6 januari: Heilung + Lili Refrain, 013
Tilburg
We startten concertjaar 2023 voortvarend met Heilung, die ik al eens eerder had gezien op Roadburn 2019. Ik had er toen helemaal niet zulke hoge verwachtingen van, had ze een beetje ingeschat als Wardruna-wannabees maar ik was verrast over hoe gaaf ik het live eigenlijk vond. Ze geven duidelijk een eigen draai aan het zogenaamde pagan folk-genre en gaan net iets verder in het ritualistische gedeelte dan de meeste van hun stijlgenoten in dit inmiddels wat overbevolkte hoekje. Ik heb er inmiddels zelfs twee plaatjes van in de kast staan, die ik echter zelden tot nooit draai. Heilung’s combi van stampende folk en ritualistische performance-art komt pas tot z’n recht als je het zelf ziet, beleeft en ondergaat. Nee, een musical is het zeker niet maar er wordt met behulp van zang, dans en aankleding wel een soort verhaal verteld. En dat een deel van het publiek zich ook in dierenhuiden en allerhande Viking-parafernalia hult doet ook wel iets met de totaalbeleving (“hoe zou het met Kovacs zijn?” vroeg vrouwlief toen we een mevrouw met berenmuts op het hoofd passeerden). Het is natuurlijk makkelijk om er schamper over te doen (en dat gebeurde ook gelijk toen ik er iets over op facebook postte) maar ik heb genoten van deze buitengewoon bezwerende, opzwepende in een apotheose van totale gekte culminerende show.
Ook een eervolle vermelding voor openingsact Lili Refrain. Dit sympathieke Italiaanse bosheksje zette met behulp van wat rudimentair instrumentarium en een loopstation een zeer aanstekelijke set neer. Ik ben fan!
25 Februari: Complexity Fest, Patronaat
Haarlem
In december kregen vrouwlief en ondergetekende van de Sinterkestpersoon (ja, wij vieren thuis Sinterkerst) een kaartje voor Complexity Fest, een hartstikke leuk festivalletje in Haarlem gewijd aan (zoals de naam al aangeeft) ‘moelijke’ muziek. De voornaamste reden voor dit kadootje was de aanwezigheid van de bands Neptunian Maximalism en Kayo Dot. Dat waren achteraf bezien niet eens de beste bands op de bill. Kayo Dot bleek zelfs een behoorlijk zware dobber. Ze speelden integraal Choirs Of The Eye, hun debuut uit 2003. Dat is niet de meest toegankelijke plaat die ooit gemaakt is, en nauwelijks te vergelijken met de complexe maar zoetgevooisde art-rock die ze tegenwoordig maken. Eerlijk is eerlijk, live was het met al zijn meanderende improvisaties gewoon niet om door te komen. Jammer maar helaas. Openingsact Oats deed het wat dat betreft een stuk beter. De gemiddelde leeftijd van deze band is volgens mij nog geen 20 maar wat een energie en wat een strakheid! Ook erg genietbaar was Iron Jinn, de gloedjenieuwe band van gitarist Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley) met hun ambachtelijke psychedelische classic rock. Tribulation en Author & Punisher hebben we al vaker gezien en die leverden degelijke sets af. Het als black metal-band uitgedoste tweetal Zetra was zelfs op dit festival een vreemde eend in de bijt met hun mierzoete edoch aanstekelijke synthpop. Het absolute hoogtepunt was echter het Franse Birds In Row met hun werkelijk knoeperharde en furieuze post-hardcore. Oef! Wat een retestrakke band is dit. Het was ook gelijk het hoogtepunt van dit sympathieke kleine festivalletje. Het gabberfeestje dat Klakmatrak in de kleine zaal bouwde lieten we dan ook aan ons voorbij gaan, niet alleen omdat er niets meer over Birds In Row heen zou gaan maar ook omdat onze benen en voeten niet meer wilden. Dat wordt straks nog wat, vijf dagen Roadburn…
11 Maart: Terneuzen On Fire, Podium In Terneuzen Terneuzen (duh!)
Wat een leuk festivalletje is dit in de Terneuzense popzaal Podium In Terneuzen. Naast het hoofdpodium voor de bands-met-drumstel had men in de andere hoek van de zaal een kleiner podium neergezet voor het meer elektronisch georiënteerde beukwerk. Ik heb geen slechte band gezien maar bij de laatste vier kwam het voor mij pas echt op gang. Het geluid bij de lekker boze industrial van het Zeeuwse Designer Violence was af en toe wat dunnetjes maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de intense, naar performance art neigende presentatie van de dames. Toffe band. Gelijk maar de CD gekocht (met de geniale titel We Gave Peace a Chance). Peter Speedrock van Elderen zag ik iets meer dan een half jaar geleden nog met Fire Horse en nu stond ie hier weer met wat anders. In hoeveel bands speelt die man eigenlijk? Nou ja, ‘t is wel iedere keer goed, ook de aanstekelijke garage-hardrock van dit Tankzilla. De donkere techno van BHPL bleek een eveneens erg aanstekelijke combi van een headbangende Bart Jan (wie kent ‘m niet?) en een gruntende meneer die af en toe op een olievat stond the hengsten. Lekker hoor. En dan ALKERDEEL, wat moet men daarover zeggen? Op de laatste Roadburn had ik ze gemist omdat ik heel erg graag Green Lung wilde zien dus ik was blij met deze herkansing want vuiger, smeriger en zompiger wordt black metal simpelweg niet. Kolere, wat is deze muziek vies. Een zeer overtuigende afsluiter, en dat met een invalzanger. Al met al een topavond gehad. Laten we hopen dat dit festival een blijvertje is.
7 April: Stockholm Symphony Orchestra plays The Empire Strikes Back, Waterfront Stockholm
In april togen we met heel het gezin een weekje naar Stockholm, en op zoek naar leuke dingen om te doen stuitten we op een affiche van dit. Science Fiction in het algemeen en Star Wars in het bijzonder speelt op de een of andere manier een bijzondere rol in ons huishouden dus dit was een no-brainer. De zaal bleek niet heel makkelijk te vinden. Nadat de navigatie ons half Stockholm had doorgestuurd kwamen we net op tijd aan in de zaal, waar het zaalpersoneel ons verwelkomde in Star Wars-kostuums. Het Stockholm Symphony Orchestra ging dus live de soundtrack verzorgen bij The Empire Strikes Back. Den gehele film dus, inclusief stiltes en dialogen. Het orkest begon gelijk al met het thema van Universal Pictures, en een vreemde ontroering maakte zich van mij meester. Natuurlijk, filmmuziek heeft doorgaans een ondersteunend karakter dus als het al kunst mag heten dan valt het waarschijnlijk onder de noemer toegepaste kunst maar verdomd, wat zit het allemaal goed in elkaar en wat is het met momenten wonderschoon. Heel gaaf om dit eens meegemaakt te hebben. En ook wil ik nog vermelden dat we ons weekje Stockholm hebben afgesloten met een bezoekje aan het ABBA-museum (wat ook erg de moeite waard was maar natuurlijk geen concert).
19 - 23 april: Roadburn, 013 Tilburg
Jaja, ik ben zoals ieder jaar weer op muzikale bedevaartstocht geweest maar daar heb ik hier, hier, hier, hier en hier al uitgebreid over geschreven.
16 juni: Swans, Tivoli Utrecht
Vol goede moed begaven vrouwlief, vriend Frank en ondergetekende zich richting Utrecht voor een zittend concert van Swans in Hertz, een zaaltje in het Utrechtse Tivoli. Dat ik m’n oordopjes was vergeten leek me niet zo’n probleem. Zoals gezegd, het was immers een zittend concert dus Michael Gira (hij is Swans) zou vandaag vast z’n folky, ingetogen kant verkennen zoals op zijn soloplaten of zijn werk met Angels Of Light. Dacht ik. Nou, niet dus. Dit was mijn vierde keer Swans en dit was zondermeer de hardste, meest uitzinnige show van ze die ik tot nu toe gezien heb. Vanaf opener The Beggar wordt de toon langzaam maar zeker gezet. De muziek van Swans wordt wel eens aangeduid als post-punk of noise rock maar iedere poging om de sound van Swans te categoriseren is in feite zinloos. Van een rock-idioom is niet of nauwelijks sprake. Wat Swans brengt is pure existentiële en auditieve horror, met de woest gesticulerende dirigent Michael Gira als dreigend middelpunt. Gezeten op een stoel lijkt hij op de een of andere manier nog intimiderender dan tijdens de staande shows die ik van ze gezien heb. Het was apocalyptisch, groots en heel, echt heel erg hard. Eén van de shows van het jaar wat mij betreft. En ik ga echt nooit meer zonder oordopjes de deur uit.
16 augustus: Converge + Dying Fetus + Archspire, 013 Tilburg
Vriend Frank en ondergetekende werden door wat oude bekenden gevraagd om mee te doen aan een metalquiz in 013. Nou, dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen dus wij 29 juni naar Tilburg. En nee, ik schep niet graag op maar het hoeft geen betoog dat we dit met al onze jaren metal-ervaring natuurlijk grandioos wonnen. Het concertkaartje naar keuze werd Converge, één van de weinig hedendaagse hardcore-bands waarvan ik mezelf fan durf te noemen. Maar eerst mocht het Canadese Archspire de boel opwarmen. Normaal gesproken ben ik niet zo van de ‘lollige’ bands, en lolbroeken zijn deze heren zeker. Er kwam zelfs een heuse Twister-mat aan te pas. De bruuskheid van hun death metal gecombineerd met onwaarschijnlijk strak spel dwong echter zeker bewondering af. Eveneens death metal was Dying Fetus, van het soort dat mij persoonlijk altijd een beetje Siberisch heeft gelaten, al werd er zeker een solide set neergezet. De band waar het voor mij allemaal om draaide was echter Converge, die eigenlijk alleen de heftigheid van hun muziek gemeen hebben met de voorgaande bands. Hun brute hardcore klinkt op het eerste gehoor chaotisch maar is dat niet, en op de één of andere manier zit er ook nog eens een behoorlijk emotionele lading in. Althans, dat meen ik er in te horen, en het gekwelde hoofd van de graatmagere, in een veel te grote slobberbloes gehulde frontman Jacob Bannon doet niets om die indruk te ontkrachten. Er werd gelukkig lekker veel gespeeld van mijn favoriete platen Jane Doe en You Fail Me. Fenomenale show van een fenomenale band!
2 september: Roosendaal Open Air, The Loods Roosendaal
Roosendaal Open Air is wat mij betreft één van de leukste lokale festivalletjes. Ik ga er nu inmiddels al weer een paar jaar heen en heb er zelf ook ooit wel eens gestaan met een bandje. Een beetje met de mannen bier drinken en naar metal luisteren, wat is er nou leuker dan dat? Beste band van de dag was voor mij het Britse Hellripper. Ik weet niet wat het is, Britten hebben een heel specifieke manier van herrie bedrijven. Rauw, primitief, gruizig en ietwat onvast maar toch vreemd catchy. Denk Venom, Amebix, Discharge, dat werk. Hellripper hoort voor mij ook in dit hoekje thuis. Ik vond ze dusdanig tof dat ik gewoon weer eens ouderwets de pit ingedoken ben. Dat doe ik niet zo heel vaak meer maar een mens moet af en toe z’n reserves laten varen, nietwaar? Wat je noemt een uitputtende topdag. Ik heb nu al zin in volgend jaar.
7 september: Future Islands, Maassilo Rotterdam
Vrouwlief en ik wilden Future Islands al heel lang live zien. Het was ook ooit bijna zover, volgens mij hadden we zelfs al kaartjes, maar iets gooide roet in het spreekwoordelijke eten. Werk? Corona? Ik weet het niet meer maar dit was onze herkansing. Dat parkeren bij de Maassilo een onmogelijke opgave is waren we even vergeten dus nadat we de halve stad hadden doorkruist op zoek naar een parkeerplaats kwamen we zowaar redelijk op tijd aan. Daar wachtte ons de volgende hobbel. Bij de bar werd ons te verstaan gegeven dat we muntjes nodig hadden, dus voegden we ons in de gangen van dit oude fabriekspand bij de andere verdwaasden die zich zichtbaar ook afvroegen waar je die krengen in vredesnaam moest halen. Enfin, dat lukte uiteindelijk dus konden we ons precies op tijd met onze drankjes in de zaal positioneren voor het grote gebeuren. En groots was het. Naast het melancholieke randje aan hun synthpop is het geheime wapen van Future Islands vooral frontman Samuel T. Herring, die naast een fijne snik in zijn stem ook beschikt over een podiumpresentatie waar menig hardcore-zanger een puntje aan kan zuigen. Hopsend, springend, dramatisch gesticulerend en zijn benen hoog opgooiend gebruikt hij vrijwel iedere centimeter van het podium, zich hierbij bedienend van een ietwat intimiderende oogopslag en hier en daar zelfs een incidentele death grunt. Dhr. Herring is eigenlijk zo aanwezig op het podium dat je bijna zou vergeten dat er ondertussen toch echt hele mooie muziek gemaakt wordt.
9 september: ’t Beest Brult, ´t Beest Goes
Eigenlijk zouden we vandaag naar Baroeg Open Air gaan maar vrouwlief had wat onder de leden dus besloten we onze kaartjes maar op Ticketswap te zetten. Ik had natuurlijk best alleen kunnen gaan maar stiekem vond ik het niet heel erg. De seizoensopener van onze eigen plaatselijke poptempel is altijd een goede gelegenheid om wat bij te kletsen met vrienden en bekenden en bovendien is er ook een klein platenmarktje. Dus na daar wat spul gescoord te hebben (van o.a. Lou Reed, Iggy Pop en de totaal vergeten en obscure noiserock-band Happy Flowers) was het tijd om te bieren en bandjes te kijken. Er stond van alles wat. De eenmans-garagerock van Dead Elvis & His One Man Grave was platvloers op precies de goeie manier. Het Thoolse en piepjonge Grainbait speelde het soort oubollige bluesrock dat vrouwlief altijd liefkozend ‘ribbroekenrock’ noemt. Prima bandje verder hoor, al vraag ik me wel af hoe die blagen er dan bij komen om dit soort muziek te gaan maken. Teveel in de platencollectie van pa gegrasduind zeker? Ach ja, niks mis mee, dat deed ik vroeger ook. De band waar het vandaag echter vooral om draaide was het Kapelse Grote Geelstaart. Ik was hier erg benieuwd naar. Niet alleen omdat de zoon en wat neefjes van een goede vriend er in spelen maar ook omdat er nogal een buzz over ze gaande is in de wandelgangen. Het zou hier een bijzonder bandje betreffen. En dat bleek inderdaad het geval. Gehuld in witte overhemden en stropdassen bracht dit jonge gezelschap een uitzinnige, hysterische maar vooral strak gespeelde combi van mathrock, postpunk en nog een handvol van die onduidelijke genre-aanduidingen. Laten we het er maar op houden dat hun drukke stuitermuziek erg interessant is voor mensen die (laten we zeggen) black midi, King Gizzard & The Lizard Wizard of Nomeansno een warm hart toedragen. Naar ik me heb laten vertellen gaan de mannen in het nieuwe jaar op allemaal verschillende plekken in het land studeren. Laten we hopen dat dit ze er niet van gaat weerhouden om samen muziek te blijven maken. Dat zou zonde zijn van dit eigenzinnige bandje. Afsluiter van de dag was het lekker platvloerse dansfeestje van het Antwerpse Bokorov Bokorov. ’t Beest-seizoen is op een geslaagde manier geopend.
9 Oktober: David Eugene Edwards, De Spot Middelburg
12 oktober: Maiden uniteD 1980, ’t Beest Goes
Eigenlijk ben ik niet zo van de tribute-bands maar als originele Iron Maiden-gitarist Dennis Stratton deel uitmaakt van de line-up is het mijns insziens toch interessant genoeg om even een kijkje te nemen. Dat ze de eerste plaat (de enige waar Stratton op meespeelt) integraal gingen spelen was me reeds ter ore gekomen. De memo dat het een volledig akoestische show zou worden is even langs me heen gegaan. Op zang hadden ze Dougie White, iemand die zowel bij Rainbow als Michael Schenker gespeeld heeft en wel wat kan dus. Iron Maiden-baas Steve Harris heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat bands als Jethro Tull en Wishbone Ash tot zijn grootste invloeden behoren. En zo klonken de bewerkingen van het Iron Maiden-repertoire nu ook, als de meer folky momenten van Jethro Tull en Wishbone Ash. Met hier en daar wat vleugjes Moody Blues en ouwe Genesis. Grappig. Sommige interpretaties van het Maiden-werk waren zeker genietbaar. Prowler werd gezongen door Dennis Stratton zelf en die bleek zowaar over een aangenaam stemgeluid te beschikken. Ook leuk was de bamboleo-versie van Sanctuary en de vrolijke Ierse jig die ze van Transylvania hadden gemaakt. Minder te spreken was ik over hun bewerking van Phantom Of The Opera, zo´n beetje mijn favoriete Maiden-nummer maar met deze slome keutelbewerking kon ik persoonlijk niet veel. Vervolgens waagden ze zich nog aan later Maiden-werk, wat natuurlijk hartstikke leuk was al vroeg ik me wel af wat dan de meerwaarde van Dennis Stratton nog was, die daar immers helegaar niets meer mee te maken heeft gehad. Ach, wat maakt het ook uit? Het was een drukbezochte donderdagavond, kennelijk zit de liefde voor Maiden bij veel mensen diep en dat is een fijne constatering.
4 November: Årabrot + Jaye Jayle + Karin Park , Stroomhuis Eindhoven
Fijn dat ze nog bestaan, zaaltjes als Het Stroomhuis. Ze worden immers steeds zeldzamer, dit soort lekker krakkemikkige oude punktenten. We zijn hier vanavond voor het Noorse Årabrot, een bandje waar vrouwlief en ondergetekende erg gecharmeerd van zijn en wiens laatste werkje Of Darkness and Light veel gedraaid wordt hier in huis. De avond word geopend door Karin Park (tevens in hoofdact Årabrot) met een mooie maar m.i. wel ietwat te korte set sfeervolle en duistere electronica. Gelijk gevolgd door Jaye Jayle, het alias van de Amerikaanse singer-songwriter Evan Patterson. Zijn sombere en zwaar dronende mompelcore is op plaat erg mooi maar eerlijk gezegd kan het vanavond m’n aandacht niet echt vasthouden. Waarschijnlijk was ik gewoon ongeduldig voor hoofdact Årabrot, bestaande uit frontman Kjetil Nernes, zijn echtgenote Karin Park en een anonieme huurling op drums. Boven het podium hangt een groot, lichtgevend kruis en beide echtelieden hebben zich gehuld in outfits die ergens het midden houden tussen glamrock en pastorale kledij. Yep, we zijn hier aanwezig bij een soort veredelde kerkdienst en de muzikale omlijsting hierbij is een opzwepende en unieke mix van (post-)punk, noise, metal en gospel. Ofzoiets. Het geluid stond wel ietwat eigenaardig afgesteld. Zodra frontman Kjetil zijn pedaal intrapte verzoop de zang in een ondoordringbare geluidsbrij – dat soort grappen. Het mocht de pret echter niet drukken. Toen we Het Stroomhuis weer verlieten was dat met een brede glimlach op onze gezichten. Daar kon zelfs het ontluisterende beeld van het grote aantal daklozen dat in de nabijgelegen parkeergarage bivakkeerde niets aan veranderen.
10 november: Montis, Goudsmit & Directie, ’t Beest Goes
Organist Frank Montis, gitarist Anton Goudsmit en drummer Cyril Directie behoren tot het spreekwoordelijke neusje van de zalm van de Nederlandse jazz-scene. Dat weet ik van mijn zwager die lange tijd hun geluid heeft gedaan. Als ze dan een showtje komen doen bij het plaatselijke poppodium komen moet dat natuurlijk wel even gezien worden. Goed, jazz dus. Of nou ja, officieel heet dit jazz maar wat ikzelf vooral hoorde was vet groovende funk, en dan van het soort zoals dat vroeger in New Orleans werd gemaakt door artiesten als The Meters en Dr. John. Naast eigen materiaal werd er druk geciteerd uit werk van o.a. The Beatles, Stevie Wonder en Ray Charles en er werd zelfs ergens een koppeling gemaakt tussen John Coltrane’s Giant Steps en Rod Stewart’s Do Ya Think I’m Sexy. Best gewaagd eigenlijk. Het geheel werd kundig aan elkaar gebabbeld door drummer en ADHD-er Cyril Directie die er zowaar in slaagde het grotendeels oudere en zittende publiek aan het klappen en zelfs heel voorzichtig aan het dansen te krijgen. Al met al een zeer geslaagd avondje muzikantenmuziek.
19 november: Perturbator + Carpenter Brut + Ho99o9, 013 Tilburg
De rode draad vanavond is Horror. Sterker nog, de eerste band heet gewoon zo. Ja, je schrijft het als Ho99o9 maar dat spreek je dus uit als Horror. Hun punkerige hiphop is lekker lomp en klinkt als een wat viezig amalgaam van Urban Dance Squad en The Prodigy. Op zich een prima opener al contrasteert het nogal met de wat meer verfijnde klanken die zullen volgen. Carpenter Brut had ik vanwege het relatief hoge handjes-in-de-lucht-gehalte van hun muziek als headliner ingeschat maar die stonden dus als tweede op de bill. Geeft verder niks, hun combi van techno-beats en filmmuziek met een vleugje heavy metal was wederom ijzersterk en gewoontegetrouw werd er afgesloten met een massaal meegezongen versie van Michael Sembello’s 80’s-klassieker Maniac. Wel vroeg ik me af hoe de meer duistere en onvriendelijke klanken van Perturbator het zouden doen na al dit feestgedruis. Een deel van het publiek zag ik inderdaad vertrekken na Carpenter Brut maar dat was their loss, om het eens op zijn Engels te zeggen. Op zijn laatste langspeler Lustful Sacraments (uit 2021 alweer) heeft James Kent a.k.a. Pertubator het kille stampwerk deels ingeruild voor meer etherische postpunk- en new wave-achtige klanken. En dat is ook de kant die hij en zijn drummer vandaag verkennen. Toen we ze een paar jaar geleden in de kleine zaal van 013 zagen was het nog vooral beuken. De set van vandaag was spannend, afwisselend, gelaagd en met momenten werkelijk wonderschoon. Zondermeer één van de shows van het jaar.
1 december: Smudged & Staatseinde, ’t Beest Goes
Over het Rotterdamse Smudged is momenteel nogal wat te doen. Ze zouden op onnavolgbare wijze krautrock, noise-punk, elektro-pop en techno combineren. En dan verven ze ook nog eens hun gezichten groen en dragen ze Victoriaanse pruiken. Maken ze de hype waar? Ach, het is zeker een leuke band. De muziek zou ik eigenlijk gewoon als garagerock willen definiëren. Met drums uit een doosje dus vooruit, met dance-invloeden dan. Behalve op de momenten dat zanger en spring-in-‘t-veld Bart Hoogvliet achter de drums plaatsneemt, dan is het ineens gewoon weer garagerock. Het wordt allemaal lekker energiek en brutaal gebracht. Het doet me eigenlijk wel een beetje aan Aux Raus denken. Kent iemand dat nog? Kan iemand er nog een liedje van reproduceren? Nee, precies. Niettemin, een heel goeie festival-act denk ik. Dit soort stuitermuziek komt het best tot z’n recht bij een kolkende mensenmassa die al een paar biertjes achter de kiezen heeft. Maar ach, daar kwam ik ook eigenlijk helemaal niet voor. Het ging mij het voorprogramma, het Utrechtse duo Staatseinde. De twee heren hadden zich met hun keyboards en andere apparatuur voor het podium geposteerd. Met hun Star Trek-achtige outfits, het matje met snor en jaren ’80-bril van de zanger en hun overduidelijk aan Kraftwerk en DAF referende stamp-electro had het alles in zich om te verworden tot platte en flauwe retro. Maar dat gebeurde niet. Staatseinde heeft gewoon echt goeie nummers, brengt hun Neue Niederländische Welle met een lekker rauw punkrandje en ondanks de hoge dansbaarheidsfactor is het echt niet allemaal één en al vrolijkheid. Songtitels als Grauw en Wir Sind Allein zeggen wat dat betreft genoeg. Kort samengevat: Eén van de leukere Nederlandse bands van dit moment, met een prima naprogramma.
2 december: Descartes a Kant, Ancienne Belgique Brussel
Een goede vriend attendeerde vrouwlief op dit opmerkelijke Mexicaanse bandje en enig online speurwerk leerde dat ze in de buurt speelden. We besloten er gelijk maar een cultureel dagje van te maken. In Brussel was immers ook de tentoonstelling Tim Burton’s Labyrinth gaande. We waren jaren geleden in Genk al naar eens naar de expositie The World of Tim Burton geweest, en sindsdien hangt er een groot schilderij van hem boven ons bankstel (een reproductie overigens). We hebben dus wel iets met de man en zijn werk. Waar genoemde expositie vooral ging over zijn kunst richtte deze tentoonstelling zich vooral op Tim Burton de filmmaker en schrijver. Het was eigenlijk een soort reis langs diverse kamers die allemaal respectievelijk inzoomden op bepaalde aspecten en terugkerende thema’s en archetypen in ’s mans film- en schrijfwerk. Zeer de moeite waard, met veel mogelijkheden tot het schieten van leuke plaatjes (wat we natuurlijk ook hebben gedaan), maar niet zo indrukwekkend als die expositie van een paar jaar geleden.
Toen moesten we nog iets aan de inwendige mens doen natuurlijk. Onze spontane ingeving om iets te gaan eten in een klein restaurantje genaamd La Plume bleek een goeie (mocht je nog eens naar Ancienne Belgique gaan, dit restaurantje is vlakbij en bij deze van harte aanbevolen) dus vervolgens op naar Ancienne Belgique. Nu is dat nogal een complex met meerdere zalen dus het duurde even voor we het juiste zaaltje hadden gevonden. Descartes a Kant bleek dus te spelen in de Witloof Bar, oftewel de kelder. Erg druk was het niet en dat is jammer, dit bandje verdient m.i. best wat meer aandacht. De pauze-DJ zette gelijk al een toepasselijk sfeertje neer door klassieke elektronica te draaien van artiesten als Mort Garson en Jean-Jacques Perrey. Dat sloot mooi aan bij het retro-futuristische concept van Descartes a Kant, een band bestaande uit twee dames, twee heren, allemaal in identieke overalls, en als vijfde bandlid een computer uit het Chriet Titulaer-tijdperk. Uit de bandnaam valt al af te leiden dat het hier een filosofisch ingesteld gezelschap betreft. Hun laatste plaat After Destruction wil ons van alles vertellen over zaken als zaken als depressie, sociaal isolement en de ongemakken van een hyper-individualistische samenleving. Zware thematiek dus maar rockend gebracht. In muzikaal opzicht komt dit neer op een combinatie van de hoekigheid van Devo met de gespierde riffs van Queens Of The Stone Age. Ik moest persoonlijk zelfs een beetje denken aan 70's weirdo progrockbands als Max Webster en Crack the Sky maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen. Anyway, da’s dan alleen nog op plaat. Live komt daar dan nog een lekker rauw punkrandje bij. Vooral frontvrouw Sandrushka Petrova heeft een ronduit venijnige uitstraling en springt op zeker moment tussen het publiek om daar op de grond te gaan liggen kronkelen en rollebollen. Een zeer memorabel concert, maar hoewel ik het ze van harte gun acht ik de kans klein dat deze band ooit groot wordt. Daar zijn ze gewoon een beetje te raar voor ben ik bang.
Goed, dat was dus concertjaar 2023 in een notedop. Nou ja, niet helemaal want aanstaande vrijdag is er nog een leuk new wave-kerstbal in ’t Beest met de Belgische new wave-tributeband Wegsfeer maar dat beschouw ik meer als een feestje dan als een heus concert.
De plannen voor 2024 zijn vooralsnog bescheiden. Natúúrlijk is het kaartje voor Roadburn al in de pocket. Daar staan in ieder geval al gave dingen als Khanate, Lankum, HEALTH, Richard Dawson en Blood Incantation en nog veel meer dus daar verheug ik me nu al op. En we hebben kaartjes voor Mr. Bungle met special guests Oxbow en Spotlights. Over Judas Priest in de AFAS moeten we nog even nadenken.
Wellicht dat ik het in een volgend blogje over de beste platen van 2023 ga hebben, en andere culturele highlights.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten