(photo: Paul Verhagen)
Terwijl op vrijdagochtend vrouwlief nog even uitslaapt begeef ik me alvast richting Tilburg. Roadburn heeft zoals elk jaar ook een side programme met paneldiscussies e.d. en vandaag begint de dag met een paneldiscussie over The Queer Side of Heaviness, geleid door Tom Dare van de LGBTQ+ heavy metal podcast Hell Bent For Metal en met leden van o.a. Vile Creature en Liturgy. Ja, ik weet ‘t, ik ben een blanke cishet-man maar ik heb ook vrienden, kennissen en muzikale helden die homo of transfluïde of anderszins tot de LGBTQ+-gemeenschap behoren en aangezien Roadburn bij uitstek een festival is waar andere invalshoeken centraal staan en ik dat belangrijk vind ben ik zo vrij om te vinden dat dit soort discussies ook mij aangaan. Los daarvan interesseren dit soort maatschappelijke themas me gewoon. Na een stukje van de show van het lekker brute LLNN te hebben gekeken begeef ik me dan ook richting het V39-gebouw. De panelleider, drie muzikanten en een bezoeker vertellen over hun worstelingen met hun geaardheid in relatie tot de wereld van heavy muziek. Er is naast alle zwaarte gelukkig ook ruimte voor humor. Als er ruimte wordt gemaakt voor vragen uit het publiek steekt een meisje bij mij in de buurt haar hand op. Ze heeft al heel de tijd driftig in een notitieblok mee staan schrijven en geeft aan dat ze haar dissertation over dit onderwerp aan het schrijven is. Het valt me op dat haar arm vol met littekens zit.
Het worstelen met diverse zaken lijkt een thema te zijn van deze Roadburn. Bands en artiesten als GGGOLDDD, Emma Ruth Rundle, Liturgy en Lingua Ignota voeren het plaatwerk dat ze hierover hebben uitgebracht integraal uit. Het Australische Divide & Dissolve heeft het over sociaal onrecht en zet teksten als Destroy White Supremacy prominent op hun merch. Inclusiviteit is al natuurlijk al jaren een thema hier maar het kwam voor mijn gevoel nog nooit zo nadrukkelijk naar voren als op deze editie. Daarnaast lijkt vooral het worstelen met 'de dingen' als een rode draad door het festival heen te lopen en dit geeft deze Roadburn op een bepaalde manier een wat emotionele lading. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat gezien het huidige discours sommige mensen dit allemaal wel woke-gelul zullen vinden maar zelf heb ik er geen moeite mee, met deze thematische zwaarte. Het is vooral iets wat me gewoon opvalt en daarbij, Black Sabbath zong toch ook niet over bloemetjes en zonnestraaltjes? Nou dan!
Terwijl we even een sanitaire stop gaan maken is in de nabijgelegen Next Stage de volgende band al begonnen. Op de gang wachtend op vrouwlief komt een bevriende mede-Roadburner langs en zegt “wat is dit melig zeg!”, doelend op de band die in de Next Stage staat te spelen. Vrouwlief en ik besluiten toch even te gaan kijken. Hoewel het Britse duo Zetra zich heeft uitgedost met corpsepaint en spijkerbanden is hun muziek allesbehalve black metal en klinkt het eerder als Drab Majesty met een scheutje Type O Negative. Eigenlijk is hun goth pop wel even een lekker frisse wind tussen alle heaviness en we worden er allebei erg blij van. Toch jammer dat ze bij hun merch stand alleen cassettebandjes verkopen.
Arottenbit (foto: Roy Wolters)
Omdat we op z’n minst toch een beetje het gevoel willen hebben dat we wat voedingstoffen binnen krijgen (de prijs-kwaliteitverhouding van het festivalvoer houdt niet echt over, en eigenlijk missen we gewoon de vegan kapsalons van Seitan Chefs) besluiten we toch maar even naar de Wok & Go te gaan. Daar krijgen we de push-melding dat een zekere Arottenbit een verrassingsshow gaat geven in het Skatepark. Nog nooit van gehoord maar de omschrijving waarin staat dat hij muziek gaat maken zonder behulp van instrumenten klinkt intrigerend. Na ons eerst even tegoed te hebben gaan aan de oldschool klanken van het immer betrouwbare RRRags besluiten we het experiment eens aan te gaan. Blijkbaar heeft niemand ooit van deze Arottenbit gehoord want er is geen noemenswaardige rij. Eenmaal in de zaal staat er plots iemand op het podium in battle jacket en bivakmuts die iets in de lucht houdt dat er uitziet als een ouwe gameboy-console, en die met niets meer dan dat en een laptopje iets zeer aanstekelijks voortbrengt dat klinkt als een soort opgepunkte versie van 90’s rave. Een stomende moshpit is het gevolg. Een erg leuke verrassing, en leuk om te zien dat de hedendaagse liefhebber van heavy muziek af en toe ook gewoon wil dansen. In mijn tijd was dat onder liefhebbers van het hardere werk nog ten strengste verboten.
In de Next Stage is ondertussen de Britse synthesizer-artieste Alice Hubble met haar set begonnen. Een soort Stereolab light, zo beschrijft vrouwlief haar muziek. Echt heavy is het niet te noemen maar het heeft wel dat lekkere, creepy The Wicker Man-achtige sfeertje dat meer Britse muziek op deze editie kenmerkt (zie ook Smote, The Holy Family en Green Lung). De plaat die ze hier integraal uitvoert heet natuurlijk niet voor niets Hexentansplatz, al komt mevrouw Hubble in haar glitterpak wel over als zo’n beetje de meest gezellige heks die je zou kunnen tegenkomen.
De band waar ik vandaag het meest naar heb uitgezien is HEALTH, en omdat die in de spoorzone in de kleinste zaal speelden wilde ik zeker weten dat ik naar binnen kon i.v.m. de inmiddels welbekende rijen. En inderdaad, er vormde zich al snel een flinke rij achter ons. Gelukkig waren we op tijd.
Goed, HEALTH dus. Het thema van deze Roadburn was ‘redefining heaviness’, en als er één band was die dat deze editie deed dan was het wel HEALTH. De muziek van dit Amerikaanse trio lijkt zo op het eerste gehoor best poppy en toegankelijk maar dat is vooral de verdienste van zanger/gitarist Jake Duzsik. Zijn zang klinkt ronduit lieflijk, haast feminien, maar het fundament eronder is een combi van retestrak gedrumde en met momenten uiterst dansbare ritmes en ziedende noise-erupties. De muziek van HEALTH lijkt letterlijk nergens op, als in dat ik het met geen enkele andere band of artiest zou kunnen vergelijken en bij geen enkele stroming of genre onder zou kunnen brengen. Wat een heerlijk eigenzinnige band en wat een wervelende en opzwepende show geven ze hier weg. Op zeker moment probeert iemand in zijn eentje een moshpit op te starten (“oh come on!” roept hij nog ietwat geïrriteerd als dit niet direct lukt) maar het publiek lijkt volkomen gebiologeerd door wat er op het podium gebeurt met als voornaamste blikvanger de woest headbangende bassist/geluidenmaker John Famiglietti. Maar als ze hun ‘hitje’ We Are Water (check die clip!) inzetten gaan de voetjes alsnog massaal van de vloer. Met dit optreden plaatst HEALTH zich voor mij in één klap in de top 4 van beste Roadburn-shows ooit (naast Swans, Magma en Godspeed You! Black Emperor), en getuige de hoeveelheid HEALTH-shirts die ik de komende dagen op het terrein zie ben ik niet de enige die er zo over denkt. Fan-tas-tisch!! WAT een band!!
Hiermee is de pret nog niet over want terwijl vrouwlief in de grote zaal Sum of R gaat bekijken besluit ik in de Next Stage Tau & The Drones of Praise eens tot me te gaan nemen. Potdomme, alwéér zo’n goeie band! Hun huppelende, licht psychedelische hippiefolk is dwingend en aanstekelijk zonder dat het ergens melig of carnavalesk wordt, altijd een risico bij dit genre maar Shaun Mulrooney en zijn mannen treffen precies de juiste toon.
Inmiddels is in de foyer de afterparty alweer begonnen. Vandaag hebben de DJ’s aangekondigd naast het gebruikelijk rock- en metal-repertoire ook wat new wave-klassiekers te gaan draaien. Vrouwlief loopt er naar eigen zeggen al een tijdje rond en heeft zelfs al een dansje gewaagd op Anne Clark’s Our Darkness. Op het moment dat ondergetekende binnenkomt wordt net The Cult’s She Sells Sanctuary gedraaid. De beentjes gaan los, de drank vloeit rijkelijk, er wordt gelachen en gekletst en er komen klassiekers voorbij van o.a. Type O Negative, KISS, Whitesnake en Killing Joke. Op de klanken van Kate Bush’ onsterfelijke Wuthering Heights verken ik op de dansvloer mijn innerlijke bosnimf maar dat blijkt dan alweer het slotnummer te zijn. Is het potdomme al zo laat? Lichtelijk beneveld lopen we naar het ophaalpunt waar we de pendelbus voor onze neus weg zien rijden. Dat wordt een uurtje wachten in de kou. Tegen de tijd dat we in ons hotel aankomen zijn we dan ook serieus aan ons bedje toe.
In het volgende deel van dit feuilleton: Strijkers, toeters, migraine, Quakerhoedjes en grindcore volgens Afrikaans recept….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten