Naast concertjes is het bezoeken van platenbeurzen één van de dingen die ik momenteel wel het meeste mis. Niet dat ze niet gehouden worden maar het zijn er natuurlijk wel een stuk minder en het komt met mijn werk ook niet altijd goed uit. Ik zoek daarom tegenwoordig mijn heil nogal eens online, en één van de online winkeltjes die ik het meest bezoek is Variaworld. Hierbij een klein overzicht van de meest recente vangst.
Als ik wat meer moderne grensgevallen als The Pine Box Boys,
Those Poor Bastards, Hank III en Orville Peck even niet meereken heb ik niet
heel veel country in de kast staan. Zo uit m’n blote hoofd Gram Parsons, Willie
Nelson, Johnny Cash en dan houdt ’t volgens mij al een eind op, tenzij iemand vindt dat
Roots/Americana als Neil Young of The Band er ook onder gerekend mag worden. Anyway,
met de geliktere varianten van het genre heb ik sowieso niets, muziek moet voor
mij een groezelig randje hebben. Townes van Zandt ontbrak nog in de verzameling.
O wat een mooie plaat is dit toch!. Sommigen van jullie zullen wellicht
bekend zijn met het onwaarschijnlijke hitje dat van deze plaat afkomstig is,
een versie van Tim Buckley’s Song To The Siren gezongen door Elizabeth Frazer (Cocteau
Twins). De plaat in z’n geheel is ronduit magistrale droeftoeterpop.
Wat valt er te zeggen over vleermuiskoningin Siouxsie? Het
najaar is gearriveerd, dat vraagt om bijpassende ijskoude muziek. Ik hou d’r van.
Met deze vondst was ik erg blij, de samenwerking tussen crooner/avantgardist
Scott Walker en drone-grootheden Sunn 0))). Toegankelijk is anders maar zoals
ik in m’n blogje over popmuziek al opmerkte, dat is precies waar ik momenteel
een beetje naar op zoek ben.
De Blue Öyster Cult-verzameling begint aardig compleet te
raken. Hun jaren 80-output kan mij ook erg bekoren, al is het wel een stuk
beschaafder dan hun werk uit de jaren 70.
Het kan aan mij liggen maar ik kom zelden iets van Amon Düül II tegen op beurzen. Jammer want ik ben erg gecharmeerd van dit eigenaardige bandje en het al even eigenaardige hoekje waar het uit afkomstig is, het genre dat wel eens wordt aangeduid als Krautrock. Can en Tangerine Dream bevonden zich al in de collectie, nu dus ook Amon Düül II.
Het is me een raadsel waarom ik nog niets van Billy Idol in
de kast had staan want ik vind zijn muziek al best lang erg tof.
En dat deze proto-rammelpunkklassieker nog ontbrak in de
collectie is eigenlijk ook wel een schande. Nu valt er muzikaal-inhoudelijk best
één en ander op aan te merken, het schijnt dat de mannen van KISS wel eens
kwamen buurten in de oefenruimte maar die klinken hiermee vergeleken bijna als
Dream Theater. The New York Dolls klinken als The Rolling Stones met een zware verkoudheid maar da’s eigenlijk precies wat er gaaf aan is.
Ik heb echt nog te weinig Iggy in de kast staan. Ik vond dit
vroeger een mindere plaat maar ik sta tegenwoordig een stuk toleranter tegenover
muziek met rare synthesizerbliepjes. Ik vind de gedateerd aandoende productie
nu wel een soort van pluspunt eigenlijk.
Hawkwind daarentegen is bovengemiddeld vertegenwoordigd in
de collectie maar goed, die hebben dan weer zoveel uitgebracht dat je nooit
uitverzameld raakt.
Ook de Dead Kennedys kom ik zelden tegen op beurzen e.d.
Logisch ook, want wie doet dat nou weg? Anyway, toch deze erg fijne EP
gevonden.
Goed, ze zijn inmiddels ingevoerd op Rate Your Music en Discogs alsook bij deze beblogd. De volgende stap is allemaal op z’n minst één draaibeurtje alvorens hun plekje in de kast te krijgen, natuurlijk in de volgorde waarop ik ze besteld en ook hier beschreven heb (verder ben ik niet dwangmatig hoor, nee heus niet!) en aangezien ik ook te maken heb met zaken als werk, gezin en huishouden ben ik daar nog wel even zoet mee.
Ik zou zo zeggen, tot over een tijdje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten