Zo, inmiddels de tijd gehad om alle indrukken en prikkels eens goed te verwerken. Een kleine anderhalve week geleden alweer hebben vrouwlief en ik het Roadburn-festival bezocht. Voor ondergetekende was dit al de 15e keer, de online-editie Roadburn Redux van vorig jaar niet meegeteld. Stellen dat dit festival nogal veel voor me betekend heeft en nog steeds betekent zou een understatement zijn.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik gedurende de aankondigingen die de afgelopen maanden gedaan zijn niet altijd even enthousiast was over de line-up. Nu is Roadburn een festival dat nooit voor de veilige weg heeft gekozen in hun programmering, dus dat ervoor gekozen wordt om voor de hand liggende namen als Amenra of YOB juist niet neer te zetten is eigenlijk niet zo vreemd en ook helemaal niet erg, aangezien deze en soortgelijke bands wel te zien zullen zijn op de vele Roadburn-imitatiefestivalletjes die de afgelopen jaren als de spreekwoordelijke paddestoelen uit de grond geschoten zijn.
En toch…. en toch…. zat ik na de eerste aankondigingen nog een beetje te wachten op een paar stevige namen en flinke klappers. Die waren namelijk al flink vertegenwoordigd bij die eerste aankondigingen. Naast ‘oudgedienden’ als Ulver, Liturgy, Full of Hell, Alcest, Lingua Ignota, Emma Ruth Rundle, 40 Watt Sun, Russian Circles en The Bug ook nog volop namen van interessante artiesten die hun Roadburn-debuut zouden maken zoals Backxwash, Lamp of Murmuur, Lustmord, Duma, HEALTH en Wyatt E. Verwend als ik ben door de line-ups van afgelopen jaren hoopte ik op nog meer van dat smakelijks maar de aankondigingen die volgden beperkten zich grotendeels tot obscure Nederlandse artiesten en een op zich overigens niet geheel oninteressante jazz-zijprogrammering. En tot overmaat van ramp moesten moesten twee artiesten waar ik het meest naar had uitgezien (Lustmord en Backxwash) hun shows afzeggen.
Maar goed, er was natuurlijk nooit sprake van dat ik niet zou gaan, en toen eenmaal de tijdschema’s binnen waren moest ik toch concluderen dat ik er weer een aardige taak aan zou hebben om alles te kunnen zien wat ik zou willen zien dus misschien moest ik gewoon maar niet zeuren. Vrouwlief en ondergetekende besloten eens duur te doen en boekten een sjiek-de-friemel-hotel in Eindhoven. De datum naderde en wij hadden er weer zin an!
Even een kleine disclaimer vooraf: We hebben weinig tot geen foto’s van het hele gebeuren gemaakt. Ik maak ze sowieso zelden en vrouwlief had dit jaar ook geen zin om die persoon te zijn die altijd haar mobieltje in de lucht houdt i.p.v. van de show te genieten. Jullie zullen het dus moeten doen met onze jaarlijkse loveselfie. De overige foto’s komen van elders, met bronvermelding uiteraard.
Traditiegetrouw start Roadburn altijd op de woensdagavond met een feestje dat vroeger de pre-Burner heette maar sinds kort is omgedoopt tot The Spark. Er spelen dan altijd drie bands en ik had me vooral verheugd op de rauwe anarcho-kraakpunk van Bad Breeding maar die moesten helaas wegens een covid-besmetting te elfder ure afzeggen. De eerste band van de avond was gelijk ook de beste, Radar Men From The Moon. Waren die altijd al zo rauw en agressief? In mijn herinnering waren ze ooit veel psychedelischer maar nu leek het af en toe net alsof The Jesus Lizard was heropgestaan. Niet dat dat erg is, ik hou wel van een beetje piepknor in mijn gitaarmuziek. De rest van de avond was vooral een mooie gelegenheid om te borrelen, bij te kletsen met oude bekenden en een algeheel gevoel van thuiskomst te ervaren. Was het echt alweer drie jaar geleden? O wat heb ik dit gemist!
Nu heb ik dusdanige platvoeten dat ik me normaliter voortbeweeg op orthopedische steunzolen maar ik dacht deze woensdagavond eens een keertje zonder te doen. Dat heb ik geweten want op donderdagochtend protesteerde mijn onderrug dusdanig hevig dat ik maar met zeer veel moeite mijn bed uitkwam, not to mention het kunst- en vliegwerk dat ik moest uithalen om mezelf aan te kleden. Het zag ernaar dat ik de eerste officiële Roadburn-dag zou moeten doorstaan met behulp van flink wat Ibuprofen en Active Spray. Tsja, eigen schuld.
Na wat omzwervingen waarbij we even de inwendige mens verzorgen, de merch checken en flarden zien van o.a. Year Of No Light en het erg charmante Oslo Tapes begeven we ons naar de grote zaal voor de volgende show op de planning. Messa is een Itialiaanse band die op hun laatste plaat Close hun (soort van) doom metal voorzien van snufjes jazz, progrock, niet-westerse muziek en zelfs een piepklein beetje black metal. Het wordt een mooi optreden, zangeres Sara Bianchin heeft een erg fijn stemgeluid en ook de kleine batterij aan gastmuzikanten die voorbijkomt voegt daadwerkelijk iets toe, maar het komt m.i. toch net iets minder goed uit de verf als op plaat. Waarbij gezegd moet worden dat die plaat dan ook wonderschoon is.
We blijven nog even hangen in de grote zaal waar 40 Watt Sun hun laatste plaat Perfect Light integraal gaat spelen. Of nou ja, ‘hun’, de enige vaste waarde in 40 Watt Sun is zanger/gitarist Patrick Walker. Debuutplaat The Inside Room is wat mij betreft één van de mooiste doom metal-platen ooit gemaakt, of eigenlijk gewoon één van de mooiste platen die deze eeuw gemaakt is, ongeacht welk genre-stickertje men er op wenst te plakken. Hoewel het slepende tempo is gebleven is het metal-element langzaam maar zeker zo goed als verdwenen uit Walker’s muziek en heeft het zich ontwikkeld tot iets wat je trage treurpop zou kunnen noemen. Het is er gelukkig niet minder mooi van geworden, Perfect Light is een hartverscheurend mooie plaat die hier nagenoeg perfect vertolkt wordt. Meest opvallende element in Walker’s huidige begeleidingsband is de bassist, die met zijn baret, plateauzolen en glittermake-up zo uit een Britse 70’s glamrockband weggelopen lijkt te zijn.
Maar wat gaan we hierna doen? Trialogos en Lili Refrain zijn allebei interessante acts maar zijn ook al aan hun shows begonnen. Van laatstgenoemde proberen we een stukje mee te pikken maar de Hall of Fame-tent is al tot de nok toe gevuld. Helms Alee dan? Da’s een erg leuke band die ook goed vertegenwoordigd is in de platenkast. Maar dan krijgen we een push-melding van Timesquare, de app met het Roadburn-programma. Het Amerikaanse Thou geeft een verrassingsshow in het Ladybird Skatepark. We besluiten ons geluk daar te beproeven en zijn ruim op tijd, na een korte wachttijd mogen we naar binnen. Thou is een band uit New Orleans die zompige sludge speelt, of trage punk eigenlijk. Nee, verrassend of vernieuwend zijn ze niet, wel rauw en vuig, best lekker in kleine doses en bovendien erg populair bij het Roadburn-publiek getuige de gigantische rij die zich inmiddels buiten heeft gevormd als we na een paar nummers besluiten ons geluk elders te beproeven. Thou zal dit weekend nog drie keer spelen.
Eenmaal terug in de 013 bekijken we nog een stukje Smote maar hoewel dit zeker interessant klinkt lijkt dit ook het type show te zijn dat je van begin tot eind moet zien om het helemaal te kunnen bevatten, niet iets om middenin te vallen, zoals trouwens wel vaker op Roadburn het geval is. Dus na nog wat eten tot ons genomen te hebben wil vrouwlief graag Russian Circles zien en besluit ik dat ik zin heb om The Bug eens te proberen. The Bug stond al twee keer eerder op Roadburn, één keer met Dylan Carlson van Earth, en één keer met rapster Moor Mother. Voor zij die er niet bekend mee zijn, het betreft hier geen rock- of metal-act. Kevin Martin a.k.a. The Bug is een britse muzikant en producer die zich specialiseert in dub, dancehall en hiphop e.d. maar dan wel de meest zware en duistere varianten daarvan. Voor deze gelegenheid heeft hij de rappers Flowdan en Logan meegebracht. Nu is er zeker hiphop is waar ik op z’n tijd graag naar luister (dälek, Run The Jewels, Public Enemy) maar met genres als dancehall of grime heb ik dan weer een stuk minder. Als verstokt spijkerbroekendrager heb ik toch een beetje de neiging dat als trainingspakkenmuziek te zien en dat ik me daar even overheen moet zetten zegt ongetwijfeld vooral veel over mij (zelfs grime-opperhoofd Dizzee Rascal is immers niet vies van een potje metal), het publiek bestaande uit mensen met Sunn0)))-shirts en Urfaust-patches heeft er overduidelijk minder moeite mee en start gewoon een heuse moshpit. Het is in muzikaal opzicht dan ook werkelijk snoeihard, loodzwaar en agressief wat hier neergezet wordt en zodra de rappers het podium betreden om hun woedende teksten in de microfoon te spuwen benadert het geheel iets dat eigenlijk gewoon punk genoemd zou kunnen worden. Ondanks mijn eigen gapende generatiekloof kan ik dus toch niet anders dan dit indrukwekkende optreden een ruime voldoende geven. Ik denk dat we The Bug en soortgelijke artiesten in de toekomst nog wel vaker terug gaan zien op Roadburn.
Na aflloop van dit alles zoek ik vrouwlief op en begeven we ons richting foyer waar normaal gesproken de metaldisco plaats zou vinden. Nu zijn het echter de zoetgevooisde klanken van A-Ha’s The Sun Always Shines On TV die ons tegemoetkomen. Voor vanavond heeft men de metaldisco ingeruild voor een synthpop-afterparty. Daar heb ik op zich helemaal geen moeite maar hoe gesteld ik ook ben op nummers als Heart of Glass, Kids in America en Dancing With Tears In My Eyes, dit lijkt me een uitgelezen moment om de krachten een beetje te sparen en hotelwaarts te keren. We hebben immers nog drie dagen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten