Het mooiste en beste festival ter wereld is weer ten einde. En het was weer een magistrale editie. Misschien wel de beste ooit. Ik weet dat ik dat ieder jaar zeg maar dit keer is het echt zo. Roadburn-baas Walter Hoeijmakers en zijn team hebben zichzelf overtroffen en dat is een hele prestatie, zeker als men zich bedenkt dat het misschien wel bijna helemaal niet was doorgegaan (waarover later meer).
Traditiegetrouw wordt het festival op de woensdagavond voorafgegaan door The Spark, een pre-party met drie bands. Dus na mezelf eerst te hebben geïnstalleerd op de camping begeef ik me richting centrum om m’n kaartje in te wisselen voor een polsbandje, wat te eten en de tijd in afwachting van de opening van de zaal te overbruggen met een drankje op een terras. En daarna op naar de 013 waar ik de eerste bekenden al tegenkom.
De eerste optredende artiest is Mai Mai Mai, het audio/video-project van de Italiaanse Toni Cutrone. Gehuld in een geel-met-zwart gestreept gewaad neemt hij plaats achter een tafel overladen met apparatuur en brengt daarmee een soort elektronische horrormuziek ten gehore. Sommige van de door hem voortgebrachte bastonen zijn als trillingen door het hele lichaam te voelen en de samples van o.a. enge kinderkoortjes geven het geheel een lekker Midsommar-achtig sfeertje. Ik vind het prachtig maar ik zie ook wat mensen hoofdschuddend rechtsomkeert maken. Het is tekenend voor deze zeer avontuurlijke editie die vantevoren op social media al voor de nodige reuring heeft gezorgd (waarover eveneens later meer).
De tweede band noemt zichzelf The Shits. Dat en het feit dat er een getekende piemel in hun logo zit is al een kleine indicatie van wat ons te wachten staat. De zanger noemt ons zodra hij het podium betreedt al “a bunch of fokkin’ wankers”, maakt rukbewegingen met zijn handen die hij ook regelmatig in zijn broek laat verdwijnen en zegt tussen de nummers door nare dingen als “thank you Belgium”. Nou ja, wat een gemene man zeg! Diverse mensen zijn er erg over te spreken maar het brengt bij mij slechts een onverschillig schouderophalen teweeg. Ik heb de punk al iets te vaak heruitgevonden zien worden om van iets als dit nog heel erg opgewonden te raken.
Nee, dan de laatste band van de avond, Poison Ruïn.
Die brengen het soort gebalde vuisten-muziek waar bands als New Model Army
en Amebix zo goed in zijn, maar dan op hardcore-snelheden. Folky
refreinen en hoge tempo’s zijn m.i. vaak een wat risicovolle combi omdat het
gevaar bestaat dat het ontaardt in platte hoempa maar daar was bij deze band
absoluut geen sprake van. Ondanks de furieuze snelheden weten ze het duistere
gevoel vast te houden. Erg goeie band. Die mogen best een keer terugkomen op
een toekomstige editie.
Na deze lekkere opwarmer begeef ik me richting de camping en kom tot het besef dat je van iemand die hotels gewend is geen tentmens meer kunt maken. Dat is een soort contra-evolutionaire beweging. Het is een wonder dat het me in de bittere kou toch nog lukt een paar uurtjes slaap te pakken. Dat gaan we volgend jaar anders doen.
In het volgende deel van dit feuilleton gaan we het hebben over hipsters, ongevraagde massages en het betere knipwerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten