ROADBURN 2023 Dag 1

 

Het is zover, dag 1 is aangebroken! Na een kort nachtje met veel kou en weinig slaap installeer ik me met mijn koffie, ontbijt en nagenoeg lege telefoon bij de speciale camping-laadpaal waar twee heren en een dame in het Engels een gesprek aan het voeren zijn over wat ze de komende dagen allemaal willen zien. Ook ik doe een duit in het zakje. De dame die van Poolse komaf blijkt te zijn gaat op zeker moment haar eigen vriendenclubje weer opzoeken en beide overgebleven heren en ondergetekende zetten het gesprek voort. In het Engels. Om er vervolgens achter te komen dat we alle drie Nederlands zijn. Hilariteit alom. Ach ja, ook dat is Roadburn.

Ik besluit dat het tijd is om vrouwlief (die gisteren nog gewoon moest werken) van het station op te halen en haar de gelegenheid te geven zich op de camping te installeren zodat we ons daarna richting festivalterrein kunnen begeven. Zodra ik echter als eerste uit onze tent stap staat er ineens een meneer voor me die een plopkap onder m’n neus duwt. Er staat een andere meneer met een draaiende camera naast ‘m. Het blijken mensen van Omroep Tilburg. “Hoe gaat het met U?” wil de plopkapmeneer weten. Er volgt iets wat gerust een diepte-interview genoemd zou kunnen worden. Hij wil weten naar welke band ik het meeste uit kijk, wat sowieso mijn favoriete band is, wat ik vind van de toestand van muziek in het algemeen en hoe ik de toekomst van de zwaardere muziekgenres zie en ga zo maar door. Ik beantwoord al zijn vragen uiterst serieus en met verve. Op het uiteindelijke filmpje is mijn hele relaas teruggebracht tot één enkel zinnetje. Ach ja, zo gaat dat in showbizland.

  

Eenmaal op het festivalterrein had het ons op zich best leuk geleken om nog een stukje van het Zwitserse black metal-gezelschap Yrre te bekijken maar bij zaal The Terminal heeft zich inmiddels al een joekel van een rij gevormd dus besluiten we om te doen wat we sowieso al van plan waren namelijk in de Hall of Fame het Italiaanse duo OvO te checken. OvO-frontpersoon Stefania Pedretti heeft dreadlocks tot aan de grond, een stem als een schorre kraai en bespeelt haar zwaar vervormde gitaar met een groot formaat soort van plectrum-achtig ding waarmee ze beurtelings over haar snaren pingelt, schuurt en zaagt, dit alles ondersteund door het werkelijk retestrakke drumwerk van Bruno Dorella. Hun dissonante klereherrie is vreemd aanstekelijk, met momenten verrassend subtiel en vooral een perfecte manier om het festival te beginnen. 

Dan op naar de 013 om Osi & The Jupiter te zien. Ik mag op z’n tijd graag naar country en Americana luisteren, zeker als het een beetje donkere thematiek heeft, en wat ik op de Roadburn-playlist hoorde sprak me erg aan. Nu viel het niet direct mee om er te komen want Roadburn is ook altijd een jaarlijks weerzien met oude bekenden, die we natuurlijk tegenkwamen in de foyer van 013 en ja, dan dient er natuurlijk bijgekletst te worden. Osi & The Jupiter vielen overigens wat tegen. Slecht was het zeker niet maar het bleef allemaal wat vlakjes, iets van een spanningsboog was ver te zoeken.

Dus toen ons maar even op de trap van de main stage geposteerd. De bands die we vandaag echt willen zien staan hier en het Zweedse Burst gaat zo aan z’n set beginnen. Dat schijnt een best wel soort van legendarische band te zijn die in de jaren 90 een paar platen heeft uitgebracht maar ik had er niettemin nog nooit van gehoord. Het is zowaar niet onaardig. Heel competent gemusiceerd, met een sound die ergens tussen metal en post-hardcore in zit, maar vermoedelijk moet je er destijds bij geweest zijn om dit echt ten volle te kunnen waarderen.

Dus na even wat aandacht voor de inwendige mens spoeden we ons richting grote zaal zo dicht mogelijk bij het grote podium. Hier gaat namelijk Julie Christmas zo aan haar set beginnen. Zangeres Julie Christmas is best wel een beetje een begrip in de Roadburn-wereld, m.n. vanwege haar werk met bands als Made Out Of Babies en Battle of Mice alsook het meesterwerk Mariner, een plaat die ze opnam met de Zweedse postmetallers Cult of Luna, en die ze op Roadburn 2018 integraal speelden. Hoewel ze een band om zich heen verzameld heeft waarin ook Cult of Luna-gitarist Johannes Persson aanwezig is wordt er van deze plaat niets gespeeld. Haar setlist is een combinatie van nummers van Battle of Mice, Made Out Of Babies, haar soloplaat The Bad Wife alsook nieuw en (voor mij althans) onbekender werk. En het wordt een meer dan memorabele show. Haar begeleidingsband is ijzersterk, en mevrouw Christmas bevindt zich zichtbaar in een volstrekt eigen headspace als ze aan het performen is. Op zeker moment komt er een schaar tevoorschijn die ze eerst in haar eigen lange lokken en vervolgens in haar met flikkerende lichtjes behangen jurk zet. Tegen het einde van de set biedt ze shotjes Jack Daniels aan haar band aan en aan de voorste rijen publiek, waarop uiteindelijk de hele fles de zaal ingaat. Tijdens dit alles vergeet ze gelukkig niet magistraal te zingen en een ronduit furieuze frontvrouw te zijn. Wat een show! Het eerste hoogtepunt van het festival is een feit.

Als ik dan een nadeel zou moeten noemen van Roadburn is dat het programma zo overweldigend is dat het gewoon onmogelijk is om alles wat interessant is tot je te nemen. Ik had nog best wat meer willen zien van de set van White Boy Scream, het noise-project van de klassiek geschoolde Filipijnse zangeres Micaela Tobin, maar ik merk dat het best lastig is me te focussen op deze tamelijk ontoegankelijke klanken terwijl ik eigenlijk de show van Julie Christmas nog aan het verwerken ben. Ik ga dus uiteindelijk maar terug naar de grote zaal om te wachten op de show van Deafheaven, die hun plaat Sunbather uit 2013 integraal gaan spelen.

Deafheaven is een band die nogal gehaat is in m.n. het puristische black metal-wereldje omdat ze hipster black metal zouden spelen. Tsja, de jongens zien er netjes en fris gekapt uit, hadden het gore lef om hun doorbraakplaat Sunbather in een roze hoes uit te brengen en een sponsordeal met zonnebrillenmerk Ray-Ban is natuurlijk ook niet Tr00 Kvlt. Als je er dus van uit zou gaan dat Deafheaven black metal zou spelen is de weerstand eigenlijk wel te begrijpen. Maar precies daarom begrijp ik het dus ook weer niet, want ik vind persoonlijk dat Deafheaven helemaal geen black metal speelt. Ze zijn er met momenten wel hoorbaar door beïnvloed (blastbeats, krijszang) maar dat maakt het nog geen black metal. Voor mijn gevoel heeft wat Deafheaven doet veel meer raakvlakken met bands als At The Drive-In of Sunny Day Real Estate. Dit is geen muziek die associaties oproept met knisperend gebladerte of duistere rituelen onder een volle maan. Dit is typisch Amerikaanse grotestadsmuziek, en in dat genre is het gewoon erg goed wat ze doen. Ik snap dus niet zo goed waar die blekkies zich druk om maken. Niemand die je verplicht ernaar te luisteren, toch? En dat de jongens thuis tussen alle emo en shoegaze door ook wel eens een plaatje van Mayhem of Darkthrone opzetten (en wellicht wat van die invloed in hun muziek meenemen) dat hoeft volgens mij ook helemaal geen probleem te zijn. Niemand zal Deafheaven ooit met deze bands verwarren.

Maar goed, Deafheaven speelde dus hun plaat Sunbather integraal en dat deden ze gewoon heel erg goed. “Het is net Kensington” schijnt iemand gezegd te hebben de eerste keer dat ze op Roadburn speelden in 2017, en naar aanleiding van deze show maakte iemand op facebook de vergelijking met Coldplay. Ik háát beide bands oprecht en hartgrondig dus ik vind het onzinvergelijkingen. Jazeker, de muziek van Deafheaven is gestroomlijnd en gelikt, en zanger George Clarke hupst en dartelt sierlijk als een hertje over het podium, maar dat hebben we Mick Jagger of David Bowie toch ook nooit kwalijk genomen? Nee, het is duidelijk dat Deafheaven een band is die veel oproept bij mensen maar ik vind het gewoon een hele goeie band en deze show was vet. Zo! Dat er achter me een ietwat benevelde meneer het nodig vindt mijn schouders als drumstel te gebruiken neem ik enige tijd op de koop toe maar zodra hij me iets te gretig beetpakt en een polonaise met me lijkt te willen beginnen voel ik me toch genoodzaakt mijn strengste blik op te zetten en hem vriendelijk doch duidelijk te verzoeken zijn bepotelingen aan mijn adres te staken. Het helpt want hij druipt ietwat bedremmeld af. Dat vind ik dan wel weer een beetje zielig maar komop, een beetje respect voor andermans personal space mag best.

We sloten de dag af met de stampende industriële postpunk van The Soft Moon, het nom de plume van Luis Vasquez die eigenlijk had beloofd zijn laatste plaat Exister integraal te spelen maar in plaats daarvan gewoon een reguliere setlist doet, de rotzak! Nou ja, het maakt de pret er niet minder om want zijn muziek is knoeperhard, opzwepend, uiterst dansbaar en een fijne afsluiter van dag 1. 

 

Het is inmiddels weer aardig afgekoeld en de slaapzakjes die we van de camping hebben gehad helpen daar niet echt tegen, om nog maar te zwijgen van de zwaar snurkende buren aan weerskanten. Een concert van Sunn 0))) is er niets bij. Gelukkig hebben we met locals Jurgen en Anuschka afgesproken dat we morgenochtend bij ze gaan ontbijten.

We hebben ons vandaag grotendeels beperkt tot hoofdlocatie 013. In het volgende deel van ons feuilleton gaan we ook de Spoorzone wat meer betrekken in onze activiteiten en gaan we het o.a. hebben over georganiseerde chaos, keuzestress en het plezier van ontlading.