versies wijken nadrukkelijk af van die op hun heerlijke debuutplaat Nails. Is dit eigenlijk een soort jazz? Hoe dan ook, het is vreemd lekker wat de heren hier neerzetten, ondanks dat je niet kun spreken van liedjes en er ook niet op te dansen valt. Ik merk dat ik er op een prettige manier opgefokt van wordt. Een festival als dit bezoeken is doodvermoeiend dus het is altijd fijn als er ook bands zijn waar je juist energie van krijgt. “Stop being cunts” is één van de vele adviezen van dhr. Chapman. Niet alleen ben ik het hier roerend mee eens (het zou de oplossing zijn voor zo’n beetje elk probleem in de wereld), het past ook heel mooi op een tegeltje. En zoals jullie hierboven kunnen zien is dat precies wat ik heb gedaan.
Ik was in eerste instantie van zins om vervolgens de show
van Darsombra te bezoeken maar hoe fijn ik hun hippie-trippie-klanken ook vind,
daar staat m’n hoofd na deze plezierige driftigheid even helemaal niet naar. We
zijn vanwege de slechte weersverwachtingen dik gekleed dus ik wil liever eerst
even mijn jas dumpen in een kluisje in de 013 aangezien ik verwacht dat we daar
vandaag zullen eindigen (wat achteraf niet zo blijkt te zijn maar dit terzijde)
Van het navolgende Fuck Money verwacht ik eigenlijk wel wat maar dat blijkt in de praktijk tegen te vallen. Hun zelfverklaarde ‘acid punk’ is weliswaar lekker hard maar verder niet heel spannend. We besluiten een zaaltje verderop het Britse Death Goals te checken. Die ken ik verder ook niet heel goed maar de flarden die ik op de Roadburn-site heb gehoord klonken interessant genoeg. En dit valt bepaald niet tegen. Stellen dat dit Britse duo zich ietwat activistisch opstelt is zacht uitgedrukt. Ze omschrijven hun muziek als ‘Queercore for Trans Youth’ en daarin is weinig ruimte voor nuance. Iedereen is welkom bij hun shows, ook mensen die niet queer of trans zijn maar zanger/gitarist Harry Baily waarschuwt ons: “If you’re not with us, FUCK OFF!!” OK, helder. Ik moet zeggen dat ik soms moeite heb met de felheid waarmee de discussie over deze onderwerpen online gevoerd wordt (ongeacht wat je bijvoorbeeld van de standpunten van iemand als J.K. Rowling mag vinden is dat volgens mij nog steeds geen reden om haar te doxen of met de dood te bedreigen, vind ik dan hè) maar goed, daar gaat het hier niet over volgens mij. Waar het wel over gaat is dat hier twee mensen staan die vechten voor hun plekje in een scene die inderdaad vaak nog steeds erg heteronormatief en bekrompen is en ja, daar mag je wat van zeggen en vinden en nee, dat hoeft zeker niet beleefd of genuanceerd. Daar leent de muziek zich ook niet voor. En die muziek, die is even furieus als euforisch. En gewoon echt heel erg goed. Hoewel ze maar met twee personen zijn doen ze qua stootkracht en energie niet onder voor Converge, en in die hoek valt hun Queercore wel enigszins te plaatsen. Echt een serieus goeie band, en dat zouden ze ook zijn als je geen idee zou hebben van waar ze voor staan. De volgende stap zou zijn dat we dit soort bands ook op grote festivals als Graspop en Hellfest gaan zien. Het feit dat dit nu nog niet het geval is bewijst dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Ik wil nog even naar The Terminal om een staartje mee te pakken van Home Front. In de bio wordt dit Canadese gezelschap omschreven als Postpunk, maar ik vraag me dan af waar ‘m die ‘post’ in zou moeten zitten. De keyboardspeler die af en toe op wat elektronische drumpadjes staat te hengsten wellicht? In ieder geval niet zanger Graeme McKinnon die met zijn imposante bierbuik in een veel te klein shirtje het hele podium rond rent en het publiek uitnodigt om mee te lallen met hun uiterst meelalbare liedjes. Dit zijn gewoon de hoogtijdagen van The Clash en Sham 69 revisited, niks ‘post’-erigs aan. Ik word er vreemd vrolijk van. Tijdens hun ‘hitje’ Nation en de afsluitende Blitz-cover New Age zie ik her en der langharige rockers in battle jackets eenmans-pogopitjes starten. Het is een vrolijke bedoening. Het lijkt erop dat dag 2 de punkdag aan het worden is.
Maar dat beeld wordt weer gelogenstraft zodra we de Hall of
Fame betreden waar Lucy Kruger & The Lost Boys aan hun set gaan beginnen.
Bij zo’n bandnaam verwacht ik persoonlijk iets luchtigs en toegankelijks maar
zodra mevrouw Kruger het podium betreedt maakt haar priemende blik al heel snel
duidelijk dat ze hier niet voor de gezelligheid is. Haar intimiderende
podiumpresentatie doet me een beetje denken aan die mevrouw van Mansion die in
2014 op Roadburn speelde, al tapt Lucy Kruger & The Lost Boys muzikaal wel
uit een heel ander vaatje. Geen doom metal maar meer een soort etherische dream
pop. Of nachtmerriepop eigenlijk gezien de ietwat onvriendelijk ogende
presentatie die wel heel goed bij de muziek past. Het is erg mooi allemaal maar
we zien de show niet helemaal af. De inwendige mens roept en we hebben
belangrijke dingen te doen in hoofdlocatie 013.
Want op de main stage gaat zo DOOL hun nieuwste plaat The
Shape of Fluidity integraal spelen. Voordat het zo ver is pik ik nog een stukje
mee van Forest Swords. Twee mannen, een flinke batterij aan kabels en
apparatuur en een saxofoon. Er komt geen gitaar aan te pas en eigenlijk valt
dit helemaal buiten het rock-idioom maar toch klinkt het interessant. De
psychedelica van de toekomst? Het zou zomaar kunnen, en wellicht kunnen we dit
op een toekomstige editie nog eens uitdiepen. Daar is nu echter geen tijd voor
want DOOL dus.
DOOL is een band die ik al een tijdje volg. De vorige keer dat ze op Roadburn speelden was in de kleine en ramvolle Cul de Sac dus dat ze nu op de Main Stage staan is natuurlijk best wel een dingetje. En ook volkomen terecht. Ik overdrijf niet als ik zeg dat DOOL naar mijn mening momenteel de beste band van Nederland is. En vandaag spelen ze hun nieuwe plaat The Shape of Fluidity integraal. Op Venus In Flames (waarmee vandaag wordt geopend) en de single Hermagorgon na heb ik daar nog niets van gehoord. DOOL is ook een band die ik inmiddels al best vaak gezien heb en iedere keer verbaas ik me er weer over hoe ze het voor elkaar krijgen zo’n kraakhelder geluid te hebben, ook vandaag weer. Ik heb er echt helemaal niets negatiefs over te zeggen. Het enige jammere is dat de show van DOOL deels overlapt met die van Xiu Xiu, en die spelen niet zo vaak in deze contreien. We gaan DOOL waarschijnlijk nog heel vaak zien maar toch knaagt het ergens, om zo’n goeie show vroegtijdig te verlaten. “Het doet zeer hè?” zegt vrouwlief als we richting het volgende zaaltje begeven. Dat doet ‘t zeker.
Goed, Xiu Xiu dus. Zanger/gitarist/manusje-van-alles Jamie Stewart kondigt gelijk bij aanvang van hun show aan dat het al heel lang geleden is dat hij en mede-bandlid Angela Seo als duo hebben opgetreden (tot voor kort hadden ze nog wel eens een drummer bij zich) en dat ze heel erg zenuwachtig zijn. Dat is ook wel een beetje te merken. Als ze tussen nummers door aan hun apparatuur aan het knutselen zijn blijft het ongemakkelijk stil. Maar als ze eenmaal aan de gang zijn en in de flow van een liedje zitten gebeuren er echt mooie dingen. Jamie Stewart heeft een uitzonderlijk fijn stemgeluid en het is ronduit fascinerend om te zien hoe dit tweetal hun werkjes in elkaar zet met behulp van allerhande toeters, fluiten, belletjes, elektronica en percussie. Op zeker moment ontkom ik er niet aan een kleine sanitaire stop te maken. “Je hebt de eendenfluit gemist” zegt vrouwlief als ondergetekende terugkomt. Het is een beetje alsof je naar twee mensen zit te kijken die aan het hobbyen zijn op hun zolderkamer. Een zolderkamer in Twin Peaks welteverstaan (waar Xiu Xiu ooit eens de soundtrack van heeft gecoverd) want Xiu Xiu’s charmant-naïeve spielerij heeft ook een duister randje. Niet iedereen is even enthousiast. “Ze hebben twee psychiatrisch patiënten losgelaten en op een podium gezet”, schampert iemand. Dat zou zomaar best eens kunnen maar dat doet niets af aan mijn waardering voor dit unieke optreden.
En dan is het de beurt aan HEALTH. Twee jaar geleden nog het absolute hoogtepunt in The Engine Room en nu dus volkomen terecht gepromoveerd naar de Main Stage. Bassist/geluidenmaker John Famiglietti staat het hele optreden te headbangen als een bezetene, de eveneens langharige drummer Benjamin Miller neemt tussen de klappen door allerlei stoere rockposes aan, de shirts die ze verkopen kun je echt niet op je werk dragen en ze staan dit jaar op o.a. Graspop en Download. En toch is de muziek van HEALTH met geen mogelijkheid metal te noemen. Wat dan wel is nog niet zo makkelijk te duiden. Noise-rock wordt er dan wel eens geopperd maar daar is de muziek mede door de serene zangstem van Jake Duszik eigenlijk te mooi voor. Hoewel er wat stilistische raakvlakken met Nine Inch Nails zijn is de muziek niet militant en hoekig genoeg om industrial te zijn. Bij de meer dansbare stukken moet ik wel eens een beetje aan New Order denken maar als ik dat tegen vrouwlief zeg kijkt ze me aan alsof ik ze niet helemaal op een rijtje heb. Het doet er ook verder niet toe. Net zoals genres er ook steeds minder toe zullen gaan doen. En daar is HEALTH een mooi voorbeeld van. De show is vet en er worden lekker veel nummers van de laatste plaat Rat Wars gespeeld. Hoogtepunt van de dag!
We krijgen een berichtje dat Agriculture een verrassingsshow
in de Skatehall gaat doen. Die staan sowieso op ons to-see-lijstje dus we
spoeden ons daarheen en doen een dappere poging om binnen te komen maar er
staan twee rijen van verschillende kanten en de deur gaat maar heel sporadisch
open om dan hooguit drie mensen toe te laten. Dat houden we dus al snel voor
gezien. We willen sowieso Patriarchy graag zien in The Engine Room.
Patriarchy bestaat uit zangeres/gitariste Actually Huizenga en een percussionist met een laaghangende rok waardoor zijn butt cleavage duidelijk te zien is. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit ook de bedoeling is. Patriarchy opent de show met het uitrollen van een Amerikaanse vlag met hun logo erop in black metal-letters. Ze slepen het ding over hun apparatuur heen waardoor er een microfoonstandaard omkukelt. Het tekent een beetje het wilde en onstuimige karakter van Patriarchy’s show. Ondanks de typografie van hun logo en het rudimentaire gitaarspel van mevrouw Huizenga heeft het muzikaal weinig van doen met metal, black of anderszins. Het zit meer in de hoek van Boy Harsher en Drab Majesty, zij het wat rauwer en punkiger. Tijdens de show spelen mevrouw Huizenga en de percussionist ondertussen een rollenspel waarbij ze elkaar te lijf gaan en meer van dat leuks. Puur muzikaal gezien is dit niet de beste band op de bill maar de rauwheid en ongedisciplineerdheid van het geheel maken dat ik het toch wel gaaf vind. Eigenlijk is Patriarchy een soort sleazy nachtclub-act. Zou dat geen leuk idee zijn? Een Roadburn-nachtclub en dan met dit soort bands en acts? ’t Is maar een idee.
Ondertussen is in de foyer van 013 een heuse dubreggae club
night begonnen. Een tof idee waar verschillende Roadburners volgens mij al jaren
op zitten te wachten. Ik sla echter even over want ook morgen wordt weer een
drukke dag.
In het volgende deel van ons feuilleton gaan we van
schoonheid naar intense lelijkheid en beleven we het jaarlijkse emotiemoment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten