Eddie van Halen R.I.P.

 

Eddie van Halen is dood.

Gisteren waren mijn wederhelft en ik naar de film. De film in kwestie was Bacurau, een zeer onderhoudende dystopische vertelling uit Brazilië. Een nogal boze film ook, die me deed denken aan andere boze films als Dogville en Antebellum. In m’n hoofd was ik alweer een blogje aan het schrijven.

Maar ja, toen kwamen we thuis, vrouwlief checkt de laatste nieuwtjes en vertelt me dat Eddie van Halen dood is. Da’s toch zo’n moment dat je even alles laat vallen.

Eddie van fuckin’ Halen is dood.

Kleine flashback: Als ventje van 10/11 was ik helemaal bezeten van KISS. De toenmalige vriend van mijn moeder, ook muziekliefhebber met een goed gevulde platenkast, wist me te vertellen dat ie een band had ontdekt die nóg harder waren dan KISS.

Toen ie het me liet horen realiseerde ik dat ze al eens gezien en gehoord had.

Een paar jaar eerder, ik zal een jaar of 8 geweest zijn, was er één of ander muziekprogramma op de Belg met allerlei verschillende soorten artiesten. Ik herinner me in ieder geval Jonathan Richman en Angelo Branduardi. En dus ook een groepje boos kijkende langharige mannen die echt enorm veel herrie maakten maar waarvan ik de naam niet onthouden had:

Ik vond het fascinerend maar helemaal begrijpen deed ik het nog niet. Maar goed, naar nu bleek had ik toen dus naar Van Halen zitten kijken. Ik had zoals gezegd inmiddels KISS ontdekt, Alfred Lagarde's Beton was wekelijks op de radio en zelfs tienerblaadjes als de Hitkrant en Muziek Expres schreven over hardrock. Hardrock was overal, en ik was inmiddels klaar voor Van Halen.

En ja, dat eerste nummer op die verder ook fantastische eerste plaat. Daar valt toch werkelijk he-le-maal niets tegenin te brengen:

De toenmalige vriend van m’n moeder had alle drie de eerste platen gelijk in huis gehaald. De tweede was bijna net zo goed als de eerste. De hoesfoto van David Lee Roth die een luchtsprongetje maakt gevolgd door een foto van diezelfde Roth met z’n pootje in het gips was een komisch hoogtepunt. In muzikaal opzicht slaagde van Halen erin met momenten schaamteloos poppy te zijn zonder ook maar een moment aan power in te leveren. Dit minder bekende nummer is mijn persoonlijke favoriet van deze plaat:

Derde plaat Women and Children First was een beetje vreemd. Een beetje rommelig zelfs. Op nummers als Everybody Wants Some!! was het net alsof de heren maar wat deden. Niet dat dat vervelend was om naar te luisteren maar het voelde nogal als een contrast vergeleken met de ijzeren strakheid van de eerste twee platen. Een fijn mopje kuntrie bleek ook geen probleem voor de heren en ondertussen vonden ze zonder het zelf te weten ook nog eens de speed metal uit:

Wat er door de hoofden van de mannen speelde is me niet bekend maar op Fair Warning hadden de vuist-in-de-lucht-anthems van voorgaande platen grotendeels plaats gemaakt voor grimmiger materiaal. Dit zou de geschiedenis ingaan als de ‘duistere’ Van Halen-plaat. Het feit dat Eddie inmiddels een keyboard had aangeschaft maakte het er in dit geval nog niet luchtiger op, integendeel:

Inmiddels hadden de ruige jaren 80 zich aangediend. Hardrock moest vooral hard zijn en een teveel aan experimenteerdrift werd fronsend bekeken. Van Halen trok zich daar niets van aan en dat werd ze door een zure Aardschok-recensent niet in dank afgenomen:

(de band waar de recensent in de laatste zin naar verwijst is de destijds erg populaire Nederlandstalige hardrockband Vandale)

Ik moet eerlijk zeggen dat Diver Down me destijds ook wat boven de spreekwoordelijke pet ging maar slecht is ie zeker niet. Wisselvallig en eigenaardig, dat wel, maar er staan ook een paar erg toffe dingen op. Sterker nog, dit is één van mijn favoriete Van Halen-nummers ever:

Kun je na twee jaar afwezigheid spreken van een come-back? Zoja, dan was er met 1984 sprake van een glorieuze wat mij betreft. Al-leen maar goeie nummers! Eddie had ontdekt dat ie z’n keyboard ook voor lichtvoetiger materiaal kon gebruiken. Ja, het is allemaal rete-commercieel maar Jump staat zeker in m’n Top 10 van favoriete Van Halen-nummers:

Ergens tussendoor zou Eddie natuurlijk nog een solo inspelen op Beat It van Michael Jackson. Ik ben nooit een Michael Jackson-fan geworden maar dit rock-uitstapje van ‘m (veel artiesten uit de pop- en disco-hoek deden dat toen, wellicht schrijf ik daar nog eens een blogje over) kon ik erg waarderen. En die solo is natuurlijk goud!-

…en toen zou David Lee Roth Van Halen verlaten. Ik heb Van Halen tot mijn spijt nooit live gezien. David Lee Roth wel, met Steve Vai op gitaar. Ook een prima gitarist natuurlijk, maar vergeleken bij Eddie meer een kille techneut. Ik claim niet dat ik ‘verstand’ heb van gitaarspelen (ik ben zelf nooit veel verder gekomen dan House Of The Rising Sun, Yellow Submarine en hier een daar een KISS-deuntje) maar in tegenstelling tot veel van de mensen die in zijn voetspoor traden was de eigen stijl van Eddie van Halen precies dat: Een stijl. Een manier van spelen die hij zelf ontwikkeld had. En waar de spelvreugde vanaf spatte. Althans, dan meende ik toch te horen. Het was geen gimmick of trucje, zoals dat bij veel van zijn volgelingen helaas wel het geval is.

Maar anwyay, ik dwaal af. Roth zou vervangen worden door Sammy Hagar, die ik al kende als solo-artiest en als zanger van Montrose. Dat was toch wel even heel andere koek. Mijn goede vriend Lampie en ik waren razendbenieuwd hoe Van Halen in de nieuwe samenstelling het er vanaf zou brengen en togen op een doordeweekse middag naar de MU2000 in Middelburg. We werden aangenaam verrast. Sammy Hagar was een heel ander soort zanger maar de sound was nog steeds herkenbaar Van Halen:

Opvolger OU812 werd heel vaak gedraaid in De Vrijbuiter te Goes. Ik zat er altijd een beetje op te mopperen. Dit was toch potdomme geen hardrock? Achteraf gezien had ik ongelijk. Het is inderdaad een popplaat maar wel een hele goeie die ook van begin tot eind bij me is blijven hangen:

Opvolger For Unlawful Carnal Knowledge kon me echter totaal niet bekoren en Balance, de plaat die daarna kwam ben ik zelfs helemaal vergeten. Extreme-zanger Gary Cherone zou nog even een blauwe maandag deel van de band uitmaken en wat ik me daar nog van kan herinneren is dat ik dat geen strak plan vond.

Lang verhaal kort: Ik verloor Van Halen uit het oog. Maar die oude platen ben ik altijd blijven draaien.

Dus ja, er is nu van alles aan de hand in de wereld. Corona natuurlijk. En Trump die ziek is. En straks waarschijnlijk weer verkozen wordt als president. Of niet. En Rutte die straks weer een persconferentie gaat geven over maatregelen die versoepeld gaan worden. Of niet. Een gynaecoloog die iets te scheutig was met z’n zaadjes. Wit-Rusland. Famke-Louise. De horeca. Akwasi. Grapperhaus. Poetin…

Maar het is allemaal niet belangrijk. Want Eddie van Halen is dood. En iedereen (ja, ie-de-reen!) houdt van Van Halen. En daarom is de wereld sinds gisteren een stukje minder leuk geworden.